Het eenzame meisje

Korte liefdesverhalen gaan helemaal over die hartslag, maar had je eigenlijk altijd al in een romantisch liefdesverhaal kunnen zitten en het niet weten? Rick Hawney haalt herinneringen op aan zijn wandeling in de wereld van de liefde met een meisje dat hem niet eens wilde kennen.

Ik heb een gezegde gehoord dat 'het leven een verrassing is'. Noem me een scepticus, maar ik spot meestal met lijnen die iets schreeuwen waardoor we zoveel verwachten.

Mijn korte liefdesverhaal kan kort zijn over woorden, maar het is een verhaal dat elke gedachte en dag van mijn bestaan ​​vervult met geluk.

Ik ben een man, een 26-jarige man die werkt in een baan die hij leuk vindt. Een man die rondhangt met zijn vrienden als de zon ondergaat, en iemand die, wanneer het verhaal begint, nog steeds vrijgezel is.

Ik ben single, niet omdat ik single wil zijn. Ik vind het raar om single te zijn. Of misschien denken alle jongens.

Ik ben gewoon een man die hoog en laag heeft gezocht naar dat meisje dat dingen in me kan laten gebeuren.

Weet je, je hart stopt even voor een seconde, je keel wordt droog, je krijgt kippenvel, voelt je een beetje duizelig en het werkt.

Dat heb ik niet meegemaakt. De meeste van mijn vrienden hebben dat ook niet meegemaakt, maar ze gaan allemaal met iemand uit. Volgens hen gebeuren dergelijke dingen alleen als je lijdt aan een hoge temperatuur.

Korte liefdesverhalen en mijn leven

Het verhaal dat ik dolverliefd werd verliep eigenlijk niet zoals ik had verwacht. Mijn keel werd nooit droog, nooit. Maar toen vond ik een meisje leuk. Natuurlijk was het geen 'liefde'.

Eigenlijk was het niet eens 'leuk'. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik voelde. Ik breng mijn avonden door in een café, naast een enorm televisiescherm dat ze nu hebben verkregen, en of ik het nu leuk vind of niet, ik breng mijn tijd door met ernaar te staren. En het irriteert me verdomme! Kunnen ze het niet zomaar rotzooien?

Nou, en net als ik, was er een schattig meisje dat naar hetzelfde café zou komen en elke dag naar hetzelfde scherm zou staren. Nou ja, soms las ze een boek.

Or sometimes, she used to light a cigarette and look at her fumes take shape, and then disappear into non-existence. She was fascinating and pretty. But there was one difference between both of us. I came to the café with a couple of friends. She came alone. I have never seen any girl do that. Who has?

Liefdesverhalen en gestolen blikken

Vroeger keken we zo nu en dan over elkaar heen, maar er was niets meer. Geen schok. Geen zweet. Geen knopen in mijn buik.

De dagen veranderden in weken en weken veranderden in een paar maanden. Dat is een lange tijd als je je de scène buiten de wereld van de literatuur voorstelt. Lang, lang geleden lijkt zo schattig in een boek, maar een uur in een verstikkende conferentiezaal? Moord! Zonder het echt te weten, voelde ik me aangetrokken tot dit meisje. Ik bewonderde haar eigenlijk, en haar kalme, comfortabele, koele als een kattenpersonage die ze elke dag voor gezelschap meebracht. Zou het liefde kunnen zijn?

En toen begon ik met het staren. Ik staarde haar af en toe discreet aan, maar in zekere zin wist ze dat ik naar haar keek. Maar geen deal. Ze had er gewoon geen last van. Ouch! Mijn ego was verpletterd.

Een regenachtige avond - de perfecte setting voor korte liefdesverhalen

Op een avond regende het katten en honden, en een paar kikkers en vissen ook. Ik was in het café, ze liep binnen met een paraplu. De plaats was volgepakt en er was één stoel die leeg was. Dat stond tegenover mijn tafel. Ik had een halve geest om op te staan ​​en haar te bellen, maar voordat ik kon beslissen en mijn moed kon opblazen, liep ze naar een hoektafel die zojuist was opgeruimd.

Een uur later regende het nog steeds. Te midden van al die regen en donder overwoog en bedacht ik haar naam, "The Lonely Girl". The Lonely Girl was een paar minuten weggelopen voordat ik besloot te vertrekken. Toen ik buiten het café kwam, zag ik haar aan het trottoir staan ​​wachten. Ik liep snel naar haar toe en voordat ik het wist, had ik haar gevraagd of ik haar naar haar plaats kon brengen. Terwijl het regende, voegde ik eraan toe.

