Marcia Clark in 'The People v. O.J. Simpson 'spreekt tot het Donald Trump-tijdperk

Gisteravond won de Republikeinse presidentiële hoopvolle Donald Trump de voorverkiezingen in Michigan en Mississippi en de Hawaii-groep, waardoor hij feitelijk de enige kandidaat in de echte strijd voor de nominatie was. Omdat de ster van Trump enkele maanden geleden de stoutste dromen van de vijandigaardiger is gestegen, hebben media en culturele figuren er een punt van gemaakt hem te slaan: buiten de onvermijdelijke dagelijkse opinies zijn Louis CK, Keith Olbermann en John Oliver recent, beruchte voorbeelden. Voor zoveel negatieve berichtgeving als Trump krijgt, en zoveel mogelijk onredelijke, schijnbaar verdoemenissen die hij zegt, veegt hij nog steeds de meeste peilingen. Je kunt je afvragen: "Is er iets dat een mens of kracht kan doen om hem van zijn voetstuk te schudden?" Er zijn te veel kleine speren, geen grote speren. Hij verwerpt en negeert alle kritiek, met een meer vakkundig beloonde belediging, en zaken doen het voor hem.

Toch tijdens de O.J. Simpson-proef, de voetstukken van spelers werden voortdurend geschud. FX's The People v. O.J. Simpson gaat uiteindelijk niet echt over de details van de zaak - en misschien ook niet echt over Simpson. In feite geeft de show Cuba Gooding, Jr. weinig schermtijd, gedeeltelijk om te voorkomen dat hij pleit voor zijn schuld of onschuld, maar waarschijnlijk ook omdat die vraag niet zo interessant is - in ieder geval vergeleken met de talloze andere kwesties en personages die in dit verhaal. Het beïnvloedde vele levens en vervormde oordelen, dwong mensen om te worstelen met, en zelfs te belichamen, karikaturen van zichzelf die door de media waren bedacht.

The People v. O.J. Simpson knoopt niet alleen tell-all factoids aan uit Jeffrey Toobin's alles tellende boek over de proef; het gaat ook vaak over in een soort sympathieke fan-fictie, geïnspireerd door de intense mediacocoon die het proces medieerde. In de 'Marcia Marcia Marcia' van afgelopen nacht worstelt Sarah Paulson's versie van Marcia Clark met tabloid-castraties van haar uiterlijk - 'frump incarnate' - en haar opvoeding met evenwicht of waardigheid. Wanneer ze de rechtszaal binnenstapt, aangemoedigd door een aangepast kapsel, wordt ze opgewonden door sardonische grijns, een ironische duim omhoog van de verdediging en een gil van de rechter. Later heeft ze een behoorlijke kreet op de vloer van haar kantoor nadat een topless tabloidfoto is gelekt door een voorheen ongehoorde ex-man. "Ik ben geen publieke persoonlijkheid, dit is niet wat ik doe … ik kan het gewoon niet aan," zegt ze tegen Chris Darden (Sterling K. Brown).

De echte Marcia Clark vertelde Gier dat de serie op veel belangrijke manieren de realiteit of haar reactie op de extracurriculaire weerslag niet weergeeft. Ze veranderde haar haar niet voor de media, en ze huilde niet in de rechtszaal - hoewel de behandeling van rechter Ito Clark in het bijzonder verontrustte. "Ze sloegen mijn haar, mijn make-up en het kon me niet schelen," zegt Clark. 'Omdat ik me zorgen maakte om die jury.'

De show vertelt het misschien niet altijd zoals het was - en maakt haar kwetsbaarder - maar Clark beweert ervan te houden, vooral de prestaties van Paulson. Veel van de pseudo-romantische details van haar relatie met Chris Darden, beweert ze, zijn verzonnen. Toch viert ze ze toch: "Ze leveren de essentie van onze relatie, en dat is leuk. Het is een essentiële waarheid, zelfs als het geen letterlijke waarheid is. "Clarks nieuwsgierige opmerkingen herinneren ons daaraan Amerikaans misdaadverhaal is het dramatiseren van geruchten gevuld, en het vinden van de mensheid achter veel-geparodieerd veneers.Dit is de grootste kracht van de show: het geborduurde drama weerspiegelt op zinvolle manieren het verhaal zoals de wereld het destijds begreep. Het is gebaseerd op informatie en theorieën die sindsdien zijn ontstaan.

De visie van het passie verhaal van Clark hier op de show van Ryan Murphy is eigenlijk bedoeld om de monocultuur te laten zien die zich rond het proces heeft gevormd. Een soortgelijke spanning bouwt op: mensen kruipen weer rond in deze show in de hoop nieuwe inzichten te krijgen over de gebeurtenissen. Beoordelingen blijven uitstekend. En toch zien we op de show - en de diepere fact-checking of feit-shirking-dekking ervan - dat we tegenover van die cultuur die Clark onderdrukt op de show. Net als Donald Trump is de media van 2016 een unparsable monoliet met verschillende opvattingen. Het steekt uit in alle richtingen. Het bedrijfsmodel van Outlets heeft als doel het geluid te doorbreken met meningen en speculaties die de heersende tegenstellingen betreffen - of zoek gewoon ongebruikelijke zoekwoorden die eerdere zoekresultaten van Google kunnen omzeilen en bevorderen. Er is meer informatie beschikbaar als consumenten. Hoewel we dezelfde uitzending bekijken, zijn we nu cynisch (of sluw) genoeg om elk klein onderdeel ervan te analyseren en te ondervragen en het voor onderdelen te verkopen.

De media van vandaag is nog steeds een krachtig wapen maar een heel ander type. De naschok van een trending-onderwerp kan niet gemakkelijk worden voorspeld of voorgesteld. Paulson's Marcia Clark staat in de supermarktlijn en kijkt naar een rij identieke tabloid-krantenkoppen alsof het een tank is die haar gaat stomen. Maar tegenwoordig willen wij - zowel de pers, de CEO's die ze betalen, als hun internetschurende publiek - een diversiteit aan inhoud, voor beter en soms nog veel erger. Clark zelf kon zich misschien direct uitspreken op Twitter of Facebook. Gemarginaliseerde stemmen worden gehoord, maar misleidende gegevens van telefoongames zijn ook ongebreideld.

Het feit dat de '94 pers en '16 media twee heel verschillende monsters zijn, wijst op waarom The People v. O.J. Simpson is (wordt) zo'n slimme, complexe show. Het bekijkt de zaak prismatisch en creëert een nieuw, modern, alomvattend, mythisch en opzettelijk verwarrend commentaar. De vorm en multi-perspectiefbenadering reflecteert op de entropische, door internet gedomineerde wereld van vandaag, zelfs als het onderwerp er niets mee te maken heeft.