Zoutgordel: Waarom zout de landbouwindustrie vernietigt

Zout is essentieel om te koken, maar te veel zout in de bodem kan gewassen verwoesten en velden onbruikbaar maken. Volgens de legende zaaide de Romeinse generaal Scipio Aemilianus Africanus de bodem van Carthago met zout na het veroveren van de stad tijdens de Punische oorlogen. En na het verslaan van de Italiaanse stad Palestrina in 1298, zou Paus Bonifatius VIII zijn land met zout hebben geploegd, "zodat niets, noch man noch beest met die naam wordt genoemd."

Tegenwoordig zou het erg duur en logistiek uitdagend zijn om voldoende zout te verzamelen om grote stukken land onvruchtbaar te maken. Maar dat is precies wat klimaatverandering in veel delen van de wereld aan het doen is.

Naarmate de zeespiegel stijgt, worden laaggelegen kustgebieden steeds meer overspoeld met zout water, waardoor de bodem geleidelijk wordt vervuild. Deze zouten kunnen worden gedissipeerd door regen, maar klimaatverandering verhoogt ook de frequentie en ernst van extreme weersomstandigheden, inclusief droogtes en hittegolven. Dit leidt tot een intensiever gebruik van grondwater voor drinkwater en irrigatie, waardoor de grondwaterspiegel verder wordt uitgeput en nog meer zout in de bodem kan uitspoelen.

We hebben dit proces in Bangladesh gedocumenteerd, maar de effecten zijn veel breder. Onze bevindingen tonen aan dat het toenemende zoutgehalte van de bodem al op sommige locaties invloed heeft op de landbouwproductie en interne migratie en van invloed kan zijn op veel andere kustgebieden waar landbouw plaatsvindt, van Azië tot de kuststaten van de Stille Oceaan en de Golf van de Verenigde Staten.

Groeiende gewassen in zoute gronden

De landbouw is altijd een uitdagende sector geweest met vlijmscherpe winstmarges, zelfs voor grootschalige boeren. Zoutvervuiling, die leidt tot een onvolgroeide en onregelmatige plantengroei, wordt al geschat op 20 procent van het gecultiveerde land wereldwijd.

Klimaatverandering leidt op verschillende manieren tot verzilting van de bodem. Ten eerste stijgen de oceaantemperaturen en neemt warmer water meer ruimte in beslag. IJskappen en gletsjers smelten en stromen de oceanen in. Wetenschappers voorspellen momenteel dat de wereldwijde gemiddelde zeespiegel tegen 2100 met minstens een kwart tot een halve meter zal stijgen, zelfs met een sterke reductie van de uitstoot van broeikasgassen. Dit proces duwt zout water langs kustlijnen, van Bangladesh tot de Mississippi-delta, langs de kust.

Klimaatverandering veroorzaakt ook hittestress, waardoor de grondwaterbronnen worden uitgeput en de zoutverontreiniging van de bodem in het binnenland toeneemt. Dit proces is al van invloed op delen van Australië, Afrika ten zuiden van de Sahara en Californië.

Wereldwijd vertaalt de verzilting van de bodem zich in hogere voedselprijzen en meer voedseltekorten. Lokaal zien veel boeren lagere opbrengsten, wat betekent dat ze minder inkomen hebben.

Afhankelijk van het seizoen en de mate van zoutverontreiniging, kunnen rijstboeren in India overal zeven tot 89 procent van hun gewas verliezen. In de kust van Bangladesh hebben we geconstateerd dat huishoudens die te maken hebben met een matige zoutconcentratie elk jaar ongeveer 20 procent minder opbrengsten aan gewas oogsten dan degenen met alleen een mild zoutgehalte van de bodem.

Als het leven tegen zit

Grootschalige boeren en mensen in meer ontwikkelde landen hebben sterkere vangnetten en meer mogelijkheden om met zoute gronden om te gaan. Miljoenen boeren voor levensonderhoud worden op zoek naar manieren om de eindjes aan elkaar te knopen.

In de kust van Bangladesh kiezen boeren steeds vaker voor viskwekerijen, omdat hun land onder water raakt. We schatten dat het aandeel van de inkomsten van deze boeren uit de aquacultuur steeg met bijna 60 procent over een periode van acht jaar toen hun bodem zouter werd. Door op deze manier te diversifiëren, konden ze de verloren oogstinkomsten bijna volledig compenseren.