Ze glimlachte niet, ze keek me alleen maar aan, draaide zich om en liep weg in de regen! Onder haar paraplu.

Mijn vrienden lachten me uit. Ja, het was helemaal gênant. Zelfs de zwerver op straat hield een grijns tegen. Ik had de stem van het Lonely Girl niet eens gehoord. Zielig, zeg ik. De volgende dag zag ik haar in het café, ze zat alleen. Misschien was ze Calvin en had ze een Hobbes in de buurt om haar gezelschap te houden. Ik was onzichtbaar. Haar rookringen fascineerden haar. Ze kon zelfs geen goede rookringen achterlaten, wat was er aan de hand? Dit gebeurde elke dag een maand lang.

Night out clubbing - De tweede kans in mijn liefdesverhaal

Op een andere geweldige dag was ik in een club. En wonderen van wonderen! Ze was daar, met een paar meisjesvrienden. Misschien was het lot. Ik keek naar haar, ze zag me en toen keek ze weg. Ik liep door de menigte dansende dronkaards en liep recht op haar af. Ik liep naar boven en wilde met haar praten.

Ze zag me en flitste met een grote grijns. Ik was geschokt. Ik was verdoofd. Ik wist niet dat haar mond die kant op kon bewegen! En voordat ik iets kon bedenken, greep ze de hand van haar vriend en liep weg naar de dameskamer! En ik zag haar die nacht niet meer. Maar daarna kon ik niet lang aan haar denken. Misschien zelfs dagen. Omdat ze de volgende dag, en vele dagen daarna, niet opdook in het café. Dat was schokkend. Ik begon me af te vragen of ze haar schuilplaats had veranderd omdat ik haar stalkte.

Romantische overtuigingen

Twee hele weken later liep ik het café binnen en daar was ze, stralend en helder. Goh, ik had haar gemist! Ik ging zitten aan een tafel een paar tafels bij haar vandaan. Ik wist dat ik met haar wilde praten. En godzijdank was het café vrij leeg. Het was een beetje te vroeg voor de horde koffieverslaafden om hun entree te maken.

Ik wachtte tot haar koffie arriveerde. En toen wachtte ik op haar cheque. Toen haar cheque op tafel lag, liep ik naar haar toe. Mijn keel was hobbelig en strak. Bij elke stap die ik zette, voelde ik alleen maar dat ze verder weg voelde. Maar ik liep door. Het café was leeg. Geen schade. Ik zou mijn hangout altijd kunnen veranderen als ze me een klap geeft. Wat dacht ik, verdomme!

'Hé, je kunt vandaag niet van me wegrennen. Je moet je rekening halen ', riep ik.

"Wat?" riep ze uit voordat ze zich realiseerde dat ze eigenlijk antwoordde.

"Ik zei dat je me niet gewoon zo kunt vermijden, weet je…"

"Waar heb je het over?"

"Kan ik bij u zitten?"

"Nee, dat kan niet."

"Oww… kom op, even, oké?"

"Nee"

Ze haalde haar portemonnee tevoorschijn en wilde darten. Ik kon het niet laten om gefascineerd te raken door haar stem, maar er waren meer dringende dingen voor handen. Ik moest met haar praten.

Om een ​​lang zenuwachtig gesprek kort te houden, overtuigde ik haar om een ​​paar minuten met me te praten. En toen begon alles erdoorheen te waaien. We begonnen te praten en de minuten gingen in een heel snel tempo voorbij. Ik heb zoveel over haar leren kennen, en ik heb ook geleerd dat ze een geweldig gevoel voor humor had. We hadden een geweldige tijd met elkaar te praten, en al snel zei ze dat ze moest gaan, want het werd laat voor haar.

We wisselden nummers uit en ik vroeg haar of we morgen weer konden 'botsen'. Ze glimlachte gewoon en liep weg. Zucht! Het was gelukzaligheid. Terwijl ik naar haar lopen staarde, werden mijn ogen afgeleid door een alfabetarmband die ze was vergeten. Er stond "het leven is een verrassing". Wauw! Misschien was dat waar. Ik stopte de armband in mijn zak.

