Ik ben een vriend die te aanhankelijk en behoeftig is!

Benieuwd wat de tekenen zijn van een behoeftig en aanhankelijk vriendje? Nou, dat ben ik! En mijn ervaring kan onthullen wat een aanhankelijke man doet en hoe hij zich gedraagt!

Meestal klagen mannen dat hun vrouw aanhankelijk wordt, maar wat gebeurt er als de tafels omgedraaid worden?

Hier is een bekentenis over mijn eigen stint als een behoeftige en aanhankelijke man, toen dat het laatste was wat ik eigenlijk wilde zijn.

Clingy jongens, wat kun je nu vragen?

Echt waar, maken ze ze tegenwoordig zelfs?

Arme en aanhankelijke jongens komen niet elke dag, maar als ze wel langs komen, vinden ze meestal een meisje dat van haar eigen onafhankelijkheid houdt.

Ik geloof in ruimte in liefde, en ik begrijp echt waarom een ​​paar zo nu en dan van elkaar weg moet blijven.

Maar soms is het zo eenvoudig om je gewoon te laten meeslepen en je partner te smoren met je liefde.

Mijn perfecte romance met een perfect meisje

Ik ben het soort man dat het leuk zou vinden als we één keer per dag spreken, waarschijnlijk laat in de nacht, waar we over elkaars dag kunnen praten en met gelukkige duizelingwekkende gedachten in bed kunnen vallen.

Ik heb de afgelopen maanden met een heel speciaal meisje uitgegaan. We hebben elkaar ontmoet op een conferentie en we zijn er vrijwel meteen mee begonnen. Ik reed haar terug naar huis, wisselde nummers onderweg uit en ze hield van mijn liedjes-afspeellijst. Dat is chemie voor dummies, vind je niet?

We leiden allebei een nogal druk leven, en we bellen elkaar elke avond na het avondeten en halen ongeveer een keer per week een date. Het was geweldig, de bliksem sloeg in onze akkoorden elke keer dat we elkaar ontmoetten, giechelde ze als een eerste-dater en ik betoverde haar als een derde dater. We waren een gelukkig stel.

Waarom we elkaar niet vaak bellen

Ik heb haar niet gevraagd, we hebben gewoon gekust en die stap overgeslagen. En elke dag misten we elkaar. Maar we hebben elkaar niet opgeroepen. Ik vroeg me af waarom we niet vaker spraken en ik vroeg haar er zelfs eens over. Waarom bellen we elkaar niet vaker op als we elkaar zo erg misten, vroeg ik haar op een avond.

Blijkbaar, * volgens mijn vriendin *, als je iemand overdag mist, ga je zitten en lach je een paar minuten aan die persoon terwijl je aan het werk gaat. Op die manier realiseer je je eigenlijk hoe speciaal die persoon voor jou is, en tegelijkertijd bederf je het moment niet. Dat was haar idee. Ik kon dat nooit krijgen, maar ik vond het prima om volgens haar regels te spelen.

De deadline van 48 uur

Vorige week belde ik mijn meisje op. We praatten laat na het eten en nadat we de knuffels, liefde en kusjes hadden aangevuld, hingen we helemaal doordrenkt van liefde. Geluk! En toen, een paar minuten later, kreeg ik haar telefoontje weer.

Dat was geweldig! Miste ze me zo erg dat ze me terugbelde? Dat dacht ik eerst. Maar blijkbaar was ze vergeten me te vertellen dat ze de komende twee dagen niet met me kon praten, omdat ze bij haar beste vriend moest zijn die over een paar dagen trouwde en ze bij haar vriend logeerde.

Awww…. Ik zou missen dat ik niet met haar zou praten. Ze vertelde me dat ze me ook heel erg zou missen. Een half uur later hingen we op. Allemaal doordrenkt van chocoladeachtige liefde. Maar. Er hing iets ongemakkelijk in de lucht. En toen was er ook deze tromgeroffel. Ik zou 48 uur lang niet met mijn vriendin praten. Of was dat meer dan 48 uur? Ik kende de details niet, dus het maakte me ongerust. Ik viel in slaap en ons liefdesverhaal slingerde die nacht in en uit mijn dromen.

