Ben je te aanhankelijk in de liefde? hoe een onafhankelijk meisje te daten

Wil je partner meer ruimte? De behoefte aan ruimte hoeft niet slecht te zijn. Het draait allemaal om het respecteren van elkaars grenzen en elkaar helpen groeien als individuen, terwijl we samen blijven als een paar. Lees dit verhaal om er meer over te begrijpen.

Klik hier om de inleiding te lezen: Ruimte nodig in je relatie?

Ik ging naar mijn werk en dacht er altijd aan wat ze zou doen. Het had de trouwdag moeten zijn. Ik heb haar gebeld. Geen antwoord. Hetzelfde, de volgende vijf keer op rij. Ze moet bezig zijn.

Ik belde haar opnieuw na de lunch. Ze beantwoordde haar cel en ze was met haar vrienden en had een geweldige tijd. We spraken over dingen en liefde en hoeveel ik haar en meer miste. Een koele motregen in de liefde.

Het was een drukke dag op het werk voor mij, dus belde ik haar nog een keer na het werk, terwijl ik op weg was naar huis. Vijf minuten bellen. Het voelde goed om met haar te praten. Het gaf me een goed gevoel. En ik miste haar constant. Weet niet waarom.

Avondeten. Bel. Vijf minuten. Ze was aan het eten. Daarna ging ik in bed liggen. Gelukkige gedachten rennen door mijn hoofd. Diners, lunches, handjesklemmen, schattige kussen en meer. Ik sms haar. "Vraag: wat moet een man doen als hij een meisje veel mist, en toch wil hij niet bellen omdat hij al veel heeft gebeld?" Geen antwoord. Ik sms opnieuw. Een uur later kreeg ik een bericht van haar. Ze lag met haar vrienden in bed en wilde gaan slapen. Ik stuurde haar een sms terug. Ik wilde haar stem horen. Ik heb haar zo gemist. Een half uurtje sms'en en pesten om later te bellen, belde ze me. Een minuut. Een snelle scheutje liefde. Goed genoeg. Ik ging slapen.

De volgende dag was ze op kantoor. Ik belde haar na de lunch. Ze was in gesprek met een paar van haar klanten. Een minuut. Ik raakte steeds meer gefrustreerd door het gebrek aan pap in mijn leven. Hoe dan ook, er was altijd tijd om later op de avond te kletsen. Ik had een snel diner en belde haar een paar uur voordat ik haar normaal gesproken belde. Ze was aan het eten met haar familie. Ik heb opgehangen. Twaalf uur. Ze belde me. Ik was gelukkig. Een paar minuten na het gesprek, en ik wist gewoon dat er iets haar dwars zat. Ze wilde ophangen!

Een paar minuten pesten, wilde worpen in het donker en twintig vragen later, leerde ik dat het mijn constante roeping was die haar kwaad maakte. En toen hoorde ik het ergste, ik was te aanhankelijk !! Het heeft die nacht geen liefde geschonken, het was ellende. Volgens haar respecteerde ik haar ruimte niet. Maar ik deed het. Dat deed ik ook. Ik heb haar net gemist. Veel. Ze dacht anders.

Ze herhaalde dat ze duidelijk had gemaakt dat ik haar tijdens die twee dagen niet mocht bellen, toen ze gewoon haar privacy wilde. Maar twee hele dagen was te lang voor mij, smeekte ik haar. Ze bleef bij het verhaal dat ik haar niet respecteerde en haar ruimte gaf. Ik bleef bij de mijne. Ik miste haar. Het gesprek duurde een paar uur, maar er waren meer geluiden van stilte dan blij gegiechel. En op elk van die stille momenten waarop ik alleen maar zwaar ademde en mijn hartslag hoorde, raakte ik in paniek.

En ergens daartussenin was er Charlie uit de film, Good Luck Chuck, wanneer hij aanhankelijk wordt met Jessica Alba. Toen ik een paar jaar geleden naar die film keek, vond ik het hilarisch en extreem dom. Maar met de telefoon in mijn hand en het geluid van huffy ademhalingen, kon ik het niet helpen dat ik werd beledigd door het feit dat ik die kerel was!

Ik vertelde haar dat het me speet. Ze wilde niet luisteren. Mijn hart was gebroken. Ze heeft het uitgemaakt. En hing op. En heb niet teruggebeld. Ik hield de telefoon zachtjes neer. Ik viel eerst in het kussen. Ik hield mijn adem in. Ik ben niet gestorven. Ik werd de volgende ochtend wakker. Ik klampte me aan mijn kussen vast als een primaat in hitte. Jeetje, voor hardop huilen! Ik gooide het weg.

Ik wilde met haar praten. Maar ik wilde ook dat ze wist dat ik haar respecteerde. Ik belde haar die nacht terug. Ze heeft mijn telefoontje geannuleerd. En berichtte me om te zeggen dat ze geen zin had om die avond te praten. Ik dacht dat alles gek was. Drie dagen later belde ik haar na het eten. Ze beantwoordde haar telefoon. We spraken een paar minuten als vrienden. En toen zei ze dat ze de afgelopen dagen veel aan me had gedacht.

Ik wilde alleen maar schreeuwen: "Waarom belde je me niet als je me miste, vooral toen ik hier doodging?" maar ik wist beter. Ik sprak met de toon van een man die een oorlog heeft doorstaan ​​en toch ongestoord leek. Ik miste haar. Dat heb ik haar gezegd. We hebben het weer goedgemaakt. Ik heb me verontschuldigd. Ze lachte. Was dat een motregen die ik ergens achter in mijn hoofd kon voelen? Of zat dat in mijn hart? Ik lachte terug. We waren terug. Ik voelde me als Superman. Ik wilde gewoon mijn broek en ondergoed verwisselen!

De oproep duurde tot vijf uur 's ochtends. En toen sloegen we onze respectieve bedden. Gedurende die vijf vreemde uren dat we spraken, had het geregend, gedonderd en katten en honden van liefde en hagelstenen van passie neergeworpen. Alles voelde zo goed, ik voelde me dronken. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Mijn cel maakte me wakker. Het was haar oproep. Zou er een betere manier zijn geweest om wakker te worden? We spraken tien minuten en na een goed gesprek, kusten we elkaar tot ziens. En ik beloofde haar dat ik haar die nacht zou bellen.

Dit gebeurde een paar dagen geleden, en nu ik er aan denk, was ze misschien een beetje te hard, maar ze had gelijk. En misschien was ik ook een beetje te aanhankelijk. Vooral toen ze me had verteld dat ik haar twee dagen niet moest bellen.

Misschien is dat wat we een balans in het leven noemen. Ik heb eerder in mijn leven een paar vriendinnen gehad, maar er was nooit een moment dat een van hen me eruit gooide toen ik hun ruimte binnenviel. Ik heb besloten om naar haar te luisteren, en ze heeft duidelijk gemaakt dat ik haar kan bellen wanneer ik maar wil, zolang ik haar de ruimte geef die ze nodig heeft, als ze erom vraagt. Daar ben ik cool in. Ik ga uit met de droomdate van elke man, een meisje dat precies het tegenovergestelde is van aanhankelijk, maar op de een of andere manier zou ik willen dat ze een heel klein beetje meer aanhankelijk was! Maar ja, misschien zou ik dan gewoon willen dat ze dat niet was.

Nu ben ik blij en helemaal opnieuw doordrenkt van liefde. Ik heb eerder vandaag Good Luck Chuck bekeken. Weet je, op een of andere manier lijkt Charlie niet zo'n slechterik.

Hij was tenslotte hals over kop verliefd, niet? Zo was ik.