Hoe emoties de kleuren beïnvloeden die we associëren met liedjes

Elk nummer heeft een kleur - en een emotie - eraan verbonden

Stel jezelf voor als grafisch ontwerper voor New Age-muzikant Enya, met de taak om haar volgende albumhoes te maken. Welke twee of drie kleuren van het onderstaande raster zou volgens jou het beste passen bij haar muziek?

Zouden ze dezelfde zijn als je zou kiezen voor een albumhoes of videoclip voor de heavy metal band Metallica? Waarschijnlijk niet.

Jarenlang hebben mijn medewerkers en ik muziek-naar-kleur associaties bestudeerd. Uit onze resultaten is het duidelijk dat emotie een cruciale rol speelt in hoe we een aantal externe stimuli, inclusief kleuren en liedjes, interpreteren en erop reageren.

De kleuren van liedjes

In één onderzoek vroegen we 30 mensen om naar vier muziekfragmenten te luisteren en eenvoudig de kleuren te kiezen die het beste bij de muziek pasten die ze van een 37-kleuren array hoorden.

Je kunt zelfs naar de clips luisteren. Denk na over welke twee tot drie kleuren uit het raster u bij elke selectie zou kiezen voor "het beste".

In de onderstaande afbeelding worden de eerste kleuren van de deelnemers weergegeven in de vier bovenstaande muziekselecties.

Selectie A, uit Bachs Brandenburg Concerto Nummer 2, zorgde ervoor dat de meeste mensen kleuren koos die helder en levendig waren en werden gedomineerd door geel. Selectie B, een ander deel van hetzelfde Bach-concert, zorgde ervoor dat de deelnemers kleuren uitkiezen die merkbaar donkerder, grijzer en blauwer zijn. Selectie C was een fragment uit een rocknummer uit de jaren negentig en veroorzaakte deelnemers rode kleuren, zwarttinten en andere donkere kleuren. Ondertussen lokte selectie D, een langzaam, stil, "gemakkelijk luisterend" pianostuk, selecties uit die werden gedomineerd door gedempte, grijsachtige kleuren in verschillende blauwtinten.

De bemiddelende rol van emotie

Maar waarom komen muziek en kleuren op deze specifieke manier overeen?

We geloven dat dit komt omdat muziek en kleur gemeenschappelijke emotionele kwaliteiten hebben. Zeker, de meeste muziek brengt emotie over. In de vier clips die je zojuist hebt gehoord, "selectie" klinkt "A" gelukkig en sterk, terwijl B verdrietig en zwak klinkt. C klinkt boos en sterk en D klinkt verdrietig en kalm. (Waarom dit het geval is, zullen we later onderzoeken.)

Als kleuren vergelijkbare emotionele associaties hebben, moeten mensen kleuren en nummers kunnen combineren die overlappende emotionele kwaliteiten bevatten. Ze weten misschien niet dat ze dit doen, maar de resultaten bevestigen dit idee.

We hebben onze theorie getest door mensen te laten beoordelen elke muzikale selectie en elke kleur op vijf emotionele dimensies: blij tot verdrietig, boos tot kalm, levendig tot somber, actief tot passief en sterk tot zwak.

We vergeleken de resultaten en ontdekten dat ze bijna perfect waren uitgelijnd: de gelukkigst klinkende muziek lokte de gelukkigst uitziende kleuren uit (helder, levendig, geelachtig), terwijl de meest treurig klinkende muziek de treurigste kleuren lokte (donker, grijsachtig, blauwachtige). Ondertussen wekte de engste klinkende muziek de boosste kleuren op (donkere, levendige, roodachtige).

Om mogelijke culturele verschillen te bestuderen, herhaalden we hetzelfde experiment in Mexico. Tot onze verbazing waren de Mexicaanse en Amerikaanse resultaten vrijwel identiek, wat suggereert dat muziek-tot-kleur associaties universeel kunnen zijn. (We testen deze mogelijkheid momenteel in culturen, zoals Turkije en India, waar de traditionele muziek radicaal verschilt van de westerse muziek.)

