Bekentenissen van een dertigjarige maagd

Hoe voelt het om voorbij de tieners te groeien en toch maagd te zijn? Ontucht is altijd een probleem, vooral als je het niet doet. Dus wat is het probleem van dertig en single zijn, vraagt ​​Ashwita Rai, terwijl ze het heeft over haar dertig, flirterige en alleenstaande leven.

Ik ben er al een tijdje, drie decennia om precies te zijn. En het heeft me net zo lang geduurd om erachter te komen dat de wereld vol aannames zit. Ik geef er niet zoveel om, maar er zijn er een paar die me in de war brengen. Hoe komt het dat je tegen de tijd dat je dertig bent, wordt verondersteld getrouwd te zijn met anderhalf kind onderweg? En als je daar niet goed aansluit, heb je een alternatieve veronderstelling om mee om te gaan. Dat je het enige leven leidt.

En met het leven voor één leven, bedoel ik gek feesten elk weekend, slingeren, one night stands, omgaan met soa-problemen en het leven op de volledige wilde kant. Nou, dit is de realiteit. Ik ben dertig jaar oud, maar ik leef noch mijn voorsteden droom noch word ik wakker met een kater of een vreemde om de andere ochtend. Ik ben dertig en mijn leven omvat werk, thuis, wekelijks eten en drinken met vrienden en af ​​en toe een verplicht feestje. Ik ben dertig en ik ben maagd.

Dit is een feit dat ik geen probleem heb met delen. Als een onafhankelijke werkende vrouw ben ik gewend aan de opgetrokken wenkbrauwen en het gedempte gefluister dat ik hoor als ik zeg dat ik niet getrouwd ben en er niet naar ga in de nabije toekomst. Wat me nooit verbaast, is de schok en afgrijzen die mijn zelfgenoegzaamheid veroorzaakt. Degenen die getrouwd zijn, zijn verbaasd over mijn schijnbare terughoudendheid om de heilige zalen van het heilige huwelijk binnen te gaan, terwijl mijn (minder) alleenstaande vrienden geschokt zijn door mijn gebrek aan interesse om het “waar te maken”.

Ik begrijp niet waarom ze het prima vinden om zich neer te leggen bij huishoudelijke sleur, een somber leven met loopneuzen en stoofschotels of het andere uiterste, elke avond uitgaan en drinken tot het punt van geen terugkeer en giechelen over de sleazeball in de hoek omdat ze niets beters te doen hebben.

Ik hou van mijn vrienden, echt waar, maar dit kiezen tussen een van de twee uitersten is echt vervelend. Het rechtvaardigen van mijn gebrek aan actie is niet langer zo grappig als vroeger. Zondagse brunch met de meisjes is als een maandagochtend migraine. Terwijl ik zit en luister hoe ze maar doorgaan over hun zaterdagavonddaden, vrees ik dat ik mijn relatief tamere nacht moet onthullen. Plots klinkt een cocktail en een gesprek als iets dat mijn grootmoeder zal doen. Terwijl mijn beurt aan het gerecht komt, kijk ik uitdagend rond de tafel na mijn bekentenis en daag iedereen uit om een ​​opmerking te maken. Ze veranderen het onderwerp neerbuigend.

Maagdelijkheid is iets dat de laatste jaren veel belangstelling heeft gekregen. Geef de schuld aan de extreme berichtgeving die het heeft met de media, vermeende liberalisering en het tijdperk van bloggen en het delen van je diepste, donkerste geheimen met het publiek. Of je het nu leuk vindt of niet, het leven van anderen (evenals het jouwe als je dat wilt) is publieke kennis. De recente media-obsessie met tienerberoemdheden die praten over het verliezen van hun "kinderlijke onschuld" doet denken aan de uitgebreide berichtgeving in de media die de maagdelijkheidskwestie van Britney Spears rond 2002 kreeg.

Een flagrante lichamelijke activiteit is iets dat we de afgelopen jaren allemaal zijn gaan accepteren en begrijpen. Foto's van jonge sterretjes in verschillende mate van uitkleden zorgen er niet langer voor dat we onze ogen in shock bedekken. Maar als je onverschillig kunt zijn voor dat alles, waarom zou ik dan een scène creëren voor mijn verlangen om maagd te blijven? Ik zeg niet dat ik nooit pre-huwelijkse intimiteit zou overwegen, maar het feit is dat de gelegenheid moet ontstaan, de juiste gelegenheid. Dit furore dat maagdelijkheid omringt en alles wat daarmee verband houdt, is iets dat volgens mij zou moeten verminderen. Haters moeten hun speren neerleggen en hun aanval staken en al diegenen die vrije liefde verkondigen mogen het ook aan niemand opdringen.

Vrijen is een kwestie van kiezen en moet zo blijven. Maar de dag en leeftijd van durven-alles-delen-alles staat niet toe dat het zo is. De meeste mensen die ik ken zijn daar om de wereld iets te bewijzen, rebelleren tegen traditie en gewoonten en proberen hun eigen kleine niche in de wereld te vinden.

Ik ben er helemaal voor zelfontdekking en experimenteren, zolang het dat blijft. Ik heb echt geen onvervulde wens om de details ervan te kennen. We zijn allemaal voyeurs op zich. Lezen over beroemdheden en hun persoonlijke leven is ons schuldig plezier. Het succes van shows als Gossip Girl is voldoende bewijs. Dit weerspiegelt in wezen de fascinatie die we hebben voor hoe andere mensen, zelfs degenen die we niet kennen, hun leven leiden.

De wereld waarin we vandaag leven, is niet zoals het tien jaar geleden was. De attitudes zijn onder andere veranderd. Maar wanneer attitudes veranderen, doen de onderliggende waarden dat ook. Van de puriteinse nadruk op maagdelijkheid, gingen we over naar de flower power en vrije liefde van de jaren zestig voor Madonna en haar gedurfde verheerlijking van ontucht. Dit kan evolutie, evolutie van de geest worden genoemd, duidelijk en eenvoudig. Ontucht is tegenwoordig een onderdeel van het dagelijks leven, net als je ochtendkoffie, dankzij de invloed van Carrie en Co. Maar als het delen van intieme details over je vleselijke leven acceptabel is, waarom zou je dan niet accepteren dat sommigen van ons misschien niet * shockeren! * heb er een of misschien * horror! * wil er misschien niet over praten.

Maar hier is het ding, mijn doel is niet om de verdiensten van het bewaren voor het huwelijk te prijzen, noch om de punten van essentialistisch feminisme te prediken. Ik ben dertig en ik heb het volgehouden, ik heb mijn deel van gekke escapades gehad en veel wakker gemaakt met pijn in mijn botten en spijt in mijn gedachten.

Maar serieus, apple martini's en one night stands hoeven niet per se samen te gaan. De kwestie van mijn maagdelijkheid is geen gebrek aan kansen, maar een keuze. Het heeft niets te maken met de naïviteit van het wachten op de 'ene', noch gaat het over vroom wachten op de huwelijksnacht. Het is gewoon dat ik niet de gelegenheid heb gehad die goed genoeg was.

Als inhoudelijke vrouwen moeten we kieskeurig zijn totdat de juiste 'kans' zich aandient. Dus tot dan "is het niet mogelijk", meneer!