Waarom de tv-serie 'Wonder Woman' van Lynda Carter een Campy Gem was

Als niets anders, Batman v Superman heeft Wonder Woman in de voorhoede van cultureel bewustzijn gebracht, en dat is geweldig. Sinds het begin van de jaren 1940, heeft Diana iets betekend voor vrouwen van alle leeftijden, als soldaat uit de Tweede Wereldoorlog of als een geanimeerde proto-feministe op Cartoon Network. Toen ze in de jaren '70 op televisie verscheen, was ze een sexy, echte held in een legitiem leuk programma.

Hoewel Wonder Woman volgend jaar in haar eerste solofilm zal verschijnen, heeft het personage al een lange geschiedenis, een gemaakt met woekerend fandom en controverse. De volgende experimentele short van feministische filmmaker Dara Birnbaum illustreert de complexe relatie die groeide tussen feministen uit de jaren 70 en de meest populaire vrouwelijke held, die glamoureus was voordat ze effectief was.

Lynda Carter speelde Wonder Woman van 1975 tot 1979, eerst op ABC, en vervolgens op CBS voor seizoen 2 en 3. Carter belichaamde Wonder Woman's originele patriottisme en vrouwelijke waarden: ze was in 1972 tot Miss World gekroond en voerde de USO uit voor Amerikaanse soldaten overzee gestationeerd. Hoewel Carter duidelijk als een snoepje was gegoten, ging de rol van haar mannelijke tegenhanger, Steve Trevor, naar Lyle Waggoner, die in de race was geweest voor oppasser voordat Adam West gewonnen had. Het gieten van Wagoner was een knipoog naar een zeer specifieke groep vrouwelijke fans, die hem kende als een Playgirl model uit 1973.

Diana, in de Wonder Woman tv-show, was geen verpleegster zoals ze in de originele strips was. Ze was in plaats daarvan een Amerikaanse soldaat, met name Navy Yeoman Petty Officer First Class Diana Prince. Tijdens de Tweede Wereldoorlog waren de antagonisten van Wonder Woman vaak nazi's.

Verscheidene andere details waren uniek voor het televisieprogramma: Lynda Carter stelde voor om te laten zien dat haar personage transformeerde in Wonder Woman nadat ze een draaiende beweging maakte met uitgestrekte armen, en de beweging bleef hangen. In het eerste seizoen van de show gebruikte Wonder Woman het vermogen om griezelige imitaties te doen, en werd vaak gezien als het nabootsen van vijandige strijders aan de telefoon, terwijl ze in spionage werkten. Diana's jongere zus had een korte ambtstermijn als 'Wonder Girl' voordat ze volledig uit het complot verdween.

De show gebruikte ook Wonder Woman's onzichtbare vliegtuig, dat voor het eerst in stripboeken verscheen in 1942, maar in de loop der tijd gunst verloor bij fans. Het vliegtuig van Diana en haar lasso van waarheid en kogelvrije armbanden gaven de show een toon die nog steeds wordt vertaald als een bekwaam kamp. Scenarioschrijver Stanley Ralph Ross modelleerde de show na zijn eerdere werk in wat hij 'high comedy' noemde: Adam West's oppasser en De Monkees. Het openingsthema van het eerste seizoen weerspiegelde de knipoog van Ross.

> In je satijnen panty / vechtend voor je rechten / en het oude rode wit en blauw

Na het voltooien van zijn eerste seizoen in de Tweede Wereldoorlog, Wonder Woman werd opgepikt voor een tweede seizoen en veranderde van zijn instelling naar de toen-eigentijdse jaren '70. De vernieuwde show, nu getiteld De nieuwe avonturen van Wonder Woman, uitgezonden op CBS. Diana verloor haar romantische interesse en kreeg een robot genaamd Rover, die vaak werd gespeeld voor komische opluchting. Het intro klonk jazziever en de animatie was dynamischer.

Het enige personage dat Lynda Carters Wonder Woman ooit op het scherm heeft gedood, was een genetische kloon van Adolf Hitler; afgezien van dat geval, hield ze een no-kill-beleid.

Het kampgevoel van de show was alleen maar toegenomen in het laatste seizoen, toen CBS-managers blijkbaar besloten Wonder Woman was bedoeld voor een jonger publiek. Diana sprak met skateboarders en reed achtbanen. Ze begon antagonisten te slaan en te schoppen, maar alleen om ze te onderwerpen; ze heeft minimale schade aangericht. In de finale van het derde seizoen verhuisde de show Wonder Woman naar Los Angeles, in de hoop om opnieuw op te knappen voor een vierde seizoen, dat nooit kwam.

Over het geheel genomen Wonder Woman zoals ze in de jaren zeventig bestond, moet een les zijn voor hedendaagse versies van het personage, en personages zoals zij. Wat Zack Snyder had gemist, was de overduidelijke mogelijkheid van de franchise voor zelfbewuste humor. Diana Prince is zeker geslaagd als een strenge heldhaftige figuur, maar als de wereld om haar heen een intelligent gevoel voor humor heeft, profiteert zowel zij als het publiek van de balans.