Ze is in mijn gedachten. Altijd!

Ik werd 's ochtends wakker en strekte me uit tot een harde jongen in de ochtend. Ik miste haar en haar aanraking. Als ons verteld wordt om iets te vermijden, is dat het enige dat we echt willen. Het was dat moment voor mij.

Ik keek naar mijn mobiele telefoon en staarde naar haar naam. Bellen of niet bellen? Dat was de vraag. Voors en tegens? Pluspunten, ik heb haar gemist. Nadelen, ze vertelde me dat ze het druk zou hebben. Nadelen winnen. Ik wacht. Ik wacht hier.

Ik ga naar mijn werk en ik werk. En haar lach sijpelt dwars door de wolken, samen met de zonnestralen door mijn raam. Ik mis haar meer. Ik pak haar pen uit mijn la, degene die ik de laatste keer dat we uit eten gingen, opboorde. Een mooie pastel. Ik bracht het dicht bij mijn lippen, kuste het discreet, deed alsof ik diep en filosofisch in gedachten was en snoof het toen op.

Op de een of andere manier bracht die pen herinneringen terug aan haar Valentino-parfum. Ik kon me niet afvragen wat ze precies op dat moment droeg, daarbuiten in het wild, tijdens een pre-wedding bijeenkomst met andere meisjes… en jongens!

Ik was verslaafd aan haar en ik werd geconfronteerd met de test!

Lunchtijd. Heeft ze geluncht? Het plannen van bruiloften kan druk zijn, wat als ze dat niet had gedaan? Ze krijgt misschien hoofdpijn. Ik heb niet gebeld. Cons won opnieuw. Tegen de avond vocht ik tegen een interne oorlog. Het kon me niet schelen of Cons won. Wie heeft de voor- en nadelen eigenlijk uitgevonden? Ik besloot haar te bellen. En ik deed. Ze antwoordde en ik denk niet dat ik haar prettige stem ooit eerder had kunnen waarderen.

We spraken en liefde motregende weer. Ze miste mij ook en nu werd de regen van liefde langzaam sterker en natter. Ze vertelde me dat ze wenste dat ze de bruid was. Met de vriend van haar vriend? Wat?! Oh oké, ze wilde trouwen met… pauze… pauze… ik! Va va voom! Yabba daba doo!

Nu hebben we het over gelukkige onweersbuien van liefde. Ik hing na ruim tien minuten op en ging weer aan het werk. Wat dacht ik eigenlijk? Wil je haar niet bellen? Pfft! Natuurlijk zeggen vrouwen gewoon zulke dingen, toch? Het is niet zoals ze ze bedoelen.

Het was allemaal een test, ik had zulke dingen eerder gehoord. Vrouwen leggen verliefd een aantal randvoorwaarden vast en wachten af ​​of de man het overschrijdt, wat dan een schattig moment wordt.

Ik belde haar nog een keer na het eten. Ze annuleerde mijn telefoontje en belde me na een paar minuten terug. Ze was ook allemaal gelukkig en duizelig. We spraken bijna een uur en ik zonk in mijn bed, helemaal nat van liefde.

Meer telefoontjes en liefdevolle teksten!

De volgende ochtend werd ik wakker, alle tweeëndertig tanden in de open lucht en mijn lippen gekruld naar boven. Leed een beetje aan een kramp. Heb besloten niet te glimlachen als een idioot zodra ik wakker word. Ontspan en maak spieren eerst los.

Ik ging naar mijn werk en dacht er altijd aan wat ze zou doen. Het had de trouwdag moeten zijn. Ik heb haar gebeld. Geen antwoord. Hetzelfde, de volgende vijf keer op rij. Ze moet bezig zijn.

