Naar aanleiding van de Rampage van 'Girls' Seizoen 5: Van Hello Kitty tot Heroin

Het is altijd al te gemakkelijk geweest om HBO's te haten Girls. Sinds het in 2012 in première ging, was het een bijzonder controversieel onderwerp voor New Yorkers, voor wie het te dicht bij huis kwam of scant als belachelijk classist / racist. Een groot deel van het publiek slaagt er niet in om te erkennen dat de show een vreemde fictie is en dat hij - althans gedeeltelijk - moet worden verspreid door de wereld buiten de vijf stadsdelen.

Maar meisjes sloeg onmiddellijk een soort akkoord, zelfs voorbij de Big Apple, misschien vooral vanwege zijn openheid over seksualiteit en moedwillig rommelige, spontane stijl. Voordat iemand van ons het wist - hate watchers en die-hard Dunham-acolieten - was het bij seizoen 5 gearriveerd. De show is in de loop van de jaren geraspt, vooral vanwege een zekere weigering om vast te houden aan bepaalde verhaallijnen en plotwendingen die lijken te worden gegooid voor een schokwaarde in plaats van een logische karakterontwikkeling.

Dit seizoen nam de situatie een andere wending: voor het offensief. meisjes Seizoen 5 was vol met krabben en onaangename gebaren - veel meer dan normaal. Dacht Dunham dat we gestopt waren met kijken, of beter gezegd, dat dit ervoor zou zorgen dat mensen echte aandacht zouden schenken? Wat nog vreemder aanvoelde: het aantal mensen dat totaal aan boord was. Hier is een samenvatting van enkele van de meer verwarrende wendingen.

De reunie van Marnie en Charlie

In aflevering 6 komt Marnie (Allison Williams) Charlie (Christopher Abbott) tegen - die de show na seizoen 2 heeft verlaten - op een bijzonder vervallen straatje in Bushwick, Brooklyn (waar de prijs van het huren van een appartement nu al een jaar ligt) dreigt groter te zijn dan die van het vrije kunstenonderwijs. Hij is bij een goed getatureerde groep mannen (een of andere Spaanse) die subtiel seksueel bedreigend is tegenover Marnie. Charlie zelf is ruiger geworden - ook een drugsdealer - en lijkt veel op Shia LaBoeuf in zijn recente stoere mode. Ze maken een afspraak, want Marnie heeft problemen met Desi, en Marnie staat op het punt ermee weg te rennen totdat ze een heroïnennaald in zijn broek vindt. Cut to Marnie wegrennen van deze vuile buurt, en nooit terugkijken. De neiging: niet om een ​​voormalige geliefde te helpen, maar om in wezen te gaan, "Ew! Heroin "en ren weg. De aflevering eindigt lackadaisically en borderline-onverantwoordelijk begrazing op een zeer reële epidemie (in NYC en daarbuiten), en slaagt erin om een ​​paar buiten-ongelukkige stereotypen langs de weg te versterken.

Shoshana: ex-pat in ontkenning

Shoshana (Zosia Mamet) heeft een haat-liefdeverhouding met Japan, en geleidelijk aan onthult ze hoe geïsoleerd ze zich daar voelt, door een geleidelijke "andere" manier van omgaan met de Japanse cultuur. De sympathie die we hier horen te voelen - tenminste de schuldige "ik kan me verhouden" - is behoorlijk teleurstellend, aangezien we zelden onder de oppervlakte komen met een van de Japanse cast, zelfs Shoshana's vroegere vriend. Gaston Aidy Bryant's grap dat Tokyo is als de "binnenkant van de vagina van Katy Perry" is meestal verwarrend. Is een "stomme Amerikaanse" hoek echt de bedoelingen, of een ander exemplaar van de "WTF, Japan, heb ik gelijk?" Indruk die door deze hele verhaallijn loopt? Zoals met veel dingen in deze show, kan het goed bedoeld zijn als de eerste, maar het uiteindelijke effect is het tegenovergestelde.

The Kitty Genovese spelen

Iets aan deze hele aflevering, die een goofball-verkenning van Sleep No More-achtig theater zou moeten zijn, voelt vreemd aan. De moord op Genua en de sociaal-culturele problemen die het met zich meebrengt, voelt als een raar referentiekader in deze aflevering. Probeert Dunham elementen van de zaak te gebruiken om terug te kijken op de personages? Is het "toeschouwereffect" iets dat de kijk van de personages op de wereld heeft geïnfecteerd? Of was het hele concept een zwart-humoristisch excuus om te gebruiken Gekke mannen -achtige sets en muziek? In elk geval klopt hier niet echt iets: het gebruiken van Kitty Genovese als een soort lege, obscure metafoor, of zelfs alleen maar als een object van absurditeit.

Jessa en Adam's gewelddadige relatie

Cartoonachtig speelde hij in de finale, de amour fou interactie tussen Adam (Adam Driver) en Jessa (Jemima Kirke), waarbij deuren worden afgebroken, elkaar worden geraakt en alles in zicht wordt gebracht. De context voor het grote gevecht? Jessa waardeert "vrienden" (lees: Hanna) boven Adam, op zijn minst intellectueel, en is boos over haar gevoelens voor hem. In het rijk van het springen van 1 naar 11 om zogenaamd punten te bewijzen over personages, is de aanval het meest ongerechtvaardigde van alles in het seizoen - het hoogtepunt van een spaarzaam gerealiseerde, met een schokwaarde getinte plotlijn. Functioneel gezien is het niet de bedoeling om te laten zien "Relaties kunnen gecompliceerd zijn", maar ook om commentaar te promoten op het ritme van "Kijk eens naar deze twee gekkigheidjes." Wat halen we er echt uit door deze twee samen te zien, elkaar rond te gooien, en masturberen naast elkaar?

Dit alles zonder zelfs maar de niet-bewuste seks uit te proberen die de krantenkoppen haalde.

Het probleem is niet dat de personages aan staan meisjes zijn niet aardig; dat is nooit het punt geweest. Het probleem doet zich voor wanneer de show totaal buiten aanraking lijkt te zijn en niet op zinvolle wijze de schuine verschuivingen in personages weergeeft die de serie echt in het graf graaft. Het is gemakkelijk om te zien hoe Hannah Ray vanuit het niets in de koffietruck uit het niets geeft meisjes om een ​​beetje zielloos te voelen, en echt los te zijn van de menselijke ervaring. Wanneer het zowel leeg voelt en ongevoelig - gecombineerd met het hoge quotiënt van #whitepeopleproblems dat door de serie heen en weer loopt - nou, het is echt een dodelijke combinatie. Laten we hopen dat we in seizoen 6 weer iets meer gelijk kunnen vinden.