Waarom zijn blauwe diamanten blauw? Wetenschappers zorgen voor een Oceanic Plates-theorie

Blauwe diamanten schitteren met een bepaalde aantrekkingskracht binnen de culturele tijdgeest. Van reusachtig 'S fictieve' Heart of the Ocean 'voor de echte, mogelijk vervloekte Hope Diamond, deze hued edelstenen hebben de aandacht van het publiek getrokken en hun zeldzaamheid wekt een gevoel van glamour. Maar precies hoe deze diamanten azuurblauwe kleuren werden en hemel nog niet precies bekend is. Aardwetenschappers weten dat de kleur door boor is, maar dat chemische element wordt voornamelijk aangetroffen op het aardoppervlak. Dus hoe kwam het dat borium terecht kwam in edelstenen die 400 mijlen onder de grond waren gevormd?

In een studie vrijgegeven woensdag in het tijdschrift Natuur, wetenschappers poneren een nieuwe theorie die uitlegt waarom blauwe diamanten verschillen van andere soorten diamanten. Het antwoord komt neer op het bewegen en schudden van oceanische plaattektoniek. Blauwe diamanten, ze poneren, groeiden in de aanwezigheid van stenen die in essentie ooit deel uitmaakten van de oceaanbodem. Ze veronderstellen dat het boor in blauwe diamanten van de zeebodem kwam voordat het in de mantel werd geschoten - waar diamanten worden gevormd - wanneer een tektonische plaat onder een andere verschoof.

"Dit is de eerste keer dat iemand een op feiten gebaseerd verhaal of model bedenkt voor de vorming van blauwe diamanten," legt studie co-auteur en Gemological Institute of America onderzoek wetenschapper Evan Smith, Ph.D., uit aan omgekeerde. "Voorafgaand aan deze studie hadden we geen idee waar ze zich vormden, wat voor soort gastheerrotsen ze vormen, of waar ze misschien hun boor van krijgen."

De sleutel tot het maken van deze boorobservatie was door de minerale insluitsels binnen blauwe diamanten te identificeren - iets dat niemand anders eerder heeft gedaan. Insluitingen zijn de kleine mineraalfragmenten die vastzitten in een diamant terwijl deze groeit, volgens Smith, "geef een soort momentopname van de geboorteplaats van de diamant." Globaal analyseerde het team de ingesloten minerale korrels in 46 blauwe diamanten. Uit de eerste analyse bleek dat de mineralen, zoals ferropericlase, alleen konden kristalliseren als ze de extreme druk- en temperatuuromstandigheden van de onderste mantel ondergingen.

Dat gaf de wetenschappers aan dat blauwe diamanten "super-diepe" diamanten moesten zijn die zich op een diepte onder de continentale platen vormden. Smith zegt dat ongeveer 99 procent van de diamanten zijn oorsprong heeft binnen de continentale platen. Relatief, vormen blauwe diamanten op de uiterste diepten van de onderste mantel, ongeveer 400 mijlen onder het oppervlak.

De vaststelling dat die blauwe diamanten "super-diep" zijn, liet op haar beurt toe dat blauwe diamanten moesten groeien binnen oceanische platen die naar beneden werden gedwongen door oude tektonische bewegingen van de plaat. Op basis van die twee waarnemingen ontwikkelden zij de hypothese dat de booratomen die blauwe diamanten blauw maken, aan het oppervlak zijn ontstaan ​​en vervolgens diep in de mantel zijn gedreven door deze zinkplaten.

"Dit laatste deel is belangrijk omdat het ons een idee geeft van een geochemisch pad dat in staat is om elementen van het oppervlak, zoals boor, te nemen en ze te recyclen of diep naar de aarde te transporteren," zegt Smith. "Het boor dat we zien is naar alle waarschijnlijkheid oppervlakkig afgeleid, en de meest waarschijnlijke verklaring is dat het een rit maakte met waterhoudende mineralen in de neergaande oceanische plaat."

Als dat waar is, legt Smith uit, suggereert het ook dat water zo diep kan worden meegevoerd, omdat het meest waarschijnlijke voertuig voor boor in de plaat watervoerende mineralen is, te beginnen met serpentine. Dat is cool nieuws voor aardwetenschappers, want terwijl is vastgesteld dat oceaantektonische platen continu worden onderdrukt, is het niet precies bekend wat ze ermee meeslepen.