Het meest sadistische Indie-spel ooit verbeeld

Het nieuwe indie-spel Fragmenten van hem releases vandaag op Steam, met een verhaal over verlies, pijn en voorbijschieten aan verdriet. Spelers beginnen zich af te vragen waarom videogames ineens proberen onze gevoelens te kwetsen. Dromen we alleen naar nieuwe manieren om te voelen, of probeert gaming ons iets over onszelf te leren?

Misschien heb je altijd al verlies en pijn ervaren door middel van videogames. Misschien was er een bijzonder Final Fantasy karakter dood die bij je bleef, of de permadeath van een XCOM squadlid die je had genoemd nadat je beste vriend je diep had gesneden. Maar aan de andere kant, misschien hebben videogames je tot voor kort niet gekwetst, via loopsimulators zoals Naar huis gegaan of Brandwacht. Er is nu een duidelijke indie die neigt naar emotionele verhalen, omdat het de toeschouwer vaak dwingt om een ​​ander perspectief op het leven aan te nemen. Ik had bijvoorbeeld niet veel eerder aan de wereld gedacht door de ogen van een tiener lesbienne Naar huis gegaan, maar de game was zo goed.

Het verhaal in Fragmenten van hem wordt verteld door het perspectief van drie mensen in de buurt van een man die is gestorven, en door het perspectief van de man zelf, die zich niet bewust was van het noodlottige ongeval totdat het toesloeg. Het gaat over dood en verlies, maar het worstelt ook met het bewegen door een wereld waar plotselinge herinneringen aan een dode persoon kunnen terugstromen. Je zou hem kunnen zien op een plek waar hij ooit stond, je leven onderbreken en je terugbrengen naar een pijnlijke plek. In wezen is dit een PTSD-simulator voor degenen die geen PTSS hebben ervaren.

Natuurlijk is er ook een spel en een verhaal, maar Fragmenten van hem lijkt precies ontworpen voor het soort persoon dat spot wanneer ze anderen horen die triggerwaarschuwingen bespreken. Natuurlijk, er zijn belachelijke uitbreidingen van die praktijk, maar als je nooit rechtstreeks bent getroffen door een aanslepend trauma, ben je niet in de positie om te oordelen. En subtiel, dat is wat deze game probeert in te voegen in je levenservaring - een nieuw perspectief. Fragmenten van hem simuleert een pijnlijk, oogverblindend beeld van hoe we de wereld bekijken door middel van emoties.

Mijn meest recente worsteling met een spel dat me helemaal kapot maakte was De romanschrijver. Het is een klein Indie-spel waarin je een geest speelt (geweldig) die zich door het huis van een familie beweegt (nog steeds geweldig) terwijl ze kijken hoe ze elkaar emotioneel langzaam vernietigen (uh oh). Het rust op het verhaal over een vader die een boek wil schrijven - maar alle keuzes die hij maakt om tijd aan dat boek te besteden in plaats van aan de mensen die van hem houden, verwoesten snel ieders leven.

Het spookperspectief op de borderline intimidatie van zelfzuchtige bezigheden maakte me een puinhoop. Zeker, Alan Wake besteedt te veel tijd aan een boek en het doet de naasten pijn, maar dat gaat allemaal over kwade magie en waanzin. Soms duurt het een klein rustig uur om een ​​speler echt te dwingen na te denken over zijn beperkingen, en hem uit te nodigen om te groeien, zelfs als dat gepaard gaat met groeipijnen.

Voor een korte hands-on ervaring met Fragmenten van hem, bekijk Polygon's video hieronder. De game is later dit jaar beschikbaar op Xbox One en PS4.