Mars 'Moon Phobos wordt uit elkaar getrokken

Mars is niet de enige rots in de buurt die zijn hoogtepunt heeft bereikt. De droge, koude, atmosfeer verliezende planeet heeft twee manen om zichzelf te noemen. Grotere broer Phobos is een onregelmatig gevormde puinhoop die dichter bij huis blijft. Om die reden valt het langzaam uit elkaar.

Het valt letterlijk uit elkaar. Wetenschappers van NASA presenteerden dinsdag bevindingen die suggereren dat lange, ondiepe groeven op het oppervlak van de 13,6 mijl lange Phobos vroege tekenen zijn van structureel falen dat uiteindelijk zal leiden tot de vernietiging van de maan.

Op een baanafstand van 3.700 mijlen van Mars is Phobos dichter bij zijn planeet dan elke andere maan in het zonnestelsel. Ter vergelijking: onze maan is 238.900 mijl van de aarde verwijderd. Omdat de zwaartekrachtseffecten sterker zijn, trekt Mars Phobos elke 100 jaar ongeveer 6,5 meter naar zich toe.

Dat betekent dat Phobos in ongeveer 30 tot 50 miljoen jaar daadwerkelijk uit elkaar kan worden getrokken.

"We denken dat Phobos al is begonnen te falen, en het eerste teken van deze mislukking is de productie van deze groeven," zei Terry Hurford van NASD's Goddard Space Flight Center, in een persbericht.

Lange tijd werd aangenomen dat de groeven op Phobos breuken waren die werden veroorzaakt door een asteroïde inslag die zo krachtig was dat het de 5,6 mijl brede Stickney-krater creëerde - en bijna de maan in het proces vernietigde. Groeven en kraterkettingen zijn altijd uitstralen van Stickney, maar we weten nu dat ze daadwerkelijk uit een brandpunt in de buurt komen.

Door sommige modellering op basis van nieuwe gegevens, geloven Hurford en zijn team dat de groeven eigenlijk striae zijn die worden veroorzaakt door getijdekrachten die ontstaan ​​door tegengestelde gravitatiestrepen tussen Mars en Phobos zelf.

Dezelfde soort krachten werken feitelijk ook op de aarde en onze maan, wat leidt tot oceaangetijden en de twee lichamen enigszins eivormig maken. Maar dat is lang niet zo krachtig als wat er lijkt te gebeuren tussen Mars en Phobos.

Naast de versterkte gravitatiekrachten, is een deel van de reden dat dit kan gebeuren, dat de binnenkant van Phobos slechts een rotzooi kan zijn. In plaats van een robuuste kern van massief gesteente, zou het interieur van de Marsmaan gewoon puin kunnen zijn dat nauwelijks bij elkaar wordt gehouden door een buitenlaag die slechts 330 voet dik is.

Zulke ingewanden kunnen wild worden verschoven door getijdekrachten. Om bij elkaar te blijven, moet de buitenste laag van Phobos voortdurend bijstellen. Wetenschappers denken dat dit waarschijnlijk betekent dat de buitenlaag als een elastisch rubber is.

Natuurlijk, als fysieke stress bouwt, wordt de buitenste laag zwakker en zwakker. Geef het een paar dozijn miljoen jaar, en je krijgt een grote ruimterots die eindelijk openbreekt.

Hoe verdrietig het ook mag zijn, Phobos lijkt een buddy in het zonnestelsel hetzelfde te hebben: Neptunus-maan Triton, die ook een gebroken oppervlak heeft.

De grootste vraag is natuurlijk wat dit zou kunnen betekenen voor Mars. Zal de post-mortem rotsstapel op de gastheerplaneet blijven vallen? Zal het rondzweven in de baan en de rode planeet een mooie wolk van stof geven? We moeten gewoon 30 miljoen jaar wachten om erachter te komen.