Ik belde haar opnieuw na de lunch. Ze beantwoordde haar mobiele telefoon en ze was bij haar vrienden en had een geweldige tijd. We spraken over dingen en liefde en hoeveel ik haar en meer miste. Een koele motregen in de liefde.

Het was een drukke dag op het werk voor mij, dus belde ik haar nog een keer na het werk, terwijl ik op weg was naar huis. Vijf minuten bellen. Het voelde goed om met haar te praten. Het gaf me een goed gevoel. En ik miste haar constant. Ik weet echt niet waarom!

Avondeten. Bel. Vijf minuten. Ze was aan het eten. Daarna ging ik in bed liggen. Gelukkige gedachten rennen door mijn hoofd. Diners, lunches, handjesklemmen, schattige kussen en meer. Ik sms haar. "Vraag: wat moet een man doen als hij een meisje veel mist, en toch wil hij niet bellen omdat hij al veel heeft gebeld?" Geen antwoord. Ik sms opnieuw.

Een uur later kreeg ik een bericht van haar. Ze lag met haar vrienden in bed en wilde gaan slapen. Ik stuurde haar een sms terug. Ik wilde haar stem horen. Ik heb haar zo gemist. Een half uurtje sms'en en pesten om later te bellen, belde ze me. Een minuut. Een snelle scheutje liefde. Goed genoeg. Ik ging slapen.

Gelukkige dagen - De bruiloft is voorbij

De volgende dag was ze op kantoor. Ik belde haar na de lunch. Ze was in gesprek met een paar van haar klanten. Een minuut. Ik raakte steeds meer gefrustreerd door het gebrek aan romantiek in mijn leven. Hoe dan ook, er was altijd tijd om later op de avond te kletsen.

Ik had een vroeg diner en belde haar een paar uur voordat ik haar normaal gesproken belde. Ze was aan het eten. Ik heb opgehangen. Twaalf uur. Ze belde me. Ik was gelukkig. Een paar minuten na het gesprek, en ik wist gewoon dat er iets haar dwars zat. Ze wilde met me ophangen!

De gelukkige dag verandert in een brutaal zure nacht

Een paar minuten pesten, wilde worpen in het donker en twintig vragen later, leerde ik dat het mijn constante roeping was die haar kwaad maakte. En toen hoorde ik het ergste, ik was te behoeftig en aanhankelijk !! Het heeft die nacht geen liefde geschonken, het was ellende. Volgens haar respecteerde ik haar ruimte niet. Maar ik deed het. Dat deed ik ook. Ik heb haar net gemist. Veel. Ze dacht anders.

Ze herhaalde dat ze duidelijk had gemaakt dat ik haar tijdens die twee dagen niet mocht bellen, toen ze gewoon haar privacy wilde. Maar twee hele dagen was te lang voor mij, smeekte ik haar. Ze bleef bij het verhaal dat ik haar niet respecteerde en haar ruimte gaf. Ik bleef bij de mijne.

Ik miste haar. Het gesprek duurde een paar uur, maar er waren meer geluiden van gedempte stilte dan blij gegiechel. En op elk van die stille momenten waarop ik alleen maar zwaar ademde en mijn hartslag hoorde, raakte ik in paniek.

De grote openbaring, ik was Charlie!

En ergens daartussen herinnerde ik me deze film die ik jaren geleden zag, Good Luck Chuck. Er was de man, Charlie, die zich aan het meisje vastklampt, Cam. Toen ik een paar jaar geleden naar die film keek, vond ik het hilarisch en extreem dom. Maar met de telefoon in mijn hand en het geluid van huffy ademhalingen, kon ik niet anders dan beledigd worden door het feit dat ik die behoeftige, aanhankelijke verliezer van een man was!

