Uitbarsting van Mount Vesuvius als gevolg van "Plotselinge lichaamsvochtverdamping"

Bijna 2.000 jaar geleden, toen de Vesuvius de steden Herculaneum en Pompeii verwoestte, was niet alleen de vulkaan ontploft. Terwijl onderzoekers er lang van uit gingen dat slachtoffers door stof en as werden gestikt, werd nieuw bewijsmateriaal in het tijdschrift gepresenteerd Plos One geeft aan dat sommige slachtoffers op een veel gruwelijkere manier stierven: terwijl hun bloed onmiddellijk verdampte in hun aderen, kookten hun hersenen en barstten ze uit hun schedels.

In de studie presenteert een Italiaans onderzoeksteam een ​​nieuwe kijk op de slachtoffers van de Vesuvius, die tevergeefs onderdak zochten in een tiental boothuizen aan de kustlijn van Herculaneum. De skeletten, die eerst werden opgegraven in de jaren '80, droegen merkwaardige sporen: scherpe breuken die donkerrood en bruin kleurden. Ze zagen er ook uit alsof ze waren overrompeld: in plaats van te lijken te beschermen of zichzelf te beschermen, waren ze niet verwrongen in defensieve houdingen.

In plaats van dood te gaan door verstikking, theoretiseert het team, deze mensen stierven bijna onmiddellijk terwijl hun bloed en zachte weefsels verdampten in de brandende hitte.

Pier Paolo Petrone, een biomedisch onderzoeker aan de Universiteit van Napels, Federico II en de eerste auteur van het onderzoek, vertelt omgekeerde dat hij al lang achterdochtig was over de verstikkingshypothese.

"Het 'leven-achtige' standpunt van de slachtoffers vertelde me dat anders dan eerder werd gedacht, ooit in de hete piekwolk terechtgekomen, mensen onmiddellijk stierven, omdat er geen bewijs van beschermende houdingen of onduidelijkheid kon worden waargenomen," zegt hij.

Petrone maakte deel uit van een team dat dezelfde botten in de jaren '90 bestudeerde en hun hypothese voor bloedverdamping voor het eerst introduceerde in een paper gepubliceerd in het tijdschrift Natuur in 2001.

Op dat moment merkten ze de hypergebogen tenen en verkoolde botten op die duidden op ogenblikkelijke dood. Bovendien droeg veel van de botten kenmerken die lijken op die van gecremeerde menselijke resten. "Sommige van de skeletten hebben scharnierende breuken, zoals te zien in verbrande lichamen, en de binnenste schedeloppervlakken, schedelopeningen en niet-gesloten hechtingen zijn zwart gemaakt door de effecten van hoge temperaturen op de schedelkap onder verhoogde intracraniale druk", schreef het team.

Ze merkten ook op dat de skeletten geen defensieve houdingen hadden, wat suggereert dat ze geen tijd hadden gehad om zelfs maar te reageren op de hitte en as die op hen afkwamen. Als ze in een wolk van heet stof zouden zijn gestorven, schrijven ze, zouden hun spieren zijn samengetrokken, waardoor ze in een "pugilistische houding" werden verwikkeld - de verdedigende houding van een bokser. Sommige overblijfselen zijn zichtbaar gedeeltelijk bewijs van deze houding, maar geen van hen toonde het volledig, suggererend dat de spieren waren verdampt voordat ze zelfs een kans hadden om te contracteren.

Ondanks dit eerste bewijs werd de verstikkingshypothese uiteindelijk breder aanvaard. "Destijds werd niet erg veel aandacht besteed aan de milieucontext", zegt Petrone over de inspanningen om de skeletten in de jaren '90 te bestuderen. "Na verwijdering zijn deze menselijke resten herhaaldelijk bestudeerd door verschillende antropologen, maar niemand van hen had informatie over de sitecontext."

In de nieuwe studie ondersteunen Petrone en zijn team hun gruwelijke "plotselinge lichaamsvloeistofverdamping" -hypothese met nieuw bewijsmateriaal in de vorm van chemische analyse.

Hij en zijn collega's gebruikten twee analytische chemietechnieken, plasmamassaspectrometrie en Raman-microspectroscopie om te bevestigen dat de gekleurde delen van deze botten hoge niveaus van ijzer en ijzeroxide bevatten. Dit is vermoedelijk de handtekening van verdampt bloed, de vlekken achtergelaten door gestoomde bloed en hersenen. Heme, een eiwit dat deel uitmaakt van hemoglobine, draagt ​​ijzer, dus waar er bloed is, is er ijzer.

Het in aanmerking nemen van deze nieuwe gegevens met de oude schildert een gruwelijk beeld van de catastrofale explosie. De snelheid en de temperatuur waarbij is opgetreden, is onpeilbaar. De eerste golf van gas en as, die zo heet was als 900 graden Fahrenheit en bijna 200 mijl per uur bereisde, zorgde voor de doodsklap en creëerde wolken gestoomd bloed in de lichamen van de slachtoffers. De daaropvolgende asstroom die de volgende twee uur viel, behield de lichamen op hun plaats.

Naast een gruwelijke historische nieuwsgierigheid heeft dit onderzoek belangrijke implicaties voor de inwoners van Napels. De op twee na meest bevolkte stad in Italië ligt iets meer dan zeven mijl van de vulkaan - ruim binnen het bereik van een Plinian uitbarsting, waarbij de vulkaan gas en as uitwerpt in een smalle stroom die mijlen in de lucht kan bereiken. Op basis van archeologisch en geologisch bewijsmateriaal vermoeden onderzoekers dat Vesuvius ongeveer elke 2.000 jaar uitbarst. En het is 1.939 geweest.

Abstract:

In 79 na Christus werd de stad Herculaneum plotseling getroffen en overweldigd door vulkanische aslawines die alle overblijvende inwoners hebben gedood, zoals ook gebeurde in Pompeii en andere nederzettingen tot 20 kilometer van de Vesuvius. Nieuwe onderzoeken naar de skeletten van de slachtoffers die zijn opgegraven uit de asafzetting die 12 kamers aan het water vulde, hebben nu aangetoond dat atypische rode en zwarte minerale resten die de botten omhullen, de as die de intracraniële holte vult en het asbed dat de skeletten omhult, impregneren. Hier tonen we de unieke detectie van grote hoeveelheden ijzer en ijzeroxiden uit dergelijke resten, zoals onthuld door inductief gekoppelde plasmamassaspectrometrie en Raman-microspectroscopie, waarvan wordt gedacht dat het de eindproducten zijn van heemijzer bij thermische ontbinding. De buitengewoon zeldzame bewaring van significant verondersteld bewijs van de thermische afbraak van heemeiwit door de slachtoffers van uitbarstingen suggereert sterk de snelle verdamping van lichaamsvloeistoffen en zachte weefsels van mensen bij overlijden als gevolg van blootstelling aan extreme hitte.