Echte liefdesverhalen

Ben je ooit verliefd geweest op school die jaren heeft geduurd? Heb je ooit de moed kunnen opbrengen om je geliefde te vragen, of hen te vertellen hoe je je voelt? Hier is een van de liefste ware liefdesverhalen die jaren hebben geduurd en uiteindelijk een hele nieuwe wending hebben genomen.

Het ontvouwen van alle ware liefdesverhalen

Vandaag ontmoette ik hem, de jongen midden in dit hele liefdesverhaal.

In de achtste klas van mijn opleiding was ik enorm verliefd op hem.

Eigenlijk, als ik enorm zeg, is het een volledig understatement. Ik had een gigantische verliefdheid op die kerel.

Het was net een van die sprookjesachtige liefdesverhalen die je grootmoeder zou hebben verzonnen om je te overtuigen om te trouwen.

Ik geloofde in dat sprookje. Ik geloofde net zo goed in de liefde, en in hem.

Tijdens mijn pinky frilly-dagen (minus het roze en de franje, realistisch gezien was ik een tomboy), was ik de goon op school, en een goede daarbij.

Ik heb mijn schoolgenoten gepest die leuke kinderen zoals ik hebben uitgekozen. Je kent degenen, vlekkerig, die goedkope plastic glazen dragen die meer bedekken dan alleen de ogen, het hele gezicht eigenlijk.

Zo cool als we onszelf beschouwden, in werkelijkheid waren mijn vrienden en ik eigenlijk de sukkelige geeks van de school. Mijn vrienden en ik waren niet cool en werden geschuwd door de zogenaamde "coolere mensen".

Integendeel, de leraren hielden van nerds zoals ik. We hadden de beste cijfers, de eenvoudigste kapsels en we waren de best opgevoede kinderen. Maar ik was ook goed in sporten. Sport werd op onze school erg belangrijk en sporters op mijn school waren net de quarterbacks in Hollywood-tienervideo's. Zij waren de afgoden. Mijn bril kwam nooit tussen mij en mijn sterrenstatus. Totdat ik verliefd werd.

Maar toen voelde ik me nooit dom. Het was een serieus en dramatisch hoofdstuk voor mij in mijn leven.

Het begin van mijn ware liefdesverhaal

Ik herinner me de dag dat ik hem voor het eerst zag en het voelt alsof het gisteren was. Mijn vrienden en ik liepen over de loggia en toen stond de tijd stil, net als in een van de H-Town-films. De droge bladeren stopten in de lucht en de rest van de wereld ook. Hij kwam van de andere kant met zijn vrienden. Hij was zo knap, zo onstuimig en zo. Wie was hij? Hij was een senior en twee jaar ouder dan ik. Ik heb dat later die dag leren kennen.

Waar een wil is, is een weg, vooral als het gaat om informatie. Ik zat in de achtste klas en hij zat in de tiende klas. Wauw! Zijn klas was heel dicht bij de dameskamer. Ik begon zo vaak naar de wc te gaan dat mijn leraar me naar de zieke kamer moest sturen om te controleren of ik een blaasontsteking had. Ze had gelijk, ik had wel een infectie. Het was liefde.

Binnen de kortste keren had ik alle informatie over hem. Hij had een oudere broer die getrouwd was. Hij woonde in de buurt van het stadhuis. En hij ging langs de route '3 ′ bus. Helaas ging ik naar huis met de route '1' bus.

Ik probeerde een keer te gaan met de route '3 ′ bus. Hij was daar, achterover leunend, pratend en flirtend met zijn vriendinnen. Het was geen prettig gezicht. Tot overmaat van ramp betekende het gaan over route '3' dat ik vier mijl terug naar huis moest lopen.

Ik wilde dat hij wist dat ik hem leuk vond, maar soms wilde ik dat het geheim met mij stierf. Nu vraag ik me af of dat beperking of ware liefde was die ik voor hem voelde. Ik denk dat er dat beetje meisjesachtig was onder mijn huid van een tomboy. Hoe kon ik hem vertellen, zou ik hem zelfs moeten vertellen, en andere vragen in die richting werden voor mij belangrijker dan algebra en differentiatie.

Ik hield van hem, dat wist ik toen zeker. Ik wilde met hem trouwen en nog lang en gelukkig leven. Dit alles, zonder ooit te weten of er een meisje in zijn leven was of dat hij me ooit leuk zou vinden. Ik was er vrij zeker van dat hij me leuk zou vinden. Hij moest het doen. Iedereen vond me leuk. Waarom zou hij niet? Ik zou nooit de moed kunnen opbrengen om het hem te vertellen.

