Andy Warhol werd 30 jaar geleden de eerste moderne digitale kunstenaar

Op 23 juli 1985 verwelkomde Commodore Business Machines een in de schouder gevoerde menigte in het Vivian Beaumont Theatre van Lincoln Center voor de onthulling van de Amiga 1000, een personal computer die is ontworpen om graphics vooraan en centraal te plaatsen. Destijds waren 16 bits heel wat bits, genoeg om videospellen haalbaar te maken en fotobewerking van slechte kwaliteit mogelijk te maken.

Om het punt op de minst subtiele manier naar huis te rijden, daagde Commodore Andy Warhol uit, die de computer en ProPaint V27 gebruikte om een ​​portret te maken van een soort van verveelde Debbie Harry. Behalve dat het een van de meer jaren tachtig evenementen was die in de jaren tachtig plaatsvonden (vlak achter Reagan die voor dat raam zwaaide), creëerde het evenement in wezen een nieuwe vorm van moderne kunst.

Warhol speelde de rol van mascotte, maar hij had een aantoonbare interesse in computers en in computergraphics. De legende gaat dat hij en Keith Haring op de negende verjaardag van Sean Lennon voor het eerst kennismaakten met digitale tekeningen van Steve Jobs. Dat was minder dan een jaar vóór de Amiga 1000-presentatie. In de tussentijd negeerde Warhol de smeekbeden van Jobs om een ​​Macintosh te nemen en - het is vrij duidelijk gezien de resultaten - ging een gesprek aan met Commodore, dat besloot om hun volgende lancering te laten plaatsvinden op een cultureel in plaats van een technologisch centrum.

Het was zeker een stunt, maar het was niet alleen een stunt. Warhol bleef blijkbaar werken met Amigas en GraphiCraft-software. We weten dit omdat de prominente digitale kunstenaar Cory Arcangel naar de grond liep nadat hij de YouTube-video van de presentatie had gezien en uiteindelijk het digitale werk van Warhol op een reeks diskettes had gevonden in de archieven van het Andy Warhol Museum in Pittsburgh. Er was veel reverse-engineering nodig om ze te maken, maar goed, missie volbracht. Warhol heeft, voorspelbaar, een soepblik gecreëerd en, onvoorspelbaar, een Venus de Milo met drie ogen.

Tegenwoordig is het niet ongebruikelijk dat artiesten digitale elementen opnemen of hun werk online laten zien (bijvoorbeeld: Instagram maakt van Aboriginal kunst iets), maar wat er 30 jaar geleden in Lincoln Center gebeurde, blies geesten. Met wat hulp van een Commodore-programmeur in een vreselijke smoking, maakte hij kunst.