Alle actie in Olympisch schermen komt van de vloer

Voor de eerste keer in decennia staat het Amerikaanse Olympische scherm team in de internationale schijnwerpers, dankzij de triomfantelijke successen van de schermer Alex Massialas, die de 32-jarige schermmedaille-droogte van Team USA beëindigde, en van sabere concurrent Ibtihaj Muhammad, de eerste hijab van Amerika sporter. Maar naarmate meer fans afstemmen op de swashbuckling op televisie, wordt het pijnlijk duidelijk dat we geen idee hebben waar we op moeten letten.

Hollywood's afbeeldingen van zwaardvechtpiraten hebben onze ogen gericht op de zwiepen van het zwaard en de slag van de folie, waarvan wordt aangenomen dat dit het op één na snelste bewegende object is in de Olympische Spelen (na de kogel van de schutter). Maar als je de schermcompetitie van Amerika nauwer bestuurt met Jason Sheridan, coach en oprichter van Sheridan Fencing Academy in New York, zul je merken dat hij naar de vloer zal kijken. Alle echte opwinding, zegt hij, gebeurt onder de taille.

"Mensen denken aan schermen in de films, alsof het allemaal om de zwaarden gaat, de gerinkel-Clink-gerinkel-Clink," hij vertelt omgekeerde. "Maar het gaat echt om de benen. Het gaat er echt om dynamisch en explosief te zijn, en verrassend en snel voetenwerk."

Dit lijkt contra-intuïtief. Is het niet het hele punt van schermen om het einde van de épée (of folie of sabel) op het lenige, geüniformeerde lichaam van je tegenstander te landen? Natuurlijk, zegt Sheridan, maar overweeg wat het drama van een schermwedstrijd eigenlijk drijft: geen enkele hoeveelheid zwaardvechten is opwindend, tenzij het snel gebeurt - en plotseling.

Geen wonder dat de fundamentele bewegingen van het schermen zijn ontworpen voor maximale explosiviteit.

Neem de en garde positie, de basishouding van de schermer: gehurkt op de grond gebogen, de knieën gebogen, de schermer is "precies zoals een veer", zegt Sheridan. In deze positie, met de dominante voet vooraan en de andere achter, is een schermer voorbereid om in een fractie van een seconde vooruit of achteruit te springen. Je zult merken dat ze zelden zijwaarts bewegen - de reden waarom schermen zo glad lijken, is omdat alle bewegingen lineair zijn. Op een breedte van slechts vijf voet doorkruist de smalle strook van vloerafscheiders, bekend als de piste, biedt alleen plaats aan de meest efficiënte bewegingen.

Kijk nog beter, zegt Sheridan, en je zult zien dat de stappen van schermers vrij klein zijn. Wanneer behendigheid van het grootste belang is, is het belangrijk om bewegingen klein te houden, zodat het gemakkelijker is om op een bepaald moment van richting te veranderen. "Je wilt je ritme veranderen, je wilt je snelheid veranderen, je afstand veranderen," zegt hij. "Je wilt onvoorspelbaar zijn."

Het uiteindelijke succes van een schermaanval hangt af van de zwaarte van de bewegingen van de schermer en de snelheid waarmee het is uitgevoerd. Nogmaals, merkt Sheridan op, de kracht van het lagere lichaam is de sleutel, en er is wetenschap om deze verklaring te bevestigen: Een studie over de kinematica van de schermende uitval, gepubliceerd in de Acta van Bioengineering en Biomechanica in 2013 bepaalde hij dat de uiteindelijke snelheid van het zwaard kan worden voorspeld door de flexie van de knieën en heupen van de schermer, met een diepere houding die meer kracht produceert tijdens de uitval. Al die tijd blijft het bovenlichaam vrij los: "Wanneer je je arm gebruikt, zul je vrij zijn om dat te doen zonder enige vorm van spanning, alles wat je vermogen om het te bewegen belemmert," merkt Sheridan op.

Met individuele fencing-evenementen die nog aan de gang zijn op de Olympische Spelen, is er nog steeds voldoende tijd om de concurrentie als een professional te meten. "Als je naar een van de schermen op de Olympische Spelen kijkt, zul je zien hoezeer wat er gebeurt echt neerkomt op wat ze met hun voeten doen," zegt Sheridan. "Niet dat de armen niet belangrijk zijn - je moet wel je wapen vasthouden - maar het komt echt neer op wat ze doen met hun voeten."