Waarom we op onszelf liegen

Misschien heb je dit weekend een beetje zelfbedrog gepleegd en ben je er volledig mee in vrede. Laten we zeggen dat je een extra ijsje hebt gegrepen, heel goed wetend dat het niet goed voor je is. Maar YOLO en het is een driedaags weekend dus je gaat het als een kind uitgeven tijdens zomervakanties. Onschuldig genoeg, een witte leugen die eigenlijk meer een gunst voor jezelf is.

Maar er is de andere, gevaarlijkere kant van het spectrum, wanneer de leugens die je jezelf voedt de waarheid voor andere mensen worden, waardoor ze schade toebrengen, mogelijk de jouwe opkrikken, waardoor de dingen ingewikkelder worden dan wanneer je rechtlijnig tegen jezelf was geweest in de eerste plaats.

Psychologen classificeren typisch self-lying in twee verschillende groepen: opzettelijke onwetendheid en zelfbedrog. Hoewel beiden gedreven worden door vergelijkbare psychologische motivaties, impliceert bewuste onwetendheid het negeren van informatie over hoe uw acties anderen zullen beïnvloeden. Zelfbedrog, zoals de naam al doet vermoeden, wordt vaak geassocieerd met liegen om jezelf beter te laten voelen. Maar het is gemakkelijk om te zien hoe die behoorlijk met elkaar verweven zijn.

Hoe dan ook, het onderwerp wordt snel een urgent onderwerp in de wetenschappelijke gemeenschap. In een paper van 2016 van onderzoekers van het Max Planck Instituut voor Menselijke Ontwikkeling, suggereren de auteurs de weloverwogen keuze om niet weten informatie is niet eenvoudigweg een "anomalie in menselijk gedrag" en veronderstelt dat dit de volgende wetenschappelijke grens zal zijn die psychologen overnemen.

"De reguliere sociale en gedragswetenschap heeft lang het onderwerp van onwetendheid omzeild of het als een sociaal probleem behandeld dat moet worden uitgeroeid", schrijven ze. "Psychologie is verbeterd door processen van kennisverwerving en menselijke nieuwsgierigheid. De wens om niet te weten daarentegen is slecht begrepen. '

Maar we begrijpen sommige dingen eigenlijk wel, namelijk dat wat zelfbedrog en moedwillige onwetendheid drijft de gemeenschappelijke noemer is van egoïsme dat veel menselijk gedrag drijft. Studies hebben aangetoond dat leiders die slechte beslissingen nemen met schadelijke gevolgen - maar opzettelijk onwetend zijn over die beslissingen - meestal minder worden gestraft dan gewone dictators. Andere onderzoekers hebben bewuste onwetendheid gekoppeld aan een emotieregulatie en spijtvermijding, een manier om aansprakelijkheid te voorkomen en tegelijkertijd de prestaties te verbeteren. We kunnen het als Melodonium zien, alleen in plaats van een pil in te slikken die je tegen jezelf zegt dat je huisgenoten echt zijn zou wil dat je de rest van de cake eet die je oorspronkelijk zei dat je zou redden. Ja tuurlijk.

Kort gezegd: zelfbedrog werkt in principe hetzelfde als anderen bedriegen. De persoon vermijdt kritieke informatie zodat zij de hele waarheid niet kennen; vooroordelen zijn niet helemaal zelfbedrog, maar zelfbedrog houdt wel een vooroordeel in van de informatie die u accepteert. In een artikel uit 2011 in het tijdschrift Gedrags- en hersenwetenschappen, beweren onderzoekers dat zelfbedrog een evolutionair doel kan hebben op een flagrant deprimerende manier: wij bedriegen onszelf, zeggen ze, omdat het ons opleidt om betere leugenaars te zijn. "In de strijd om middelen te verzamelen, is een strategie die in evolutionaire tijden is ontstaan, bedrog", schrijven de onderzoekers. "Zelfbedrog kan een belangrijk hulpmiddel zijn in deze co-evolutionaire strijd, door bedriegers toe te staan ​​om detectie-inspanningen te omzeilen." Met andere woorden, hoe meer we onszelf van kleine leugens overtuigen, hoe minder waarschijnlijk het is dat we de nervositeit en idiosyncratische tendensen demonstreren dat komt met liegen tegen andere mensen, waardoor we machtig worden, zelfs als dat gevaarlijk is. Wat, hoewel dat waarschijnlijk waar is, een beetje jammer is.

