Sex & Drugs & Rock & Roll 'Seizoen 2 is een metafoor voor ons onbelangrijke leven

"Voor alles is er een seizoen", zongen de Byrds ooit. De televisie-afhankelijke - in een tijdperk waarin het programmeren van ideeën moet worden beproefd en opnieuw worden geprobeerd in de vervolgperioden - voelen hun leeftijd wanneer het volgende seizoen van een show, die ze hadden kunnen uitschreeuwen zojuist is afgesloten, opnieuw de kop opsteekt. Steeds zeldzamer is het gevoel "voor altijd" op tv-bevrediging te hebben gewacht en zelfs nog zeldzamer is de bevrediging zelf. Steeds vaker worden kijkers geconfronteerd met reprise-seizoenen van shows waarvan ze nog steeds niet kunnen geloven dat ze gemaakt mochten worden.

Nee, ik heb het niet over Turn: Washington's Spies. Ik verwijs naar FX's mumblecore-y, achter de schermen muziekprocedure Sex & Drugs & Rock & Roll, iets minder dan een jaar na de première van het eerste seizoen, keert op 30 juni terug in de lucht.

FX cultiveert waarschijnlijk het beste originele programmeerrooster op het moment van de kabel. Zo Sex & Drugs & Rock & Roll kwam als een mislukking te staan ​​te wachten om te gebeuren: een gunst van het netwerk voor Denis Leary na het langlopende succes (zeven seizoenen!) van zijn brandweerman-drama Red mij, dat kwam op een moment dat de studio van het netwerk er niet veel meer voor had.

Na het doornemen van de tien afleveringen van S & D & R & R s eerste seizoen, zou je waarschijnlijk hetzelfde voelen. Het verhaal van Johnny Rock - Leary's aangeslagen, bedrogen leadzanger van de jaren 90-beroemde cock-rock band The Heathens - zijn voormalige bandmaatjes (John Corbett, Bobby Kelly, John Ales), zijn vrouw / achtergrondzanger Ava (Elaine Hendrix) en zijn dochter en aspirant-zanger Gigi (Elizabeth Gillies) leken beide te communiceren met de moderne wereld (je weet wel, iPhones, Lady Gaga enzo) terwijl ze doordrongen waren van een geromantiseerde kijk op een rock'n'roll-verleden dat nooit voorkwam. De culturele referenties leken misplaatst, of vijf tot acht jaar oud; het woord "douchebag" is net zo vaak opgedoken als "de"; de originele liedjes - met dank aan Greg Dulli van The Afgan Whigs, wiens naam vaak (lees: gratis) in het script wordt ingevoegd - werden op een bijna avant-garde niveau gebeld.

Terwijl je er naar toeging (als je op de een of andere manier had besloten dat je dat zou moeten doen), besefte je dat Sex & Drugs & Rock & Roll was duidelijk gemaakt voor ongeveer 2 dollar. Waarom daag je de show dan niet uit naar seizoen 2? Hype heeft de neiging om te bouwen voor low-stakes, slapershows die hun tweede seizoen ingaan en de zakenwereld voor FX is de laatste tijd enorm in opkomst.

Dus Leary, Corbett en de bende laden seizoen 2 in en leveren meer van hetzelfde. Als er iets was, dan was er in de eerste plaats verlichting voor wat een klein beetje conflict er was, en omarmde de loopy, lange scènes van pseudo-improviserende scherts. Sterker nog, het lijkt nog losser geplot, meer ter plekke gevoeld, meer episodisch.

Een paar afleveringen in, dit past in de show, in zekere zin. S & D & R & R is, en zal altijd zijn, een vreemd, vreemd fenomeen: iets met precies geen reden om te bestaan, met een ambigue toewijding aan een bepaald esthetisch ethos of onderwerp. Het meest interessante element is misschien de slordigheid. Het erkent dat er geen reden is om elke week religieus af te stemmen om te laten zien zonder conflict. Een betere gok is misschien om een ​​episodisch sitcom-y-formaat te behouden.

Maar net onder de oppervlakte is er een leegte en een droefheid S & D & R & R, beide onbedoeld en ingebed in de plot van de show. "Bro, we worden oud", zegt Bam Bam in Episode 2 - voor een flits, de stem van de rede. Zonder zich te verdiepen in de weinige momenten in deze show die als "spoilers" kunnen worden beschouwd, volstaat het om te zeggen dat Johnny worstelt met problemen uit zijn verleden hier - degenen die hem het gevoel geven dat hij, nogmaals, zijn eigen weg moet proberen te vinden weg van The Assassins. Zal hij ze eigenlijk in de steek laten? Nee, de banden die binden zijn sterk en de makers van de show zijn te triggergeweld om onze band van onbeschofte mechanicals terug te brengen naar de studio, waar ze schetsen van nummers uitblazen, onvermijdelijk rond één baanbrekende 'ooo'.

Maar is de structuur van het leven echt een verstoring? Is het niet vaker, de afwezigheid ervan? "Bro, we worden oud," klopt Bam, want zo S & D & R & R, het leven verandert nooit echt. Kleine doorbraken en catharses veranderen het traject slechts een beetje, maar heffen elkaar meestal op; je verandert een pion in een koningin, maar je hebt jezelf al gespeeld door je bisschoppen te verliezen.

Zoals Sex & Drugs & Rock & Roll spelers nastreven hun heilige grillen van het moment - lesbische experimenten, die meer dan 7 seconden duren in een triootje, het schrijven van de volgende 'Hamilton', het creëren van een whisky merk geïnspireerd door Sammy Hagar's Cabo Wabo tequila - men voelt dat elk gevoel van progressie op de show is een illusie. Wanneer Johnny een fles in de studio gooit, of Bam en Rehab elkaars hoofd afbijten over een professionele keuze voor hun nieuwe bijproject, zijn er momenten van vage Seizoen 1 déjà vu. Men realiseert zich hoe gemakkelijk het kan zijn om herinneringen te onderdrukken wanneer het handiger is, en op zijn beurt nooit echt van zijn fouten leert.

Als je seizoen 2 ingaat, is er een gevoel dat misschien meer is dan elke andere show op televisie, Sex & Drugs & Rock & Roll bootst de stille ritmes van het leven na, die we gewoonlijk te saai vinden om over te spreken, behalve naar een goedbetaalde therapeut.