Panama-documenten bieden documenten aan aan de overheid

In een nieuw essay van 1800 woorden met de titel "The Revolution Will Digitized," legde de anonieme bron achter de Panama Papers zijn redenering achter het lek. Dit is een massale vlucht van 11,5 miljoen bestanden waarin wordt beschreven hoe de rijkste van de wereld hun geheimzinnige offshore-rijkdom beheren. In het bijzonder laten de documenten zien hoe Mossack Fonseca, het in Panama gevestigde advocatenkantoor in kwestie, de wereld een procent helpt bij belastingontduiking en andere illegale activiteiten om offshore inkomsten te behouden en op te bouwen. Reeds leiders zoals president Barack Obama hebben zich hierover uitgesproken; Obama zegt dat "belastingontwijking een groot, wereldwijd probleem is".

De brief, vandaag geverifieerd en vrijgegeven door de in Duitsland gevestigde krant Süddeutsche Zeitung en het International Consortium of Investigative Journalists, legt de beweegredenen achter dit datalek uit (dat een grotere omvang heeft dan het WikiLeaks-incident van 2010 en het lek van Edward Snowden in 2013). Daarin verwijst de auteur naar nog meer nieuws dat blijkbaar binnenkort verschijnt.

Lees de onderstaande verklaring volledig:

Inkomensongelijkheid is een van de bepalende kwesties van onze tijd. Het beïnvloedt ons allemaal, over de hele wereld. Het debat over de plotselinge versnelling ervan woedt al jaren, met politici, academici en activisten hulpeloos om de gestage groei te stoppen, ondanks talloze toespraken, statistische analyses, een paar magere protesten en af ​​en toe een documentaire. Toch blijven er nog vragen: waarom? En waarom nu?

De Panama Papers bieden een boeiend antwoord op deze vragen: massale, doordringende corruptie. En het is geen toeval dat het antwoord afkomstig is van een advocatenkantoor. Mossack Fonseca, meer dan alleen een radertje in de machine van 'vermogensbeheer', gebruikte zijn invloed om wereldwijd wetten te schrijven en te buigen om de belangen van criminelen gedurende een periode van tientallen jaren te behartigen. In het geval van het eiland Niue had het bedrijf in wezen een belastingparadijs van start tot finish. Ramón Fonseca en Jürgen Mossack willen ons doen geloven dat de bedrijfjes van hun bedrijf, soms 'special purpose vehicles' genoemd, net als auto's zijn. Maar gebruikte autoverkopers schrijven geen wetten. En het enige 'speciale doel' van de voertuigen die ze produceerden was te vaak fraude, op grote schaal.

Shell-maatschappijen worden vaak geassocieerd met het misdrijf van belastingontduiking, maar de Panama-documenten laten zonder enige twijfel zien dat, hoewel schelpenbedrijven per definitie niet illegaal zijn, ze worden gebruikt voor het uitvoeren van een breed scala aan ernstige misdrijven die verder gaan dan het ontwijken van belastingen.. Ik besloot om Mossack Fonseca te ontmaskeren omdat ik dacht dat de oprichters, werknemers en klanten zouden moeten antwoorden op hun rol in deze misdaden, waarvan er slechts enkele tot nu toe aan het licht zijn gekomen. Het zal jaren, mogelijk tientallen jaren duren voordat de volledige smerige handelingen van het bedrijf bekend worden.

In de tussentijd is er een nieuw mondiaal debat op gang gekomen, wat bemoedigend is. In tegenstelling tot de beleefde retoriek van weleer die zorgvuldig elke suggestie van wangedrag door de elite wegliet, richt dit debat zich direct op wat belangrijk is.

In dat opzicht heb ik een paar gedachten.

Voor de goede orde, ik werk niet voor een overheid of inlichtingendienst, rechtstreeks of als een aannemer, en ik heb dat nooit gedaan. Mijn standpunt is volledig van mijzelf, evenals mijn beslissing om de documenten te delen met Süddeutsche Zeitung en het Internationaal Consortium van onderzoeksjournalisten (ICIJ), niet voor een specifiek politiek doel, maar gewoon omdat ik genoeg over hun inhoud begreep om de schaal van de onrechtvaardigheden die zij beschreven.

Het heersende media-verhaal tot dusverre heeft zich geconcentreerd op het schandaal van wat legaal en toegestaan ​​is in dit systeem. Wat wel is toegestaan, is inderdaad schandalig en moet worden gewijzigd. Maar we mogen een ander belangrijk feit niet uit het oog verliezen: het advocatenkantoor, de oprichters en werknemers hebben wereldwijd bewust talloze wetten wereldwijd overtreden. In het openbaar pleiten ze voor onwetendheid, maar de documenten tonen gedetailleerde kennis en opzettelijke misstanden. Op zijn minst weten we al dat Mossack zichzelf persoonlijk heeft gekwetst voor een federale rechtbank in Nevada, en we weten ook dat zijn personeel in informatietechnologie heeft geprobeerd de onderliggende leugens te verdoezelen. Ze moeten allemaal worden vervolgd zonder speciale behandeling.

