"Choice Overload" -studie verklaart waarom Tinder zo emotioneel uitgeput aanvoelt

Tinder is in het begin altijd spannend. Maar als je duim uitgeput raakt van links vegen, voel je mogelijk dat het tij begint te keren. Al die keuzes, eenmaal verkwikkend, voelen plotseling als te veel om mee om te gaan. De auteurs van een nieuwe studie over dat fenomeen, gepubliceerd in Natuur Menselijk gedrag, hebben een naam voor de overweldigende sensatie: ze noemen het 'keuze-overload'.

Axel Lindner, Ph. D., een neurobioloog aan het Hertie Institute for Clinical Brain Research en co-auteur van de studie, legt uit dat het hebben van veel keuzes een boeiend gevoel kan geven omdat ze de mogelijkheid bieden om een ​​perfecte match te vinden, maar ze zijn ook een dubbele scherp zwaard. "Ik ben het ermee eens dat een grote verscheidenheid aan keuzes aan de ene kant aantrekkelijk is", vertelt Lindner omgekeerde, "Maar als je je tijd moet verspillen aan het kiezen tussen opties die marginaal anders zijn, kost het te veel energie."

"Als je overladen bent met al deze verschillende opties is er echt een overstroming", vervolgt hij. "Het kost zoveel moeite, en de moeite geeft een korting op de waarde van wat je uiteindelijk krijgt."

Eerdere psychologiestudies en marktonderzoek in de jaren zeventig hebben het fenomeen van 'keuze-overload' of 'analyse verlamming' beschreven, maar Lindners werk geeft ons een beter idee van wat er feitelijk in onze hersenen gebeurt als we te veel opties hebben. Zijn experiment combineerde hersenscans met een traditioneel keuze-experiment om erachter te komen waar onze hersenen op natuurlijke wijze de grens trekken tussen voldoende keuze en te veel keuze.

In de experimenten gaven Lindner en een team 19 vrijwilligers sets van zes, 12 of 24 mooie landschappen om uit te kiezen. De proefpersonen kregen de opdracht hun favoriete foto te kiezen en de onderzoekers zouden het voor hen op een t-shirt of mok laten drukken. Terwijl de vrijwilligers de afbeeldingen in een online bibliotheek doorbladerden, nam het team fMRI-scans van hun hersenen om te identificeren wat er tijdens hun winkelervaring gebeurde.

De hersenscans onthulden een delicate evenwichtsoefening tussen twee delen van de hersenen: het dorsale striatum en de cortex anterior cingulate (ACC). Eerdere studies hebben aangetoond dat het dorsale striatum helpt bij het integreren van emotionele en feitelijke informatie om een ​​geschikte actie te kiezen en deze vervolgens te initiëren. De ACC lijkt op zijn beurt een rol te spelen bij het inschatten hoe cognitief of fysiek belasten het zal zijn om een ​​beloning te krijgen, zoals studies uit het verleden met dieren hebben aangetoond.

Lindner's analyse van de hersenscans in de studie suggereert dat deze twee gebieden samen een "waardesignaal" produceren, wat op zijn beurt ons helpt te bepalen met welk aantal items inspanning en beloning in evenwicht kunnen worden gebracht. In het geval van Tinder is de vraag: hoeveel mensen moet ik doorhalen om een ​​acceptabele match te vinden, maar ook vermijd ik het vegen van het vegen? Wat dat aantal ook is, Lindner legt uit, kan een grote impact hebben op hoe sterk het "waardesignaal" van de hersenen doorkomt.

Toen deelnemers slechts zes verschillende beeldopties kregen, vertoonden beide hersenregio's in kwestie een lage activiteit. Dit suggereerde dat er weliswaar weinig werk te doen was qua keuze (weinig moeite), maar dat er waarschijnlijk ook geen grote kans bestond dat je een mok zou krijgen met een mooie foto (een grote beloning). Maar voor deelnemers die 24 opties behandelen, zijn de twee hersenregio's ook vertoonde lage niveaus van activiteit, wat suggereert dat de balans van de hersenactiviteit in tegenovergestelde richting was gedraaid: kiezen tussen al die landschappen op zoek naar de perfecte foto was het werk gewoon niet waard.

"Als je ergens teveel moeite in moet steken, zijn mensen niet langer gelukkig", zegt Lindner. "Mensen zijn onzeker. Was dit de juiste keuze? Soms kiezen ze niets."

Uiteindelijk ontdekten de onderzoekers een goede plek: bij 12 beelden vertoonden de deelnemers een hoge activiteit in beide hersengebieden, wat overeenkwam met een sterk 'waardesignaal'. Het getal 12 kon in verschillende contexten veranderen, maar het feit dat het bestaat, wijst naar het idee dat er een neuraal kantelpunt is waarbij de keuze verlammend wordt. Hier ligt de waarde van een goede aanbeveling, zegt Lindner. Het is een manier om het lawaai van te veel opties te doorbreken.

"Toen ik bij Caltech aankwam voor mijn post-doc waren er honderden pensioenfondsen waaruit we konden kiezen. Ik had het moeilijk om te beslissen - ik had geen flauw idee, "voegt hij eraan toe. "Ik was heel blij omdat Caltech in die tijd enkele aanbevelingen had gedaan. We kunnen dit overal zien."

E-mail de auteur: [email protected].