NASA's OSIRIS-REx missie naar de asteroïde Bennu

De Kavli Foundation organiseerde dinsdag een webcast met een drietal experts op het gebied van de OSIRIS-REx-missie van NASA naar de asteroïde Bennu, waarbij ze alles onderzocht, van de logistiek van het verzamelen van asteroïde monsters tot de waarschijnlijkheid dat Bennu ooit tegen de aarde botst.

OSIRIS-Rex, dat eerder deze maand werd gelanceerd, zal in 2018 bij de asteroïde Bennu arriveren, waar het ongeveer vier en een half pond gesteente en grond zal verzamelen. Als het succesvol is, wanneer het terugkeert naar de aarde in 2023, zal het niet alleen de eerste asteroïde die ooit door de Verenigde Staten werd verzameld, maar ook de grootste buitenaardse monster, sinds het Apollo-programma ons maanstenen 50 jaar geleden bracht.

Bennu werd geselecteerd voor deze missie omdat hij, naast het houden van een handige baan, de oorspronkelijke aard ervan toelaat om de "vroegste chemie van ons zonnestelsel te bemonsteren", zei MIT-professor Richard Binzel.

Bennu wordt vaak een "tijdcapsule" genoemd, een onverwarmd, onverwerkt record van de afgelopen 4,5 miljard jaar. OSIRIS-Rex is het speciaal gebouwde instrument voor het lastige bedrijf om die informatie van Bennu te krijgen en veilig thuis te komen.

"Als we denken aan O-Rex als een persoon, zijn de zonnepanelen de armen ervan, de antenne met hoge versterking is zijn mond die hij gebruikt om met de aarde te communiceren, en bovenop zijn wetenschappelijke dek is er een retourcapsule voor het monster, en dat is het ding dat zal worden gebruikt om het monster veilig naar de aarde te sturen. Achter OSIRIS-Rex, bijna als de staart van een schorpioen, is de monsterarm die uitreikt, het oppervlak van Bennu kust en het monster verzamelt, "zei Binzel.

Omdat Bennu geen sterk zwaartekrachtveld heeft, is het oppervlak ervan eigenlijk te moeilijk om op te landen - wat betekent dat de monsterarm het materiaal verzamelt in een reeks 'kusjes' die op het oppervlak grazen.

Deze missie markeert ook de eerste keer dat een thermische emissiespectrometer naar een asteroïde wordt gestuurd. Beth Clark, de missie asteroïde wetenschapper voor OSIRIS-Rex, legde uit dat het apparaat thermische fysische eigenschappen van het oppervlak meet om de infraroodsamenstelling te bepalen, evenals de thermische traagheid van het oppervlak.

"Dit is een zeer interessante eigenschap, omdat het blijkt dat het de baan van Bennu in de loop van de tijd beïnvloedt," zei Clark.

Het O-Rex-team heeft vier criteria voor het selecteren van de voorbeeldsite: deze moet veilig, toegankelijk, monsterbaar zijn (wat betekent dat er voldoende grindmateriaal voor de arm is om vast te leggen en op te bergen) en bovendien wetenschappelijk waardevol is.

Wetenschappers zullen naar dit voorbeeld kijken om een ​​aantal vragen te beantwoorden. Zijn de aminozuren van een andere chiraliteit dan wat we gewend zijn? Wat vertellen de verhoudingen van organische koolwaterstofmoleculen ons over stervormingsgebieden? Hoe complex was de koolstofchemie van ons zonnestelsel in zijn vroegste stadium? De wetenschappers denken dat ze biologische monsters zullen vinden, hoewel zowel Binzel als Clark zeiden dat ze twijfelden of er water zou zijn.

Aan het einde van de 22e eeuw brengt de baan van Bennu het uiteindelijk dichter bij de aarde - maar hoe dichtbij precies?

Binzel, die de Torino Scale heeft gemaakt om impactgevaren voor objecten zoals Bennu te categoriseren, zegt dat we ons niet al te veel zorgen moeten maken - de kans zit rond de 1 op 2.700.

"De kans op impact is tot nu toe in de toekomst en zo klein dat het niet eens op de schaal scoort, dus dat is goed nieuws," zei Binzel.

Voor wat het waard is, zou een Bennu-impact rond een drie-mijl-brede krater maken - niets over de asteroïde crash 65 miljoen jaar geleden die de dinosaurussen eruit haalden. Die rots was ongeveer 20 keer de diameter en 80.000 keer de massa van Bennu. Dus als Bennu crash-land was, zou het niet het letterlijke einde van de wereld zijn - gewoon, zoals Binzel het zei, "een heel slechte dag."