Vreselijke bazen hebben deze ene geweldige zilveren voering, nieuwe studie vindt

Slechte eindbazen komen in allerlei vormen voor, van de Michael Scott-variëteit, die meer geeft om aandacht krijgen dan om dingen voor elkaar te krijgen, naar de Steve Jobs-variëteit, die vindt dat het uitschelden van werknemers en het zijn van een soort-van-as-lul is de enkel en alleen manier om dingen voor elkaar te krijgen. Gelukkig komen vreselijke bazen met een zilveren voering, zelfs voor de mensen die ongelukkig genoeg zijn om er een te melden.

Zie het als een kans om te leren wat te doen en wat niet te doen, volgens een jarenlange nieuwe studie van onderzoekers van de University of Central Florida samen met onderzoekers van de Universiteit van Texas in El Paso, Suffolk University en Singapore Management University. De bevindingen van hun nieuwe paper werden gepubliceerd in het laatste nummer van Journal of Applied Psychology. Auteur Shannon Taylor, een managementprofessor die zich richt op de gevolgen van onbeschoftheid op de werkplek, zegt dat mensen die onder één slechte baas blijven, zelf betere werkplekleiders worden.

"We horen verhalen over Steve Jobs als een beroemde klootzak, maar ik denk dat hij succesvol was ondanks zijn verschrikkelijke gedrag, niet omdat," zegt Taylor. "We hebben leiders op een voetstuk."

Taylor en zijn collega's bewezen dit in de loop van verschillende experimenten waaruit bleek dat slechte bazen de neiging hebben om een ​​disidentificatie-effect aan te moedigen. In essentie, werknemers die van de gelegenheid gebruik maken om voor zichzelf te denken, "als ik een baas ben, zal ik nooit zo zijn", gaan verder met het aantonen van meer ethisch gedrag op de werkplek en een positievere leiderschapsstijl.

Hoe beter te zijn dan je baas

Tot op zekere hoogte komt het gebruik van desidentificatie neer op een eenvoudige daad van introspectie, zegt Taylor.

"Bepaalde mensen zeggen:" Dit klopt niet, ik laat die stijl mij niet definiëren als een leider ", legt hij uit. Om dit idee uit te testen, hebben ze een behoorlijk aantal experimenten gemaakt.

In een van de experimenten werden mensen in een studentencafé aan het werk gezet en gevraagd om een ​​idee samen te stellen om het café te verbeteren, een soort van een ideeënbus. De onderzoekers manipuleerden vervolgens hoe de baas reageerde op het nieuwe idee: soms vonden ze het leuk, soms reageerden ze door te schreeuwen tegen de starter en soms maakten ze er grapjes over. Ten slotte hebben de onderzoekers een aantal groepen een andere activering toegewezen om hen te "disidentificeren", voornamelijk door hen aan te moedigen na te denken over het al dan niet afstemmen van hun waarden op de baas van de dick.

Gerelateerd: accepteer nooit een baan die hersenkrakers gebruikt in uw interview

Na deze activering mochten de voormalige werknemers de baas spelen en om beurten een eigen standje evalueren, alleen de pitches zelf waren eigenlijk slecht. Het waren niet alleen slechte ideeën, maar ronduit onprofessioneel, bezaaid met typefouten en spelfouten. Het was kortom de perfecte werkplek voor wat sommigen eufemistisch 'stoere liefde' noemen.

Je zou denken dat de werknemers die werden gerekruteerd voor hun slechte ideeën, hetzelfde zouden doen als ze werden gepresenteerd met nog meer werk. Maar dit was eigenlijk niet het geval. Taylor zegt: "Wat we ontdekten, was dat wanneer mensen werden misbruikt en zij zich niet identificeerden, in tegenstelling tot eerder onderzoek, dit leidde tot meer ethisch gedrag van hun kant.

De belangrijkste waarschuwing tegen het onderzoek van Taylor is dat hij denkt dat het de vreselijke bazen niet oplost (en, in tegenstelling tot de populaire perceptie, het type 'alles doen om vooruit te komen' is niet de beste manier om de professionele ladder te beklimmen). Maar het geeft medewerkers wel een soort playbook voor hoe ze een vreselijke ervaring kunnen maken en proberen het om te zetten in iets positiefs.

Met andere woorden, in plaats van dat vreselijke bazen naar zijn studie kijken als bewijs dat er een mogelijk verlossende rechtvaardiging is voor hun daden, is het meer een gelegenheid voor nabestaanden om zich te realiseren dat ze misschien degenen zijn die dingen runnen.