De dagen gingen voorbij en ik ging over in mijn negende klas. Nu was ik een grote meid die probeerde de tomboy in de kast te verbergen. Ik was een meisje dat probeerde een meisje te zijn. Ik liet mijn haar groeien ondanks mijn gevechten met de kam. Mijn rok werd korter en mijn sokken werden lager. Hoewel ik op mijn traditionele school niet mocht waxen, hoefde ik me daar geen zorgen over te maken. Ik had geweldige benen. Ik wilde hem met mijn schoonheid lokken. Ik was mooi, hoewel ik een bril droeg.

In de negende klas was mijn klas degene die tegenover de zijne lag en hoefde ik niet meer naar de wc te gaan om hem te zien. Op een keer kreeg hij een stront in zijn oog en ik had het gevoel dat ik die ook had, de hele week. Ik had twee Valentijnsdagkaarten, twee beterschapskaarten en één Gefeliciteerdkaart toen hij de Badmintons titel won. Hoewel ik hem nooit iets heb gegeven. En hoe had ik het hem kunnen geven, hij wist niet eens dat ik van hem hield.

Het eerste gesprek over liefde

Maar ik was er zeker van dat hij wist van mijn geheime liefdesverhaal, hoe kon hij niet weten dat ik van hem hield toen de hele wereld het wist. De lucht, de bomen, de aarde, mijn badmintonracket dat ik pakte toen ik wist dat het zijn favoriete spel was, en al mijn vrienden. Hoe kon hij zo onwetend zijn over mijn ogen die zo vol liefde waren en mijn hart dat zuchtte telkens als ik hem zag?

Ik heb nooit geprobeerd mijn liefde te verbergen, maar ik wilde hem niet dwingen van me te houden. Ik had de halve afstand voor hem gelopen en wilde dat hij de rest zou oversteken. Ik wist dat hij zou komen. Elk jaar werd er door de school een sporttoernooi georganiseerd waaraan studenten van alle scholen in het land deelnamen. Het was een groot evenement in september. Het was een zeer opwindende ervaring en het perfecte platform om nieuwe gezichten te ontmoeten en een kans om je geliefde, liefde en… wat dan ook te uiten!

Ik was wanhopig en jeuk om de goody-two-shoes af te werpen. Als ik het hem maar kon vertellen, zou alles tot rust komen. Er was feminisme in, veel meisjes vragen mannen naar buiten, en ik was geen buitenaards wezen.

Ik besloot om het hem op het Badmintonhof te vertellen. Ik had voor de gelegenheid een mooie japon bewaard. Ik droeg het, bond mijn haar in een paardenstaart, bracht thuis-gestolen dieprode lippenstift aan en de hielen van mijn tante (die veel te groot voor me waren). Ik was klaar om mezelf voor de missie te sturen.

Hij was er zoals verwacht, zoals de Prins Charming of Assepoester. En ik was zijn Assepoester, alleen zonder de glazen slippers. Of dat dacht ik. Ik ging naar de rechtbank waar hij aan het oefenen was en nam een ​​hoek in beslag. Hij speelde en ik moest op hem wachten. Hij keek naar mij en ik zwaaide. Hij wendde zich af, geen aanwijzingen daar. Ik stond daar een uur en hij speelde nog steeds. Waarom kan hij niet even stoppen en naar me luisteren? Misschien wilde hij me alleen ontmoeten en deed hij net alsof hij speelde.

Mijn geest werkte furieus. Maar ik zag dat hij niet was gefocust op het spel omdat hij veel schoten miste. Hij liep naar me toe. "Hé, op wie wacht je?"

"Y… ouu…" Alles wat ik kon zeggen, na een minuutje stotteren.

"Ik waarom?" vroeg hij nep verrast. Tegen die tijd had ik al mijn moed opgeroepen, genoeg om hem te vertellen dat het belangrijk was om alleen met hem te praten en ergens minder openbaar. Dus we liepen samen. Hij bekeek me intens. Ik kreeg de heebie jeebies, en toch, het opwond me. Het was een moeilijke wandeling, omdat mijn hielen te groot voor me waren. Maar ik vond het geweldig, de wandeling. Na een tijdje lopen stopte hij abrupt. "Wat wil je van me?"

"U" flapte ik zonder aarzeling. Kaasachtig en ego versplinteren, maar wat kan een negende nivelleermachine zeggen toen ze in die dagen alleen maar terugkeken, Animal Planet. Hij was geamuseerd. Oh wauw, hij mag me. "Je maakt een grapje toch?" hij heeft mij gevraagd. Ik kon alleen mijn hoofd schudden voor nee.