Uiteindelijk zouden duizenden vervolgingen kunnen voortvloeien uit de Panama Papers, als alleen de ordehandhavers de feitelijke documenten zouden kunnen raadplegen en evalueren. ICIJ en haar partnerpublicaties hebben terecht verklaard dat zij deze niet zullen verstrekken aan wetshandhavingsinstanties. Ik zou echter bereid zijn om samen te werken met wetshandhaving voor zover ik dat kan.

Dat gezegd hebbende, heb ik als een na de ander gezien dat klokkenluiders en activisten in de Verenigde Staten en Europa hun leven hebben vernietigd door de omstandigheden waarin ze zich bevinden, nadat ze een licht hebben laten schijnen op overduidelijk verkeerd gedrag. Edward Snowden is gestrand in Moskou, verbannen vanwege het besluit van de regering Obama om hem te vervolgen op grond van de Spionagewet. Voor zijn onthullingen over de NSA verdient hij een heldenwelkomst en een substantiële prijs, geen verbanning. Bradley Birkenfeld kreeg miljoenen voor zijn informatie over de Zwitserse bank UBS en kreeg nog steeds een gevangenisstraf van het ministerie van Justitie. Antoine Deltour wordt momenteel berecht voor het verstrekken van informatie aan journalisten over hoe Luxemburg geheime 'liefje'-belastingdeals verleende aan multinationale ondernemingen, en effectief miljarden aan belastinginkomsten genas van zijn buurlanden. En er zijn nog veel meer voorbeelden.

Legitieme klokkenluiders die ontegenzeggelijk wangedrag blootleggen, of ze nu insiders of buitenstaanders zijn, verdienen immuniteit tegen overheidsvergelding, volledige stop. Totdat regeringen juridische bescherming voor klokkenluiders in wetgeving codificeren, zullen handhavingsinstanties eenvoudigweg afhankelijk moeten zijn van hun eigen bronnen of voortdurende wereldwijde media-aandacht voor documenten.

In de tussentijd roep ik de Europese Commissie, het Britse parlement, het Amerikaanse Congres en alle naties op om snel actie te ondernemen, niet alleen om klokkenluiders te beschermen, maar om een ​​eind te maken aan het wereldwijde misbruik van bedrijfsregisters. In de Europese Unie moet het bedrijfsregister van elke lidstaat vrij toegankelijk zijn, met gedetailleerde gegevens die duidelijk beschikbaar zijn over de uiteindelijke economische begunstigden. Het Verenigd Koninkrijk kan tot nu toe trots zijn op zijn binnenlandse initiatieven, maar het heeft nog steeds een vitale rol te spelen door een einde te maken aan de financiële geheimhouding op de verschillende eilandgebieden, die onbetwistbaar de hoeksteen zijn van institutionele corruptie wereldwijd. En de Verenigde Staten kunnen de vijftig staten duidelijk niet meer vertrouwen om goede beslissingen te nemen over hun eigen bedrijfsgegevens. Het is al lang geleden tijd voor het Congres om in te grijpen en transparantie af te dwingen door normen te stellen voor openbaarmaking en openbare toegang.

En hoewel het een ding is om de deugden van overheidstransparantie op toppen en in soundbites te verheerlijken, is het nogal een andere om het daadwerkelijk te implementeren. Het is een publiek geheim dat in de Verenigde Staten de gekozen vertegenwoordigers het grootste deel van hun tijd inzamelen in fondsenwerving. Belastingontwijking kan onmogelijk worden opgelost, terwijl gekozen functionarissen pleiten voor geld van de elites die de sterkste prikkels hebben om belastingen te vermijden ten opzichte van andere bevolkingsgroepen. Deze onsmakelijke politieke praktijken zijn rond en ze zijn onverenigbaar. Hervorming van het kapotte campagnefinancieringsysteem van Amerika kan niet wachten.

Dat zijn natuurlijk nauwelijks de enige problemen die moeten worden opgelost. Premier John Key uit Nieuw-Zeeland was merkwaardig stil over de rol van zijn land bij het mogelijk maken van het financiële fraude-Mekka, dat de Cook-eilanden is. In Groot-Brittannië schaamden de Tories zich schaamteloos over het verbergen van hun eigen praktijken met betrekking tot offshore-bedrijven, terwijl Jennifer Shasky Calvery, de directeur van het Financial Crimes Enforcement Network bij de Schatkist van de Verenigde Staten, net haar ontslag heeft aangekondigd voor HSBC, een van de meest beruchte banken op de planeet (niet toevallig gestationeerd in Londen). En zo weerklinkt de bekende rilling van Amerika's draaideur in een oorverdovende mondiale stilte van duizenden nog te ontdekken ultieme uiteindelijk begunstigden die waarschijnlijk bidden dat haar vervanging even onbekwaam is.In het licht van politieke lafheid is het verleidelijk om toe te geven aan defaitisme, te beweren dat de status-quo fundamenteel onveranderd blijft, terwijl de Panama Papers, als niets anders, een in het oog springend symptoom is van de progressief aangetaste en vervallen morele structuur van onze samenleving.

