Hoe 'Trainspotting' de grootste link legt tussen imodium en opioïdverslaving

Laten we het hebben over loperamide. We bereiken elke keer dat voedselvergiftiging onze darmen in beweging brengt, maar de anti-diarree - we kennen het als Imodium - heeft ook een gevaarlijke reputatie gekregen bij opioïde-verslaafden als een snelle oplossing. De New York Times noemde het de "methadon van de arme man" - een goedkope en wanhopige high die, bij abnormaal hoge doses, hartslag kan laten kloppen tot het punt van fatale uitputting. Hoe werd Amerika's favoriete constipator de drug van laatste redmiddel voor opioïde verslaafden?

De beruchte badkamerscène binnen Trainspotting legt alles uit: "Heroïne maakt je verstopt", legt Renton uit terwijl hij op het slechtste toilet van Schotland zit gehurkt, in afwachting van zijn anaal geleverde drugs. "De heroïne van mijn laatste hit was aan het vervagen en de zetpillen moesten nog smelten." Loperamide, zoals heroïne, morfine en methadon, zorgt ervoor dat mensen high worden omdat het werkt op de opioïdereceptoren van het lichaam, die de runs regelen of euforie induceren, afhankelijk waar ze zijn.

Maar de effecten van loperamide zijn lang niet zo krachtig. Tenminste, dat zouden ze niet moeten zijn - niet wanneer het medicijn in de juiste dosis wordt ingenomen. Vier caplets van Imodium, elk met een snelheid van acht milligram, leveren net voldoende loperamide af voor opioïde-receptoren in de dikke darm om het te laten ontspannen in plaats van de inhoud eruit te persen via de achterkant. Wat dit doet is de darm meer tijd te geven om vocht uit het verteerde voedsel te zuigen, zodat het tegen de tijd dat het zijn uitgang verlaat min of meer lijkt op een stevige en geen verdomde waterval.

Het probleem is dat opioïde-verslaafden niet de standaard dagelijkse dosis gebruiken. Ze nemen dagelijks ongeveer 100 tabs van twee milligram per dag af. Bij gekke hoge concentraties zijn de beveiligingen tegen de hersenen van de loperamide hoog. Normaal gesproken voorkomen eiwitten in de darm dat het lekt in het netwerk van zenuwen die de hersenen en het ruggenmerg verbinden en de ontgiftende vermogens van de lever nemen de speling op. Maar bij concentraties die 25 keer hoger zijn dan normaal, wordt het lichaam overweldigd.

Als loperamide eenmaal op weg is naar opioïde receptoren in de hersenen, heeft het vrijwel dezelfde euforische en glorieus pijnstillende gevolgen als andere narcotica, zoals morfine. De FDA classificeerde het eerst als een schema II-medicijn, waarbij het samen met cocaïne en methadon werd gepropt, nadat het in 1976 was goedgekeurd. Het werd toen niet misbruikt - zeker, studies over resusapen toonden aan dat het milde fysieke afhankelijkheid veroorzaakte - maar het werd als veilig beschouwd genoeg om te worden geclassificeerd als een voorgeschreven medicijn en, later, een gedecontroleerd vrij verkoopbaar medicijn.

Een recent artikel in het tijdschrift Annals of Emergency Medicine, het melden van twee sterfgevallen door een overdosis loperamides, maakt dat besluit in twijfel getrokken. Terwijl het landelijke harde optreden tegen receptplichtige pijnstillers versterkt, proberen opioïde duivels - en diegenen die hun verslaving proberen te schoppen - op zoek naar hun oplossing, bijwerkingen worden verdoemd. Maar loperamide is geen middel om licht te nemen: naast duizeligheid, braken en maagpijn kan het ook levensbedreigende hartritmestoornissen en gevaarlijk langzame ademhaling veroorzaken. Maar deze risico's, samen met het voor de hand liggende ongemak van wekenlang darmproblemen te hebben, hebben gebruikers er niet van weerhouden om Imodium van de apotheekplanken te vegen, en benadrukten verder hoe dodelijk ernstig het opioïde verslavingsprobleem van Amerika is geworden.