De Kanye West Beethoven Mash-Up 'Yeethoven' is een puinhoop waar we van kunnen leren

Er is een probleem bij klassieke muziekinstellingen: erachter komen hoe je artistiek relevant kunt blijven zonder de kaartverkoop te verliezen voor bedrijven die doorgaans financieel achterblijven. Een van de recente problemen die de klassieke muziek- en poporkestwereld hebben moeten aanpakken, is hoe om te gaan met hiphop, de kunstvorm die momenteel de voorhoede vormt van muzikale innovatie. Het duurde jaren, maar klassieke ensembles beseffen dat ze het moeten aanpakken hoe dan ook in hun programmering: de afgelopen drie jaar is er een duidelijke toename geweest van rap- en orkestrale samenwerkingen. Bij veel professionele instellingen is het alleen met tegenzin: een manier om hun publiek te verbreden en een redelijke winst te behalen.

Onlangs verscheen er een samenwerking die aanzienlijk onlogischer en conceptueel duisterder was dan bijvoorbeeld de uitvoering van Kendrick Lamar met de Nationale Symfonie afgelopen najaar, die geldt als het meest artistiek succesvolle en belangrijke rap / symfonie-team-up-to-date. Het is "Yeethoven", een concert georganiseerd door jonge musici die een eerbetoon brengen aan het Kanye Wests 2013-album Yeezus en de werken van de meest invloedrijke muziekfiguren aller tijden: 19e-eeuwse klassieke / romantische componist Ludwig van Beethoven. Het concert vond afgelopen zaterdag plaats in Los Angeles en je hoort het hele verhaal hieronder:

Je kunt zien hoe een toegewijde muziekgeschiedenis - of als je minder vergevingsgezind wilt zijn: nerd - zou denken dat het concept 'Yeethoven' een slim en / of constructief idee was. Beethoven is de eerste artistieke voorvader van Kanye: de controversiële ster die pionierde om de vorm en het effect van muziek een duidelijk persoonlijk statement te maken, zich verwijderend van duidelijke formules, classificaties en bedrijfsprotocol om zijn eigen muzikale universum te creëren. Hij zette de componist ook op de voorgrond als een centrale persoonlijkheid die zijn financiële weldoeners moesten uitstellen naar: een groter dan levensgroot figuur die volledige controle over zijn muzikale product had. Kanye herleeft door te weigeren zijn cultus van persoonlijkheid te scheiden van zijn muzikale taal en te werken op hetzelfde brede niveau van persoonlijke, hoogdravende expressie die Beethoven deed.

Aan de andere kant lijkt het triest typerend voor een klassiek muziekinstituut om Kanye's meest zelfbewuste "serieuze" - en een drie jaar oude album - te kiezen als bronmateriaal voor hun project. De over-intellectualisatie die achter de schermen plaatsvindt is maar al te voelbaar. Ook maakt het orkest, door dit een "mash-up" -concert te maken, impliciet gebruik van een muzikale trend die ruwweg acht jaar geleden de kop opstak, met de collage-muziekgekte na de meidenpraat "Ik ben geen DJ". Het project lijkt op te veel manieren irrelevant, een idee dat is verzonnen tijdens een dronken postmaster-examensfeest onder conservatoriumstudenten.

Nogmaals, rapmuziek bestaat al ongeveer 40 jaar, en orkesten beginnen er net mee om te gaan. Het kostte hen een vergelijkbare hoeveelheid tijd om crossoverconcerten met jazz te monteren en om expliciet door jazz beïnvloede klassieke muziek te programmeren. Dus ja, het 'Yeethoven'-concept lijkt komisch onhandig, maar op de schaal van de klassieke muziekwereld is het eigenlijk net zo hip als dit hele ding. En het heeft waarschijnlijk meer vooruitziende blik dan Atlanta rap groep Migos ' Trap Symphony video's, hoewel het leuk is om te zien dat klassieke muzikanten erkennen dat alleen een bewuste en uitdagende rap van een bepaald soort snaar strings en houtblazers verdraagt.

Het is echter een treurig voorbeeld van de nooit geziene kwestie van het overbruggen van de hiphop en klassieke / avant-garde gemeenschappen. Zoals cultureel kapitaal zijn weg vindt naar bepaalde andere landen, is er meestal een lange wachttijd als het gaat om de kunstmuziekwereld die geïnteresseerd raakt in een bepaald popfenomeen. Meestal is het beter als ensembles op eigen voorwaarden naar een hiphopartiest komen - net als bij de Kendrick-show - in plaats van te proberen een echte samenwerking of een meer daarbuiten concept te creëren. Kanye's eigen nieuwe klassieke voorstellingen met de hedendaagse componist Caroline Shaw zijn natuurlijk veel interessanter dan "Yeethoven", waarbij ze iets nieuws herinterpreteren en uitwissen uit eerder bestaand materiaal, in plaats van het tegenover elkaar plaatsen voor niet genoeg van een schijnbare reden.

Men hoopt dat meer echte, gelijkwaardige samenwerkingen uiteindelijk een manier zullen vinden. Maar voorlopig lijkt het erop dat orkesten nog steeds meestal dwalen aan de kant van het opgeven van creatieve controle om artiesten te rapen, in plaats van hun eigen creatieve agenda op ruwe bronnen op te leggen aan hun muzikale bronnenmateriaal. Het is een veiligere gok. Men zou de meesterbreinen van Yeethoven moeten toejuichen om te proberen, maar hopelijk kunnen we een belangrijke les leren van zijn relatieve ineffectiviteit.