Maar het probleem is eindelijk op tafel, en die verandering kost tijd is geen verrassing. Vijftig jaar lang hebben uitvoerende, wetgevende en gerechtelijke afdelingen over de hele wereld absoluut gefaald om de metastaserende belastingparadijzen aan te pakken die het aardoppervlak spotten. Zelfs vandaag, zegt Panama dat het bekend staat om meer dan papieren, maar zijn regering heeft slechts één van de paarden op zijn offshore draaimolen handig onderzocht.

Banken, financiële toezichthouders en belastingautoriteiten hebben gefaald. Beslissingen zijn genomen die de rijken hebben gespaard terwijl ze zich in plaats daarvan richtten op reining in burgers met een midden- en een laag inkomen.

Hopeloos achtergebleven en inefficiënte rechtbanken hebben gefaald. Rechters hebben te vaak ingestemd met de argumenten van de rijken, wier advocaten - en niet alleen Mossack Fonseca - goed zijn opgeleid in het eren van de letter van de wet, terwijl ze tegelijkertijd alles doen wat in hun macht ligt om de geest te ontwijden. De media is mislukt. Veel nieuwsnetwerken zijn cartoonachtige parodieën van hun vroegere zelf, individuele miljardairs lijken het eigendom van de krant op te nemen als hobby, beperken de berichtgeving over serieuze zaken met betrekking tot de rijken, en serieuze onderzoeksjournalisten hebben geen financiering. De impact is reëel: naast de Süddeutsche Zeitung en ICIJ, en ondanks expliciete beweringen van het tegendeel, hebben verschillende grote mediakanalen redacteuren de documenten uit de Panama Papers laten beoordelen. Ze kozen ervoor ze niet te dekken. De trieste waarheid is dat een van de meest prominente en capabele media-organisaties ter wereld er niet één geïnteresseerd was in het rapporteren van het verhaal. Zelfs WikiLeaks heeft zijn tiplijn niet herhaaldelijk beantwoord.

Maar bovenal is de advocatuur gefaald. Democratisch bestuur hangt af van verantwoordelijke personen in het hele systeem die de wet begrijpen en handhaven, niet wie deze begrijpt en uitbuit. Advocaten zijn gemiddeld zo corrupt geworden dat het noodzakelijk is om grote veranderingen in het beroep door te voeren, ver voorbij de zachte voorstellen die al op tafel liggen. Om te beginnen is de term 'juridische ethiek', waarop gedragscodes en licentieverlening nominaal zijn gebaseerd, een oxymoron geworden. Mossack Fonseca werkte niet in een vacuüm - ondanks herhaalde boetes en gedocumenteerde schendingen van de regelgeving, vond het bondgenoten en klanten bij grote advocatenkantoren in vrijwel elk land. Als de verbrijzelde economie van de industrie nog niet al genoeg bewijs was, is het niet te ontkennen dat advocaten niet langer kunnen worden toegestaan ​​om elkaar te reguleren. Het werkt gewoon niet. Degenen die het meest kunnen betalen, kunnen altijd een advocaat vinden om hun doel te dienen, of die advocaat nu bij Mossack Fonseca is of een ander bedrijf waarvan we ons niet bewust zijn. Hoe zit het met de rest van de samenleving?

De collectieve impact van deze mislukkingen was een complete erosie van ethische normen, die uiteindelijk leidde tot een nieuw systeem dat we nog steeds het kapitalisme noemen, maar dat gelijk staat aan economische slavernij. In dit systeem - ons systeem - zijn de slaven niet op de hoogte van zowel hun status als van hun meesters, die in een wereld apart bestaan ​​waar de ongrijpbare ketenen zorgvuldig verborgen zijn tussen riemen van onbereikbare wettici. De gruwelijke omvang van schade aan de wereld zou ons allemaal wakker moeten maken. Maar wanneer er een klokkenluider nodig is om alarm te slaan, is dit reden tot grotere bezorgdheid. Het geeft aan dat de checks and balances van de democratie allemaal gefaald hebben, dat de ineenstorting systemisch is en dat er ernstige instabiliteit om de hoek zou kunnen zijn. Dus nu is het tijd voor echte actie, en dat begint met het stellen van vragen.

Historici kunnen gemakkelijk vertellen hoe kwesties die te maken hebben met belastingen en onevenwichtigheden in de macht in de afgelopen eeuwen tot revoluties hebben geleid. Dan was militaire macht nodig om volkeren te onderwerpen, terwijl het beperken van toegang tot informatie net zo effectief is of meer, omdat de daad vaak onzichtbaar is. Toch leven we in een tijd van goedkope, onbegrensde digitale opslag en snelle internetverbindingen die nationale grenzen overstijgen. Er is niet veel nodig om de punten met elkaar te verbinden: van start tot finish, van begin tot mondiale mediadistributie, wordt de volgende revolutie gedigitaliseerd.

Of misschien is het al begonnen.