“Dat is ook de reden waarom je in september een kerstjurk draagt ​​en rode lippenstift opdoet. Om me voor een date te lokken? Je ziet eruit als een dwaas. Heb je de spiegel niet gezien voordat je hierheen kwam? Ga naar huis en stop die lippenstift in je kastje als je ergens in je leven een jongen wilt aantrekken. Je bent een kind en ik ga niet uit met kinderen. '

Het einde van de liefde zoals ik die kende

Knip, knip… met elk woord dat hij uitsprak, knipte hij al het vertrouwen weg dat ik ooit had. Hij liep weg. Ik zat op de grond. Ik wist niet wanneer ik thuiskwam. Ik zou nooit meer kunnen liefhebben. Ik was verbrijzeld. Een jaar verstreek maar mijn liefde voor hem veranderde nooit, zelfs niet na zijn harde woorden.

Ik hield van hem op dezelfde manier als de eerste dag dat ik hem zag. Die liefde had me een echt meisje gemaakt. Mijn vrienden waren ook opgegroeid. Een zeer goede vriend van mij reisde vroeger in dezelfde schoolbus als hij. Ze was mooier dan ik. En ze droeg geen bril. Ze werd vriendelijk met hem. Het werd gedaan met het doel hem naar mij toe te brengen. Eindelijk was er een sprankje hoop. Maar in plaats van hem naar mij toe te brengen, maakte ze contact met hem. Ze werden verliefd op elkaar.

De tijd verstreek en ik ben deze keer echt opgegroeid. Ik heb mijn jaren met goede cijfers doorstaan. Mijn vriend en hij waren nog steeds samen. Ik was ook nog steeds vrienden met haar. Om mijn opleiding voort te zetten, ging ik naar de grote stad waar mijn ouders woonden. Maar de herinneringen aan mijn slaapzalen in mijn kleine stad en hem waren altijd bij me. Kon ik hem ooit vergeten? Toen ik voor het eerst bij mijn ouders thuis kwam, vond ik de grote stad niet leuk. Het was gewoon te groot. En er waren geen dingen zoals vriendschap, iedereen zat in zijn of haar eigen boot te roeien om anderen te verpletteren.

Een waar liefdesverhaal nieuw leven ingeblazen

Maar toen klampte ik me dicht bij mijn ouders vast en ik vond het geweldig. Ik was afgestemd op mijn studie en liet mezelf het hele hartverscheurende 'trauma' van mijn tienerjaren vergeten. Denk je dat ik ooit weer de dwaasheid kan maken om opnieuw verliefd te worden? Ik heb nooit geloofd dat ik dat zou doen.

Maar ik werd wel weer verliefd. Er was een man, mijn buurman. Voor de eerste keer in mijn leven was ik een meisjesachtig meisje dat eigenlijk alle blikken van de mannen van Mars en boosaardige groene blikken van Venusiaanse ogen ophield. Voor het eerst in mijn leven begon ik te flirten. "Onschadelijk flirten", zo noemde een van mijn neven het. Mijn buurman was erg knap en ik kon zeggen, ook heel geïnteresseerd.

Dus begonnen we ons kleine spelletje 'onschadelijk flirten'. We zouden naar elkaar kijken en glimlachen. Maar er was niets meer dan dat. Geen woorden. Hij was goed, met woorden (gebaren eigenlijk, want we hebben elkaar nooit gesproken) en ik was gefascineerd door zijn ogen. Ik had nooit gedacht dat ik helemaal opnieuw verliefd kon worden. Ik was een veteraan verliefd lang voordat het tijd was om er één te worden.

Ik had alles van mijn verleden achter me gelaten, zelfs de telefoonnummers en adressen van mijn vrienden. Ik was blij met mijn nieuw gevonden flirtende partner. Ik had mijn toekomst duidelijk voor me geëtst. Ik zou hard studeren zoals ik altijd deed, een baan krijgen en voor de verandering met hem flirten, als hij ooit zo lang zou blijven bestaan.

Ik ging een paar dagen door een lege gemoedstoestand en af ​​en toe faalde me ook op te vrolijken. Dus ik vermeed volledig om twee dagen op het balkon te gaan. Op een keer, toen ik na school slenterde, zag ik hem. Mijn flirtende vriend. Whoa, wat deed hij hier? Hij zwaaide met zijn handen en gebaarde naar mij. Ik voelde me alsof ik in een verdoving zat, ik ging naar hem toe. "Waar was je de afgelopen twee dagen?" hij vroeg.

Zodat hij zijn mond kon gebruiken om te communiceren. Interessant.

"Ik vroeg me af of er iets met je is gebeurd", voegde hij eraan toe.

“Nee, het gaat goed”, wist ik te zeggen. Het was één ding om vanaf je balkon te flirten, maar een heel ander ding om met hem te praten, ook dat voor je school. "Wil je koffie?" vroeg hij ineens. “Uhm, oh, oké” Whew, ik zou ook met hem kunnen praten, hoewel in monosyllables. Hij nam me mee naar een café. Ik was op mijn eerste date.

