Dylan Goes Electric: Rock's Greatest Tall Tale, 50 Years Later

Dit weekend markeert het 50-jarig jubileum van Bob Dylan's beruchte elektrische set op het Newport Folk Festival, de eerste publieke performance die Dylan met een rockband deed. Het is een cultureel moment waarop de geschiedenis van de populaire muziek is opgebouwd - het moment dat Dylan brak met zijn 'volks'-roots en een revolutie teweegbracht in populaire muziek. De show is het startpunt voor een nieuw boek van een van de beste geleerden en canon-busters van de popmuziek, Elijah Wald - Dylan gaat elektrisch! Newport, Seeger, Dylan en de nacht die de jaren zestig verdeelde.

Het geaccepteerde verhaal rond de gebeurtenis is meer dan een beetje apocrief. Er zijn veel factoren te overwegen bij het speculeren over waarom, precies, de set gaf Boos toe, evenals de verschillende reacties daarop van opmerkelijke aanwezige figuren, de context waarin het publiek het zag, en Dylans eigen houding ten opzichte van de uitvoering.

Zoals het verhaal gaat, was de menigte in Newport geschokt toen Dylan het podium opliep met de Paul Butterfield Blues Band - plus Blood, Sweat and Tears 'Al Kooper op orgel - en speelde een reeks van verschroeiende elektrische muziek. Sommigen herinneren zich dat vuilnis werd gegooid en dat Dylan van het podium werd geduwd. De beschermheilige Pete Seeger is van mening dat het publiek zo boos is geworden door het geraas dat hij probeerde de macht te verminderen.

Maar deze simplistische, grootschalige weergave van de reactie is niet logisch. Dylan's eerste uitstapje naar elektrische muziek - de Bringing It All Back Home album - was al een aantal maanden uit en zijn nu iconische nummer "Like a Rolling Stone" had een paar dagen eerder te maken met veel fanfare. De menigte was ongetwijfeld voorbereid op Dylan om een ​​deel van dit materiaal te proberen; het was niet het schot dat over de hele wereld werd gehoord.

Seeger, zelf, bleef onvermurwbaar dat zijn reactie op de muziek geen haat was voor het idee dat elektrische muziek naar het festival zou komen. Hij werd gevraagd om een ​​opmerking te maken over het willen "snoeren" vanwege de slechte kwaliteit van de mix. Hij was bijzonder boos dat de zang van Dylan zo begraven en onbegrijpelijk was - begrijpelijk omdat de losgeslagen, psychedelische verzen van Dylan als het belangrijkste knelpunt van zijn nieuwe muziek werden beschouwd, niet alleen maar lawaai en ritme.

Veel mensen herinneren zich het geluid vreselijk en de prestaties zelf zijn slordig, vooral aan het begin. De band had maar één nacht van repetitie gehad. De bassist, Jerome Arnold, nam akkoorden op zijn basgitaar op; er was in wezen geen degelijke controle. Al Kooper herinnert zich dat de groep off-beat ging op 'Maggie's Farm', de opener; je kunt dit horen tijdens het opnemen van de show. Ze liepen maar drie nummers door voordat ze het podium verlieten zonder een woord te zeggen. De MC - Peter Yarrow van Peter, Paul en Mary - kwam terug om de zaken af ​​te ronden. De opname bewijst een zeer gemengde reactie, hoewel oorverdovend luid en gedomineerd door een paar harde boegeroep. Het is gemakkelijk om te horen hoe dit voornamelijk een reactie zou zijn geweest op de slechte mix, de beknoptheid van de set en de bruuskheid van Dylan. Kooper herinnert zich zelfs dat hij "meer!" Heeft gehoord in plaats van "boe".

Een ander stuk verkeerde informatie is het idee dat de set van Dylan de eerste keer was dat elektrische muziek ooit in Newport werd gespeeld en een gruwel was voor de folkscène als geheel. De Butterfield Band had de vorige dag op eigen kracht opgetreden en klassieke bluesacts zoals Muddy Waters en Howlin 'Wolf - veteranen van het festival - waren al begonnen met het spelen in elektrische bands. De verandering was in de wind; zoals Dylan het in een interview in 1985 zei: "Ik had een hit elektrisch record uit, dus ik weet niet hoe mensen verwachtten dat ik iets anders zou doen."

Het is ook gemakkelijk om te vergeten dat Dylan een oprechte, akoestische toegift deed van "It's All Over Now, Baby Blue", wat de menigte deed vermorzelen - hij had ook een aantal pre- Bringing It All Back Home akoestische liedjes in een workshop de vorige nacht. De beslissing om met de Butterfield Band te spelen was spontaan gemaakt tijdens het festival; het was geen gezamenlijke inspanning om het establishment omver te werpen.

Vanuit bijna elke andere hoek bekeken dan het begin van het 'sociale drama' dat Dylan creëerde, zoals rockcriticus Greil Marcus het in zijn verhandeling in Dylan plaatste Onzichtbare Republiek of dat het een moment was dat 'de regels voor volksmuziek veranderde', komt de set uit Newport als iets van een aberratie. Maar hoewel het in de praktijk geen geweldige prestatie was, heeft het een grote rol gespeeld in het vertellen van verhalen. Hoewel de negatieve reactie niet zo luidruchtig was als bij zijn volgende tours met de Hawks (die uiteindelijk The Band op zich zouden worden), wordt het beschouwd als de meest controversiële uitvoering van Dylan.