The Sixth Sense is Ultrasonic Touch en de Seventh Is 360-degree Vision

We gebruiken onze vijf zintuigen - aanraken, zien, ruiken, proeven en horen - om informatie te verzamelen en om de wereld om ons heen te begrijpen. Maar onze biologie beperkt wat we kunnen waarnemen. Anders gezegd: onze out-of-the-box-functionaliteit is beperkt. We ruiken geen radiosignalen, zien in het infrarood, of voelen gammastraling. We zijn onwetend van wat achter ons ligt en in staat om alleen aan te raken wat we kunnen bereiken. We zijn, kortom, mens. Maar dat is niet langer een simpele waarheid. Tegenwoordig is de mensheid opgehouden een staat van zijn te zijn en iets dichter bij een spectrum te worden. Wat vinden we van de vrouw die net retinale chips heeft laten implanteren in het Oxford Eye Hospital en nu kan zien? Ze is niet onmenselijk, maar zij is een mens +.

En er is voldoende reden om te vermoeden dat we allemaal met haar zullen meedoen. Technologie heeft mensen veel te bieden met hun sensorische organen in tact. Er zijn nieuwe manieren om informatie uit de wereld om ons heen te oogsten die de menselijke ervaring zal verbeteren door deze uit te werken. We zullen, kort gezegd, de werkelijkheid vergroten door onszelf nieuwe betekenis te geven. We zijn al in beweging.

In een toelichting op zijn momenteel opgeschorte SixthSense-project schreef Pranav Mistry, nu Global Vice President of Research bij Samsung: "De meest bruikbare informatie die ons kan helpen de juiste beslissing te nemen, is onbetwistbaar niet waarneembaar met onze vijf zintuigen, namelijk de gegevens, informatie en kennis die de mensheid heeft verzameld over alles en die steeds meer online beschikbaar is. "Het zesde zintuig dat we nodig hebben, zo betoogt hij, is een link tussen onze digitale apparaten en onze interacties met de fysieke wereld.

Of we nu een buitenzintuiglijke interface nodig hebben of niet, het is het zesde zintuig dat we waarschijnlijk zullen krijgen. Het is tenslotte de zin die de meeste groei binnen de personal tech industrie mogelijk zou maken. In feite is deze nieuwe kracht mogelijk beschikbaar in ongeveer twee jaar.

Tom Carter, mede-oprichter van het in het Verenigd Koninkrijk gevestigde Ultrahaptics, begon zijn carrière in touch-technologie als onderzoeker aan de Universiteit van Bristol, waar zijn team in 2013 een echografie-gebaseerde haptische interfacetechnologie ontwikkelde. De manier waarop dit werkt is relatief eenvoudig: De technologie van Ultrahaptics maakt gebruik van echografie om sensaties in de lucht te creëren die door de gebruiker kunnen worden gevoeld, waardoor mensen kunnen voelen wat zich op een interactieve service bevindt (zoals een iPad) zonder het te zien. Een reeks ultrasone signaalgevers produceert hoogfrequente geluidsgolven die, wanneer ze allemaal op dezelfde locatie samenkomen, sensaties creëren die op de huid kunnen worden gevoeld. De tactiele eigenschappen van de focuspunten kunnen worden gevarieerd, waardoor de sensaties anders kunnen voelen in verschillende ruimtes.

"Stel je een broodrooster voor dat je kunt besturen door er een gebaar dichtbij te maken en een gevoel van een hefboom-leven binnen handbereik te hebben", zei Carter aan Wired UK in december. "Volgens wat de tracker ziet, kunnen we de echo bijwerken." Voerman en zijn bedrijf worden momenteel door auto-, consumentenelektronica- en gamingbedrijven benaderd voor toegang tot deze technologie. Hij zegt dat Ultrahaptics eerder in deze vaak afgetapte industrieën zal worden opgenomen dan de gemiddelde persoon zich realiseert.

Maar is het een gevoel als het is ingebouwd in onze technologie in plaats van onszelf? Ja en nee. Als de haptiek van de volgende generatie wordt geïntroduceerd, bieden ze een erg coole interface. Naarmate ze alomtegenwoordig worden, zullen ze een betekenis worden doordat de interface deel zal uitmaken van de wereld en dus interactie ermee zal deel uitmaken van onze ervaring van de wereld. Er is ook de mogelijkheid om de technologie reverse-engineering toe te passen. Iets wat natte lichaamshackers al jaren proberen te doen met veldsensoren.

De buitenzintuiglijke technologie ontwikkeld door neurowetenschapper David Eagleman zal in dit decennium waarschijnlijk niet alomtegenwoordig zijn, maar het biedt een betwistbaar opwindender inzicht in de manier waarop we nieuwe zintuigen kunnen ontwikkelen door op de oude te meeliften. Directeur van het Laboratorium voor Waarneming en Actie bij het Baylor College of Medicine en onderdeel van het team bij de elektronica-ontwikkelaar NeoSensory, Eagleman is gericht op het creëren van een sensorische vervanging voor doven. Hij en zijn team creëerden de veelzijdige extra-sensorische transducer, ook bekend als het VEST. Gedragen als een vest (probeer het bij te houden), laat het apparaat de doven "spraak" voelen - het vangt geluiden door een tablet of smartphone en wordt vervolgens in kaart gebracht op een vest bedekt met vibratiemotoren. Geluiden worden vertaald in patronen van trillingen die gebruikers kunnen leren interpreteren.

"De patronen van vibraties die je voelt terwijl je het VEST draagt vertegenwoordigen de frequenties die in het geluid aanwezig zijn," vertelde Eagleman De Atlantische Oceaan. "Wat dat betekent, is wat je voelt, is geen code voor een letter of een wereld - het is niet zoals morsecode - maar je voelt eigenlijk een weergave van het geluid."

Eagleman's focus was om dove mensen een hulpmiddel te bieden, een nobel doel om zeker te zijn. Maar de VEST-technologie kan bredere vertakkingen hebben. Het feit dat het VEST mensen in staat stelt om vanuit alle richtingen aankomende geluidsinformatie te interpreteren, dient als bewijs van concept voor andere toepassingen. Eagleman, die dit in zijn TED-talk als een "nieuw soort menselijke ervaring" beschreef, heeft voorgesteld om het kledingstuk aan Twitter of andere informatiestromen te koppelen. Dat voorstel is logisch, maar de meer voor de hand liggende zaak voor alledaags gebruik is misschien wel sonar. Als het vest sonische informatie over locaties zou kunnen vertalen naar het vest, zou het in essentie een nieuwe manier kunnen zijn voor mensen om een ​​gevoel van plaats te ervaren, een ervaring die vergelijkbaar is met het zijn van een dolfijn of vleermuis.

Deze nieuwe zintuigen zullen niet onmiddellijk arriveren en hun vroege iteraties zullen waarschijnlijk gepaard gaan met bugs, maar ze wijzen op de soorten manieren waarop we onszelf kunnen trainen om de wereld om ons heen in meer detail te begrijpen. Voor nu zullen ze nieuwe zintuigen bieden door onze oude te vergroten, maar het uiteindelijke doel is om de interface mentaal te hebben - om de wereld verder in onze hersenen te brengen. Onze menselijkheid is immers niet uitsluitend een product van onze beperkingen.