Mijn eerste date met liefde

Mijn eerste date, en ik was er nog niet klaar voor! Daar was ik op mijn eerste date. Het ergste was dat hij er zo knap uitzag. En hij praatte tegen me alsof hij me al jaren kende. Ik was te druk bezig met denken. Hij vroeg waarom hij me de afgelopen twee dagen niet op het balkon zag. Ik haalde alleen mijn schouder op en zei: "Geef mijn slechte humeur de schuld". Ik kon niet geloven dat ik voor hem had gezeten. Ding Ding! Min tweehonderd punten!

Mijn eerste date veranderde in een ramp en ik was de klootzak die de tak waar ik op zat bijlde. Geloof het of niet, verrassend genoeg eindigde het niet in een ramp. Hij vroeg me uit en we hebben elkaar daarna vaak ontmoet. Hij volgde een diploma. En ik heb veel meer over hem en zijn familie leren kennen naarmate de tijd verstreek. Zijn naam is Andrew. Geen romantische naam.

Maar vandaag kan ik je vertellen dat hij de meest romantische persoon ter wereld is. Hij is verantwoordelijk voor het naar voren brengen van het verloren vertrouwen in mij en ik ben niet bang om mezelf met hem te zijn. Hij is van mij en ik zou niets meer kunnen vragen. Hij stelde me voor en het was de beste dag van mijn leven. Natuurlijk heb ik dat geaccepteerd en we gaan binnenkort trouwen.

Vorige maand kwam mijn eerste crush me op Facebook tegen. Hij kreeg mijn nummer van een van mijn oude klasgenoten en belde me op. Hij was in de stad en wilde elkaar ontmoeten. Waarom? Zo zei hij een kennis met een oude vriend. Hij smeekte me hem te ontmoeten. Ik vertelde hem dat ik hem de volgende avond in een café zou ontmoeten. Ik keek er echter niet naar uit om hem te ontmoeten.

Toen ik het met mijn verloofde besprak, zei hij dat ik de man moest gaan ontmoeten. "Praten heeft nog nooit iemand gedood en zolang je oude liefdesverhaal niet weer oplaait, heb ik geen problemen." Hij plaagde me. Dat 'oude liefdesverhaal' had na al die lange jaren niet meer kunnen herleven. Ik kon me zijn volledige naam niet eens herinneren.

Na het werk de volgende dag ging ik deze kerel ontmoeten. Verrassend genoeg kon ik hem herkennen. Hij was niets veranderd. Maar er was iets anders deze keer, ik voelde die tinteling niet. Niets. Zilch. Het voelde alsof hij gewoon een vreemde was die ik tegen het lijf was gelopen voor een gesprek. Misschien was ik opgegroeid of waren de pagina's van mijn liefdesverhaal gevuld met de naam van een andere man.

Ik voelde ook geen bitterheid jegens hem. Het half uur met hem voelde als een zakelijke bijeenkomst. Geen emoties of nep-emoties uitgewisseld. Ik kon niet eens begrijpen waarom hij me zelfs wilde ontmoeten. We waren nooit vrienden. Toen ik hem vertelde dat ik verloofd was, leek hij geschokt.

"Dat kun je me niet aandoen, ik vind je erg leuk!" zei hij ineens.

"Wat bedoel je daarmee?"

Zijn reactie was een verrassing voor mij. "Je dieprode lippenstift staat je goed, " herinnerde hij me, in de hoop die dag opnieuw te ontsteken toen ik gek op hem was.

Maar het sloeg me de andere kant op en de pijn van die avond kwam terug naar mij. Ik keek hem alleen maar aan. "Ik wil niet dat je in het verleden leeft." Ik kon deze keer geen woorden tegenhouden.

“Het was gewoon een verliefdheid uit de kindertijd. Neem het alsjeblieft niet serieus. Ik ben in orde met mijn leven en heb geen idee waarom je dit ter sprake brengt, en nu, na al die jaren. Ik ben blij met mijn partner en wens dat je ook iemand leuk voor jezelf kunt vinden. Neem alsjeblieft niet meer contact met me op. Veel succes met je leven. ' Ik vertelde het hem en snelde naar huis om mijn liefde te ontmoeten.

We kunnen allemaal vaak verliefd worden, maar er is altijd die ene speciale keer wanneer we een perfect waar liefdesverhaal in je eigen leven tegenkomen.

Dus wees niet bang om verliefd te worden en geef het nooit op, want romantische ware liefdesverhalen lijken misschien een sprookje, maar ze wachten meestal altijd op je om de hoek.