De wetenschap laat ook zien dat we verontrustend goed in liegen tegen onszelf zijn. In een onderzoek uit 2011 voerden onderzoekers van Duke University en Harvard Business School een serie proeven uit waarbij ze een groep proefpersonen beter konden laten presteren op een toets dan een andere groep door hen toegang te geven tot de antwoorden voordat de test begon. In vervolgonderzoeken vonden ze dat de groep die de antwoorden mocht zien (in duidelijke taal, vals spelen) zichzelf misleidde door te denken dat hun hoge scores te wijten waren aan een nieuwe intelligentie. Ze verwachtten dat ze ook in de toekomst goed zouden presteren, hoewel hun eigen vaardigheden niets te maken hadden met hoe goed ze het deden.

"We laten zien dat, hoewel mensen verwachten vals te spelen, ze zelfmisleiding niet voorzien, en dat factoren die de voordelen van vals spelen versterken zelfbedrog versterken", schrijven de onderzoekers. "Naast het overschrijden van alleen maar het overschrijden van overtredingen onder het psychologische tapijt, kunnen mensen de positieve uitkomsten als gevolg van negatief gedrag gebruiken om hun mening over zichzelf te verbeteren - een fout die op lange termijn duur kan blijken."

Maar hoe zit het met technologie? We leven in een tijd waarin je je date kunt google voordat je ze persoonlijk ontmoet en weet of hun Tinder-profiel een zorgvuldig verzonnen verhaal is of feitelijk correct, althans volgens Facebook. Het internet en de toegang die we hebben vanaf onze smartphones en laptops, is tenslotte een baken van kennis: in minder dan tien seconden kan Siri uw vragen beantwoorden. Je hoeft niet eens te typen: gewoon vragen.

Maar het is bijna een beetje te eenvoudig: opzettelijke onwetendheid en zelfbedrog hangen af ​​van het minimaliseren van de cognitieve belasting van informatie en het vertrouwen hebben in de resultaten. Dus in plaats van te leren van andere mensen en te bepalen wat waar is, kun je Google gebruiken hoe zal Donald Trump Amerika helpen, zie dat hij van plan is om "het goed te maken", wees relatief tevreden met dat antwoord en wees er klaar mee. Met zelfbedrog kunnen mensen "stoppen met het verzamelen van informatie wanneer ze de vroege returns leuk vinden, maar informatie blijven verzamelen als ze dat niet doen."

Onderzoekers Ralph Hertwig en Christoph Engel van de Max Planck-instituten zijn het erover eens dat deze technologie de gewoonte van moedwillige onwetendheid aanmoedigt, omdat het zo gemakkelijk is om overtuigingen te manipuleren door slechts een paar gemakkelijk beschikbare stukjes informatie te selecteren. Deze beslissing om te nemen wat iemand gelukkig maakt en de rest negeert, zeggen ze, zou gedeeltelijk een informatiebeheersysteem kunnen zijn vanwege de enorme hoeveelheid informatie waarmee we dagelijks te maken hebben. In 2008 heeft de gemiddelde Amerikaan dorstig 34 gigabytes aan informatie en 100.500 woorden per dag opgeslokt. Achteraf gezien, terwijl dat een heleboel informatie is, is het nog steeds een klein bedrag, gezien hoeveel we kunnen verslinden.

"Afhankelijk van iemands perspectief is het het internet een paradijs of een onderwereld waarin mensen verdrinken in onhandelbare hoeveelheden informatie", schrijven Hertwig en Engel. We kunnen onszelf een weg door de wereld bedriegen, of gewoon omgaan met het feit dat - snik! - we zullen nooit echt alles weten. En dat is oke.