We ontdekten ook dat het omzetten naar de aquacultuur ervoor zorgde dat boeren minder snel naar het buitenland emigreerden om werk te vinden. Dit is misschien geen goede zaak: de concurrentie in de garnalenkweeksector is steil en de lonen laag, zodat boeren hun spaargelden kunnen spenderen om zich in de aquacultuur om te zetten en vervolgens vast kunnen komen te zitten aan de kust. Aan de andere kant bieden deze bedrijven nieuwe kansen op werk, waardoor het misschien minder nodig is om in het buitenland kansen te zoeken.

Maar dit voordeel is waarschijnlijk tijdelijk. Het omzetten van landbouwgronden naar brakke vijvers verhoogt de zoutverontreiniging van de bodem. In Bangladesh heeft dit geleid tot conflicten tussen kustbewoners. Sommige ondernemende garnalenkwekers gaan zelfs zo ver dat ze kanalen graven die zijn ontworpen en gebouwd - typisch door hulporganisaties en niet-gouvernementele organisaties - om te voorkomen dat er zout zou binnendringen.

Op zoek naar nieuw levensonderhoud

Naarmate de verschuiving naar brakke aquacultuur doorgaat, zal de teelt van gewassen nog uitdagender worden. Bovendien kunnen veel huishoudens het zich niet veroorloven om garnalen te verbouwen. In plaats daarvan migreren sommigen binnen Bangladesh op zoek naar nieuwe kansen.

Naarmate het zoutgehalte van de bodem toeneemt, schatten we dat de interne migratie in Bangladesh met 25 procent zou toenemen als alle kustlocaties te kampen hadden met het hoogste gehalte aan zoutgehalte in de bodem dat momenteel wordt waargenomen. De verhuizing naar buurlanden zoals India, Pakistan, Nepal, Sri Lanka en Bhutan zou eveneens toenemen. In totaal zouden ongeveer 200.000 Bengalese kustboeren per jaar het binnenland in kunnen trekken om op zoek te gaan naar nieuwe middelen van bestaan. Twee van de meest populaire bestemmingen - de steden Chittagong en Khulna - bevinden zich in de buurt van de kust, dus mensen die zich daar verplaatsen, zijn nog steeds kwetsbaar voor zeespiegelstijging.

Veel waarnemers hebben gewezen op het potentieel voor klimaatverandering om Bangladesh te verwoesten door de overstroming van rivieren te vergroten. Maar zoals we hebben aangetoond, veroorzaakt rivieroverstroming weinig tot geen migratie in Bangladesh en elders, met name in deltagebieden waar rivieren de oceaan raken. In feite zijn overstromingen van rivieroevers een aanvulling op bodemvoedingsstoffen en langdurig ingezetenen zijn ervaren in het doorstaan ​​van "gebruikelijke" overstromingen.

Onze bevindingen bevestigen dat geen overstromingen het levensonderhoud bedreigen, maar specifieke soorten overstromingen. De zeespiegelstijging zal unieke uitdagingen vormen vanwege de resulterende zoutoplossing en uiteindelijk verlies van bewoonbaar land.

Het is ook belangrijk om rekening te houden met bredere sociale effecten van migratie, zowel goed als slecht. De geestelijke gezondheid van migranten en de tevredenheid met het leven kunnen afnemen, maar de overmakingen die ze naar huis sturen, kunnen hun families in staat stellen te investeren in klimaatbestendig levensonderhoud. Verspreiding van huishoudens en dorpsleden over grotere afstanden kan de traditionele sociale netwerken verzwakken, maar vrouwen kunnen meer invloed krijgen naarmate de economische kansen evolueren.

Kustboeren helpen het hoofd te bieden

Toekomstgerichte aanpassingsinspanningen zullen deze overgangen vergemakkelijken en de sociale en economische kosten van klimaatverandering verminderen.Het ontwikkelen van zouttolerante gewasvariëteiten en landbouwmethoden en het financieren van infrastructuurprojecten om overstromingen van zout water te voorkomen, kan kustbedrijven helpen rendabel te blijven naarmate de zeespiegel stijgt. Het zal ook belangrijk zijn om de brakke aquacultuur te reguleren om conflicten tussen rijstboeren en garnalenkwekers te voorkomen.

Het ontwikkelen van productie- en dienstensectoren in secundaire steden, met name die buiten de gordel, kan ook preventieve migratie uit kwetsbare gebieden aanmoedigen en betere werkgelegenheid bieden voor landbouwers die voor het levensonderhoud zorgen. In zeer kwetsbare gebieden over de hele wereld, zoals het zuiden van Louisiana, kunnen regeringen mogelijk ook plannen voor gemanagede retraite overwegen, aangezien marginale landen steeds moeilijker te beschermen zijn tegen de onvermijdelijke aantasting van de zee.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Joyce J. Chen en Valerie Mueller. Lees hier het originele artikel.