'S Nachts de liefde voelen

Ik lag die nacht wakker en staarde naar haar nummer op mijn mobiele telefoon. Ik wilde haar bellen, maar nam genoegen met een sms. Op het moment dat ik haar een sms stuurde, kreeg ik een telefoontje van haar. Ook zij overwoog om mij al dan niet een bericht te sturen. Zoet!

We spraken en spraken tot in de vroege uurtjes van de ochtend, en ik wilde haar gewoon die avond weer zien. We ontmoetten elkaar weer in het café en het voelde zo goed. Ze glimlachte de hele tijd en we flirten eigenlijk heen en weer. Ik vroeg haar die avond om een ​​film.

Plots zag ze er beledigd uit. Ze weigerde. En toen was er stilte. Die kalme, dodelijke stilte waardoor je je slechter voelt dan schreeuwen. Ik vroeg haar wat er mis was, maar ze zei er niets over en onze "date" werd die avond afgebroken. Ik kwam thuis en keek naar haar armband. "Het leven is een verrassing". Eenvoudige woorden kunnen soms verwarrend zijn.

Opnieuw mijn liefdesverhaal

Die nacht belde ik haar weer en we spraken. In het begin was ze afstandelijk, maar na een tijdje leek ze prima, en toen vroeg ik haar waarom ze zo beledigd raakte in het café. Ze vertelde het eerst niet, maar naarmate de uren verstreken, vertelde ze me dat ze jongens haatte en het ergste wat ze ooit wilde doen, was uitgaan met een man.

Blijkbaar was ze te vaak gewond geraakt door mannen die ze met heel haar hart vertrouwde. We spraken tot vijf uur 's ochtends en ze vertelde me veel meer. Ik wilde haar alleen maar knuffelen, maar zelfs de gedachte om haar een telefonische knuffel te geven maakte me bang. Maar we besloten elkaar weer te ontmoeten. Dezelfde vleermuisplaats, dezelfde vleermuistijd.

Daarna zijn we de hele tijd samen gaan hangen. Soms pakte ik haar op van haar werkplek, en op andere momenten liet ik haar thuiskomen. Al snel veranderden weken in maanden, en deze keer voelde alles net als een sprookje.

De tijd stond stil toen we met zijn tweetjes waren. Op een avond, toen we elkaar ontmoetten en naar het café gingen, was het te druk voor ruimte, dus besloten we om een ​​ritje te maken om de tijd te verdrijven. Het was een lange rit en ergens onderweg scheen de zon zachtjes op ons, het was een enorme rode bal die de hele wereld om me heen deed gloeien. Het was het meest romantische gezicht, of misschien had ik de zon op dat moment van de dag nog nooit opgemerkt. Toch was het mooi.

Ze zei dat de zon mooi was. Ik zei dat het niet met haar vergeleken kon worden. Ze lachte. Ik glimlachte. Ik sloeg haar hand vast. Het voelde gespannen. En toen sloten we onze ogen. Godzijdank was de weg verlaten. En dan splitsten haar lippen zich in een meisjesachtige grijns die ik nog steeds niet kan vergeten. Dat was het moment. Het was inderdaad prachtig. Ik voelde me warm en wazig. En ik wilde dat de rit voor altijd zou duren. We kwamen bij haar thuis en ik omhelsde haar vaarwel. Dat was de eerste keer dat ik haar knuffelde. Terwijl we elkaar omhelsden, wist ik dat ze niet wilde loslaten. Ik ook niet.

Een kort liefdesverhaal dat een leven lang meegaat

De volgende avond gingen we naar het café. We zaten voor het eerst naast elkaar. En we hielden elkaars hand vast. We spraken minder en lachten meer. Ik vertelde haar dat ik haar leuk vond. Ze glimlachte veel meer. En toen sloeg ze me in mijn arm en zei dat ze me ook leuk vond. En net toen haalde ik haar armband uit mijn zak. "Het leven is een verrassing". Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik glimlachte. Ze zag haar armband. En ze lachte. Die tinkelende, lieve lach die zo bedwelmend is. Ik was een gelukkige jongen met het perfecte cadeau, helemaal opnieuw. En ze was een gelukkig, eenzaam meisje. Gewoon niet meer alleen.

Je kunt nooit vertellen hoe liefde in je leven kan komen, of hoe je je eigen korte liefdesverhalen uit het niets kunt ervaren. Maar een groot liefdesverhaal wacht ons allemaal, en het is net om de hoek. Heeft niemand ooit eens gezegd dat het leven een verrassing is!