Thaddeus Cahill's Telharmonium: 's werelds eerste elektronische synthesizer

In 1893 had een Washington D.C. advocaat en amateur-uitvinder een eigenaardige en specifieke visie: om een ​​dienst te creëren die livemuziek streamde naar restaurants, hotels of zelfs de theesalon van je tante Edith. Het oorspronkelijke idee van Thaddeus Cahill was vrij eenvoudig. Vanuit een centrale studio zou hij de klok rond laten spelen, en die geluiden zouden dan worden overgebracht met behulp van de meest geavanceerde technologie van de tijd - telefoonlijnen.

Zijn methode was in zekere zin vooruitziend. Het verzenden van een stroom door een dynamo versterkte het geluid. Het geluid werd echter versterkt waardoor Cahill verrast werd: de dynamo zelf creëerde zijn eigen, zeer onderscheidende (en overweldigende) toon. Het schakelen van de frequenties van de dynamo veranderde de toonhoogte, en Cahill besefte dat hij met de juiste tweaks zowat elke noot in elk hoorbaar octaaf kon repliceren. Met 12 cilinders - een draaiend op de frequentie die overeenkomt met een toon op de chromatische schaal - elk uitgerust met een reeks toonwielen, ontdekte Cahill dat hij de frequenties zodanig kon buigen dat hij 12 tonen kon produceren binnen elk van de vijf octaafbereiken.

Een klein probleempje: telefoons uit die tijd waren geschikt om mond-op-oor te verzenden, maar er was geen manier om elektrische geluiden te produceren die luid genoeg waren om een ​​balzaal te vullen, of zelfs een bescheiden zitkamer. Onverschrokken begon Cahill te experimenteren met manieren om versterken elektrische signalen over de telefoonlijn; door zijn afrekening betekende meer vermogen een sterker signaal, wat op zijn beurt meer geluid uit de ontvanger zou betekenen.

Niet alleen dat, maar met een beetje extra tweaken zouden die toonwielen kunnen worden gebruikt om zowel toon als toonhoogte te veranderen. (Toonhoogte verandert noten, toon is wat dezelfde noot maakt geluid verschillend op verschillende instrumenten). Tegen de tijd dat hij klaar was, had Cahill een volledig functionele synthesizer gebouwd. De operator kon niet alleen de juiste noten op verzoek spelen door op knoppen op een aanraakgevoelig toetsenbord te drukken, maar het had ingebouwde instellingen om verschillende instrumenten te emuleren. Een piano nodig? Trek aan de pianohendel. Hobo? Geef die duidelijk gemarkeerde hobohendel een beetje ruk. Tegen de tijd dat hij klaar was, zijn nieuwe telharmonium kon de instrumenten van een volledige symfonie emuleren.

Terwijl zijn nieuwe telharmonium (de coole kinderen noemden het a dynamophone) maakte geluiden die veel duidelijker over telefoonlijnen werden uitgezonden dan conventionele instrumenten, er was nog steeds het probleem van het creëren van voldoende kracht om een ​​kamer te vullen. Vasthouden aan zijn zeer eenvoudige theorie van meer kracht staat gelijk aan meer geluid, bevatte het eerste prototype van Cahill 35 enorme generatoren, wat net genoeg was om een ​​gesynthetiseerde vertolking van Händel's te streamen. Largo van zijn werkplaats in Washington tot investeerders bij een benefietdiner in Maryland.

Beleggers waren zo onder de indruk dat ze concurreerden om de streaming gesynthetiseerde muziekdienst van Cahill te financieren. Na een investering van $ 200.000 (ongeveer $ 4.000.000 in het geld van vandaag), bevat Cahill's laatste versie van het telharmonium 145 gemodificeerde dynamo's die 36 noten over zeven octaven kunnen produceren. Op 60 voet lang, met een gewicht van meer dan 2.000 ton, vereiste de mack daddy-dynamofoon een minimum van twee spelers die meer dan 2.000 knoppen, hendels en schakelaars bedienden.

Cahill's telharmonium was een technisch wonder als synthesizer. Helaas voor ol 'Thad, waren er drie belangrijke haperingen in zijn duizeligheid.Ten eerste, zelfs met een kleine stad aan energiegeneratoren die aan de machine waren bevestigd, was er simpelweg niet genoeg versterking om het geluid duidelijk of hard genoeg te produceren op de schaal die Cahill voor ogen had; de beste versterkers van de dag waren letterlijk grote papieren kegels.

Ten tweede is het erg cool om hele symfonieën over telefoonlijnen te voeren zolang niemand anders die specifieke telefoonlijnen daadwerkelijk wil gebruiken praten. Nadat Cahill de machine naar het Broadway-gebouw in New York had gebracht, waren buren niet zo blij dat ze de telefoon oppakten om te ontdekken dat ze over elektrische concerto's moesten schreeuwen.

Ten slotte had Thad het ongeluk dat hij zijn telefonische muziekservice op hetzelfde moment creëerde, twee klokken genaamd Nikola Tesla en Guglielmo Marconi concurreerden om een ​​perfecte draadloze radiotechnologie te creëren en te perfectioneren. Gezien de keuze, wilden muziekfans liever echte symfonieën via de radio horen dan de gesynthetiseerde meesterwerken van Cahill telkens wanneer ze hun telefoonontvangers optilden.

Cahill's versie van een betaalde muziekdienst was een flop, maar binnen de komende 20 jaar zou zijn visie op instrumentale muziek die werd uitgezonden in hotellobby's, liften en warenhuizen inderdaad werkelijkheid worden.

En terwijl de wereld in 1906 nog niet helemaal klaar was om elektronische muziek te accepteren als zoveel meer dan een nieuwigheid, was Cahill's telharmonium de grootvader van gesynthetiseerde muziek. Met de komst van de versterker konden Laurens Hammond en John M. Hanert de technologie van Cahill op veel kleinere schaal repliceren om het Hammond-orgel te creëren, dat uiteindelijk de weg zou effenen voor zowat elk elektrisch orgel, synth en oh ja, keytar die volgde. Cahill belde pre-radio Amerika, en de toekomst kreeg uiteindelijk de voicemail.