Een onsamenhangende 'boogschutter' onthult het robotleger van Krieger, hints aan het einde van de finale

Met drie afleveringen over in het zevende seizoen, Boogschutter eindelijk op voor zijn grote onthulling, eerst gepest in de pilot: Is Sterling … dood? Het mysterie van de schijnbare moordscène in het zwembad van Veronica Deane heeft een donkerder dan normale schaduw geworpen op de gebruikelijke grappen en jackassery van de show, en in aflevering acht, 'Liquid Lunch', krijgen we eindelijk een idee waar het allemaal om draait. Hint: Het is echt fucking raar.

Maar Boogschutter Gaat Archer, dus het verhaal komt onvermijdelijk niet netjes tot uiting. In plaats daarvan krijgen we een bijzonder onsamenhangende aflevering, die begint met de terugkeer van CIA dickbag Slater (Mr. Robot 'S Christian Slater), die de bemanning nodig heeft om een ​​voormalige MK Ultra (het notoir wrede programma voor mind control) van de CIA op te sporen met een doodsvonnis voor een Sovjet-hoogwaardigheidsbekleder. Vastgebonden voor geld - Country Day Preschool is niet goedkoop - Lana en Archer duiken in, onvoorbereid voor de consequenties die de missie zal hebben voor hun on-again, off-again relatie.

Ondertussen draait Krieger zijn eigen versie van de MK Ultra-experimenten terug op kantoor, nadat hij zijn collega's heeft gokt, kon hij ze hypnotiseren zonder psychotrope geneesmiddelen te gebruiken. De uitdaging aangaan - als ze erin slagen weerstand te bieden, hoeven ze Krieger niet te zien optreden Jo Jo Dancer in blackface - ze worden sowieso toch gedrogeerd (scopolamine, het "zombie-medicijn" is geen grapje). Een hilarisch gechoreografeerde video van de zombie-crew die zijn beste dierenimpressies doet ontstaan, vaag doet denken aan Gearresteerde ontwikkeling Is een langlopende kippenknevel.

Maar de hypnose-plot is slechts een list voor Herr Doktor 'S masterplan: terwijl Pam, Cheryl en Cyril rondrennen zoals de- underpantzened Mopsjes, hij brengt een mallory met glazen ogen naar zijn verduisterde lab en onthult zijn griezelige, cyborgiaanse project: een complete bemanning van robotklonen.

De show had laten doorschemeren dat er sprake was van een duplicatieschema; we hebben al een glimp opgevangen van Krieger's kast van handen en gezichten, en de laatste aflevering onthulde dat hij aan een Voight-Kampff-machine werkte, gebruikt in Blade Runner om replicanten van mensen te onderscheiden. Maar niets had ons kunnen voorbereiden op het echt zenuwslopende shot van de robotroeten met rode ogen, gekleed in futuristische witte onderkleding, staande in hun donkere baaien. Hier bereikt Krieger een niveau van griezeligheid waarvan we dachten dat hij het nooit zou bereiken, maar misschien is het allemaal in het belang van het team: Body doubles kunnen levens redden - door met de gezichtjes in een poel te zweven, misschien - zolang hun makers maar kunnen vertel hen los van hun menselijke tegenhangers. Zullen alle robotklonen een rol spelen in de finale, of is Krieger ze gewoon aan het houden, weet je, 'bewaren'? Ofwel de uitkomst is mogelijk voor de steeds gekke arts.

Noch de Slater noch mind control-plots kwamen in de andere passen, resulterend in een enigszins onbevredigende, onopgeloste episode, maar het maakte wel ruimte voor de show om de desintegrerende relatie tussen Lana en Archer te verkennen, die al het hele seizoen in de richting van een massale verschuiving neigt. Het vergt de eerste ervaring met waterboarding van Sterling - een scène die Adam Reed opvallend buiten beschouwing laat - om te bekennen dat hij "echte" gevoelens voor Veronica Deane heeft, leidend tot de officiële "pauze" van het koppel ("Oude mensen houden van sorbet!", Roept een jaloerse Lana). Verstrikt in scènes die te maken hebben met zelfmoordpoging, illegale controle over de geest, een knipoog naar het Artichoke-project en een hoop verwijzingen naar de nazi's, lijkt de door martelingen veroorzaakte breuk licht te worden geleverd, maar wordt gestuwd door de merkbaar donkere onderstroom die het seizoen naar het is dramatisch dichtbij.