Vlinders kunnen zich aanpassen aan veranderende omgevingen, maar misschien niet snel genoeg

Wel, er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Deze nieuwe studie heeft aangetoond dat vlinders aan de ene kant zich heel snel aanpassen aan veranderende omgevingen op genetisch niveau, wat hen helpt te overleven omdat habitats worden weggevaagd door de velden van boeren aan te tasten. Aan de andere kant is die snelle aanpassing in veel gevallen misschien niet snel genoeg - de Glatville-parelmoervlinder, ondanks deze aanpassing, is in de jaren zeventig regionaal uitgestorven in een Finse archipel.

Het onderzoek, onlangs gepubliceerd in de Proceedings van de National Academy of Sciences, onderzocht de genetische samenstelling van verschillende populaties van de vlindersoort. De genetici gebruikten museummonsters van de nu uitgestorven bevolking en vergeleken deze met een populatie die 24 jaar geleden opnieuw werd geïntroduceerd op één eiland in het gebied. Beide bevolkingsgroepen bevonden zich in gebieden met hoge fragmentatie - wat betekent dat subpopulaties meestal gescheiden van elkaar worden gehouden, ofwel omdat het lokale ecosysteem van nature gefragmenteerd is, ofwel vanwege de oprukkende menselijke ontwikkeling. Fragmentatie doet de genetische diversiteit van een soort pijn door het beperken van het onderling fokken, wat op zijn beurt de vlinder minder veerkrachtig maakt voor bedreigingen.

Wat wel interessant is, is dat beide vlinderpopulaties zich op genetisch niveau hadden ontwikkeld om het gefragmenteerde landschap gedeeltelijk te compenseren. De insecten met een genotype geassocieerd met kolonisatie van nieuwe omgevingen bijvoorbeeld, hadden meer kans om aanwezig te zijn in deze populaties. De recent geïntroduceerde vlinderkolonie is van nature gefragmenteerd in een netwerk van 51 weiden.

"Alle lokale populaties zijn in deze periode minstens één keer uitgestorven, en daarom is de zeer persistentie van de metapopulatie zeker te wijten aan frequente herkolonisaties die lokale uitsterftingen compenseren", schreven de auteurs van het onderzoek.

Maar voor de vlinders van de archipel was deze evolutionaire aanpassing gewoon niet genoeg. De dreiging van naderende landbouw heeft uiteindelijk de Glatville-vlinder volledig doen verdwijnen in dat gebied.

De vraag hoe soorten zich kunnen aanpassen aan een snel veranderende omgeving is om voor de hand liggende redenen een grote. Het is niet alleen klimaatverandering - habitatverlies levert ook een belangrijke bijdrage aan wereldwijde uitsterving, omdat mensen steeds meer ruimte innemen voor steden, landbouw en het winnen van hulpbronnen.

Vlinders kunnen mogelijk in korte tijd evolueren als reactie op veranderende omstandigheden. Hun levensduur is immers slechts ongeveer een maand. Maar grote zoogdieren zoals de ijsbeer evolueren langzamer, omdat ze minder nakomelingen hebben en veel langere perioden tussen generaties - waardoor er langere vensters ontstaan ​​waarin adaptieve genetische mutaties ontstaan.

De grootste hoop van de ijsbeer is dan ook het aanpassen van zijn gedrag aan veranderende omstandigheden door het vinden van nieuw territorium en nieuwe bronnen van voedsel.

De les van de vlinder is dat zelfs een zeer aanpasbare soort kwetsbaar zal zijn in het licht van een snel veranderende omgeving. Wetenschappers zijn het er nu grotendeels over eens dat mensen de zesde grote uitstervingsgebeurtenis veroorzaken die deze planeet ooit heeft gezien. Dat is een probleem, niet alleen voor de vlinders en de ijsberen, maar ook voor de mens. Net zoals de vlinder lijdt aan een gebrek aan genetische diversiteit binnen de soort, raken de ecosystemen van de planeet ook verarmd door de achteruitgang van de biodiversiteit. Wanneer dat gebeurt, verliezen mensen de toegang tot de dingen die gezonde ecosystemen bieden - schone lucht, zoet water en voedzaam voedsel.