Mensen komen al heel lang op een afspraak met varkenshaartransplantaties

De toekomst van orgaantransplantaties is misschien net aangekomen: onderzoekers van de National Institutes of Health in Bethesda, Maryland rapporteren in het tijdschrift Natuurcommunicatie dat ze met succes getransplanteerde varkensharten bijna drie jaar levend hebben gehouden in bavianen. De doorbraak in xenotransplantatie wordt behandeld als een medisch wonder. En terecht: 22 Amerikanen sterven dagelijks aan het wachten op harttransplantaties. Maar de opmerkelijkere gebeurtenis die plaatsvindt, is een snelle publieke verschuiving in houding. Er was een tijd, niet zo heel lang geleden, dat de gedachte aan het transplanteren van varkensorgels in mensen openbare verontwaardiging zou hebben veroorzaakt.

Lange tijd was harttransplantatie van mens op mens volledig voorbehouden aan sciencefiction. Toen het voor het eerst de sprong naar de realiteit maakte in 1964, was het publiek met afschuw vervuld - en begrijpelijkerwijs. Dr.James Hardy, een chirurg aan het University of Mississippi Medical Center, die het jaar daarvoor de eerste mens-tot-mens harttransplantatie had voltooid, publiceerde een 'Harttransplantatie in de mens', waarin hij beschreef dat hij een chimpansee-hart transplanteerde in een stervende patiënt. Helaas ging het kleine experiment van Hardy met het chimpansee-hart niet goed: het dierorgel was te klein om de bloedcirculatie te ondersteunen en de patiënt stierf binnen 90 minuten.

Hardy had een grens overschreden. De medische gemeenschap en het grote publiek hadden zijn poging om een ​​long van een andere te transplanteren ondersteund mensen, maar verplanten een hart- - laat staan ​​één van een chimpansee - was helemaal een ander verhaal. In zijn boek schrijven De wereld van de chirurgie, Hardy geeft toe dat hij zich schrap heeft gezet voor de publieke terugslag en zei dat hij "zich ervan bewust is dat elke transplantatie van een hart in de mens gevolgd zou worden door publieke consternatie" en "het gebruik van een chimpanseehart zou de kritiek enorm vergroten.". Maar dat is niet de kicker. Blijkt dat Hardy niet eens van plan was zijn toevlucht te nemen tot xenotransplantatie. Hij had gewoon geen hart bij de hand en hij had een noodchimpansee (zoals iemand doet).

Harttransplantatiepatiënten kunnen hulp krijgen van een onverwachte bron … varkens:

- Science Center van IA (@SCIOWA) 5 april 2016

Het is moeilijk te zeggen of de reactie van het publiek anders zou zijn gegaan als de operatie succesvol was geweest, gedeeltelijk vanwege de aard van het orgaan zelf. Behalve dat het de brandstofpomp van het lichaam is, heeft het hart ook een immens symbolisch gewicht. Zoals Hardy's dochter zich later herinnerde in een interview: "Velen geloofden dat je, als je het hart hebt getransplanteerd, de ziel hebt getransplanteerd. Zelfs op school wisten we dat mensen boos waren. Als kind was het moeilijk te begrijpen waarom."

Tegenwoordig heeft genetische manipulatie vage morele lijnen. De visie van de media op de transplantaties van varkens op mensen is ronduit optimistisch: we hebben het nu over "een stap dichterbij" bij transplantatie, waarbij varkensharten "de weg effenen". De nadruk ligt nu op "records verpletteren". en 'mensen redden', niet het naderende einde van de mensheid.

Het hart van een varken kan binnenkort mensen redden die een harttransplantatie nodig hebben http://t.co/3ID0FLhnl4 pic.twitter.com/bVupMHutgj

- CCTV Africa (@cctvnewsafrica) 5 april 2016

Wat veranderde? De varkensharten gebruikt in de Natuurcommunicatie de studie was genetisch gemanipuleerd om afstoting en bloedstolling te voorkomen, en krachtige anti-afstotingsgeneesmiddelen en antilichamen helpen de harten bij hun gastheren terecht te komen zonder te worden aangevallen door het immuunsysteem. Maar wat nog belangrijker is, we debatteren niet langer over de filosofie van xenotransplantatie - tenminste, niet in de cirkels die de vooruitgang van de technologie zouden kunnen verstikken.

Misschien geloven we dat de ziel elders woont; of misschien zijn we helemaal niet meer in de ziel blijven geloven, er voor gekozen om onze menselijkheid in het menselijk lichaam zelf te wortelen. In 2016 zijn er weinig ideeën die we niet zullen bevatten als het betekent dat we de fysieke vorm intact moeten houden: alleen al het afgelopen jaar hebben we baarmoedertransplantaties, hoofdtransplantaties en zelfs penistransplantaties overwogen, en we zijn voorstander van het gebruik van exoskeletten en prothetische ledematen om ons lichaam te verbeteren. De gedachte aan het vinden van fysieke verbetering van andere soorten lijkt niet langer een grote sprong voorwaarts te zijn. Natuurlijk is de vraag aan het einde van de dag altijd: "Wat maakt ons een mens?" Het definitieve antwoord is dat het antwoord altijd openstaat voor verandering.