Ik vertelde haar dat het me speet. Ze wilde niet luisteren. Mijn hart was gebroken. Ze heeft het uitgemaakt. En hing op. En heb niet teruggebeld. Ik legde de telefoon voorzichtig neer. Ik viel eerst in mijn kussen. Ik hield mijn adem in. Ik ben niet gestorven. Ik werd de volgende ochtend wakker. Ik klampte me aan mijn kussen vast als een primaat in hitte. Jeetje, voor hardop huilen! Ik gooide het weg.

Ik ben niet aanhankelijk of behoeftig en ik wilde haar terug

Ik wilde met haar praten. Maar ik wilde ook dat ze wist dat ik haar respecteerde. Ik belde haar die nacht terug. Ze annuleerde mijn telefoontje en sms'te me om te zeggen dat ze die avond geen zin had om te praten. Ik dacht dat alles gek was. Drie dagen later belde ik haar na het eten. Ze beantwoordde haar telefoon. We spraken een paar minuten als vage vrienden. En toen zei ze dat ze de afgelopen dagen veel aan me had gedacht.

Ik wilde alleen maar schreeuwen: "Waarom belde je me niet als je me miste, vooral toen ik hier doodging?" maar ik wist beter.

Ik sprak met de toon van een sombere man die een oorlog heeft doorstaan ​​en toch ongestoord leek. Ik miste haar. Dat heb ik haar gezegd. We hebben het weer goedgemaakt. Ik heb me verontschuldigd. Ze lachte. Was dat een motregen die ik ergens achter in mijn hoofd kon voelen? Of zat dat in mijn hart? Ik lachte terug.

We waren terug. Ik voelde me als Superman. Ik wilde gewoon mijn broek en ondergoed verwisselen!

Oh gelukkige liefde!

De oproep duurde tot vijf uur 's ochtends. En toen sloegen we onze respectieve bedden. Gedurende die vijf vreemde uren dat we spraken, had het geregend, gedonderd en katten en honden van liefde en hagelstenen van passie neergeworpen. Alles voelde zo goed, ik voelde me dronken.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Mijn mobiele telefoon maakte me wakker. Het was haar oproep. Zou er een betere manier zijn geweest om wakker te worden? We spraken tien minuten en na een feel-good-gesprek kusten we elkaar gedag via de telefoon. En ik beloofde haar dat ik haar die nacht zou bellen.

Dit gebeurde een paar dagen geleden, en nu ik er aan denk, was ze misschien een beetje te hard, maar ze had gelijk. En misschien was ik ook een beetje te behoeftig en aanhankelijk, vooral toen ze me had verteld dat ik haar maar twee dagen niet moest bellen.

Mijn ervaring en je les om te leren

Misschien is dit wat we een balans in het leven noemen. Ik heb eerder in mijn leven een paar vriendinnen gehad, maar er was nooit een moment dat een van hen me eruit gooide toen ik hun ruimte binnenviel. Ik heb besloten om naar mijn vriendin te luisteren, en ze heeft duidelijk gemaakt dat ik haar kan bellen wanneer ik maar wil, zolang ik haar de ruimte geef die ze nodig heeft, als ze erom vraagt.

Daar ben ik cool in. Ik ga uit met de droomdate van elke man, een meisje dat precies het tegenovergestelde is van aanhankelijk en behoeftig, maar op de een of andere manier zou ik willen dat ze een heel klein beetje meer aanhankelijk was! Maar ja, misschien zou ik dan gewoon willen dat ze dat niet was.

Nu ben ik blij en helemaal opnieuw doordrenkt van liefde. Ik heb eerder vandaag Good Luck Chuck bekeken. Weet je, op een of andere manier lijkt Charlie niet zo'n slechte kerel!

Hij was tenslotte hals over kop verliefd, niet? Zo was ik.

Je zou een geweldige kerel kunnen zijn en toch worden gezien als een behoeftig en aanhankelijk vriendje. Relaties zijn subjectief en veranderen voortdurend. Maar het belangrijkste is hoe goed jullie beiden elkaar begrijpen en elkaars ruimte en meningen respecteren, vind je niet?