De casus voor een gedragscode voor virtuele realiteit

Als een grote pre-order vraag en hype-overvolle technische demohallen een indicatie zijn, is 2016 het jaar waarin de virtuele realiteit wordt opgewarmd van rook naar vuur. Als we eenmaal in de metaverse zijn, zullen we ons dan gedragen? Meer dan enig medium daarvoor heeft virtual reality het potentieel voor gedachten- en gedragsveranderende ervaringen. Daarom vragen Michael Madary en Thomas Metzinger, techno-filosofen aan de Johannes Gutenberg Universiteit in Mainz, dringend om een ​​code voor VR-gedrag.

De voorgestelde code leidde tot een mix van verrassing en goedkeuring. Er was een schok dat virtual reality ons gedrag kan veranderen ("Onderzoekers waarschuwen voor psychologische impact van virtual reality") en stilzwijgende goedkeuring door de VR-code samen te vatten ("Hebben we een gedragscode nodig voor virtuele realiteit?").

Het argument van Madary en Metzinger werd gepubliceerd in het tijdschrift Frontiers in Robotics en A.I. in februari. (Een meer recent persbericht lijkt deze huidige interesse te hebben gewekt.) Ze bouwen hun code op een basis van gedragsonderzoek. Tot het punt dat VR-ervaringen menselijk gedrag kunnen veranderen, schetsen de auteurs dat VR uniek is:

… in tegenstelling tot andere vormen van media kan VR een situatie creëren waarin de gebruiker zich bevindt hele omgeving wordt bepaald door de makers van de virtuele wereld, inclusief 'sociale hallucinaties' veroorzaakt door geavanceerde avatartechnologie. In tegenstelling tot fysieke omgevingen kunnen virtuele omgevingen snel en gemakkelijk worden aangepast met het doel gedrag te beïnvloeden.

Iedereen die je vertelt dat ze weten wat er met VR gaat gebeuren, is een leugenaar. (Voor elke Zuckerberg die een paar coole miljarden aan Oculus gooit, zijn er ook slimme mensen die de eerste VR-boom-bustcyclus herinneren.) De auteurs herkennen de onbekenden van VR: "We weten gewoon niet of langdurige onderdompeling een bedreiging vormt voor geestelijke gezondheid, "schrijven ze. Maar ze weten, vanwege de geschiedenis, dat menselijk gedrag meer plastisch is dan we zouden willen denken. Kijk naar de Milgram-experimenten, zeggen de Duitse onderzoekers, waarbij onderwerpen verrassend copacetisch waren met het toedienen van (nep) schokken aan andere mensen in experimenten.

Dat brengt ons bij hoe mensen VR gebruiken en veranderen door VR. Madary en Metzinger schrijven:

Zodra de technologie beschikbaar is voor het publiek voor entertainment (en andere) doeleinden, zullen mensen de mogelijkheid hebben om langere perioden van tijd ondergedompeld in VR door te brengen - op een manier dat dit al gebeurt met de komst van smartphones, sociale netwerken, meer tijd online, etc. Een deel van de risico's en ethische bezwaren die we al in de eerste dagen van het internet tegenkwamen, zal opnieuw verschijnen, hoewel de toegevoegde psychologische impact mogelijk wordt gemaakt door belichaming en een sterk gevoel van aanwezigheid.

Nogmaals, de geschiedenis brengt herhaling met zich mee. De auteurs citeren een multi-user dungeon, of MUD (de tekstgebaseerde voorloper van de vroege jaren '90 voor World of Warcraft), waarin een speler genaamd Mr. Bungle anderen lastig viel met verhalen over seksueel geweld. Het vooruitzicht van gesimuleerde verkrachting in virtual reality, gegeven waar VR-seks nu is, is terecht angstaanjagend.

Niet minder internetlegendes dan Vint Cerf en Bob Kahn - de jongens die het internetprotocol uitgevonden hadden als onderdeel van het IP-adres - richtten in 1992 de Internet Society op, compleet met een deontologische code. Het was een vooruitziende beweging, maar een die intimidatie en cyberstalking niet kon voorkomen op Twitter of ergens anders. Als mensen het kunnen misbruiken, zullen ze dat doen - hetzelfde geldt voor VR, en daarom is het cruciaal om het gesprek nu te beginnen voordat het onze kop verovert.