Deze resultaten ondersteunen het idee dat muziek-naar-kleur associaties bij de meeste mensen inderdaad gemedieerd worden door emoties.

Mensen die kleuren daadwerkelijk zien bij het luisteren naar muziek

Er is een kleine minderheid van mensen - misschien één op de 3000 - die nog sterkere verbindingen hebben tussen muziek en kleuren. Ze worden chromesthetes genoemd en ze "zien" spontaan kleuren terwijl ze naar muziek luisteren.

Een clip uit de film The Soloist uit 2009 toont bijvoorbeeld de complexe, intern gegenereerde 'lichtshow' die het hoofdpersonage - een chromatische straatmuzikant - heeft ervaren tijdens het luisteren naar de Derde symfonie van Beethoven.

Chromesthesie is slechts één vorm van een meer algemene aandoening die synesthesie wordt genoemd, waarbij bepaalde personen inkomende sensorische informatie zowel in de juiste sensorische dimensie als in een andere, schijnbaar ongepaste, zintuiglijke dimensie ervaren.

De meest voorkomende vorm van synesthesie is letter-tot-kleur synesthesie, waarbij de synesthetic kleur ervaart bij het bekijken van zwarte letters en cijfers. Er zijn veel andere vormen van synesthesie, inclusief chromesthesie, die een verrassend aantal verschillende sensorische domeinen beïnvloeden.

Sommige theorieën stellen voor dat synesthesie wordt veroorzaakt door directe verbindingen tussen verschillende sensorische gebieden van de hersenen. Andere theorieën stellen voor dat synesthesie gerelateerd is aan hersengebieden die emotionele reacties produceren.

De vorige theorie impliceert weinig of geen rol voor emotie bij het bepalen van de kleuren die chromestheten ervaren, terwijl de laatste theorie een sterke rol voor emotie impliceert.

Welke theorie klopt?

Om dit te achterhalen, herhaalden we het muziek-kleur associatie-experiment met 11 chromesthetes en 11 anders vergelijkbare niet-chromesthetes. De niet-chromestheten hebben de kleuren gekozen die het best bij de muziek pasten (zoals hierboven beschreven), maar de chromesthetes hebben de kleuren gekozen die 'het meest lijken op de kleuren die ze tijdens het luisteren naar de muziek hebben ervaren'.

De linkerkant van de onderstaande afbeelding toont de eerste keuzes van de syensethetes en niet-synestheten voor snelle klassieke muziek in een hoofdsleutel (zoals selectie A), die doorgaans gelukkig en sterk klinkt. De rechterkant toont de kleurreacties voor slow-paced klassieke muziek in een mineur toonsoort (zoals selectie B), die neerslachtig en zwak klinkt.

De kleurervaringen van chromesthetes (Figuur B) bleken opmerkelijk veel op de kleuren die niet-chromestheten kozen als het beste met dezelfde muziek (Figuur A).

Maar we wilden vooral weten hoe de niet-chromesthetes en chromesthetes zouden vergelijken in termen van emotionele effecten. De resultaten zijn weergegeven in figuur C.

Interessant genoeg waren de emotionele effecten voor chromesthetes even sterk als die voor niet-chromestheten op sommige dimensies (blij / verdrietig, actief / passief en sterk / zwak), maar zwakker voor anderen (kalm / onrustig en boos / niet-boos).

Het feit dat chromesthetes emotionele effecten vertonen, suggereert dat muziek-naar-kleur synesthesie, althans gedeeltelijk, afhangt van neurale verbindingen die emoties gerelateerde circuits in de hersenen omvatten. Dat ze voor sommige emoties beslist zwakker zijn in chromesthetes dan niet-chromesthetes, suggereert verder dat chromaretische ervaringen ook afhankelijk zijn van directe, niet-emotionele verbindingen tussen de auditieve en visuele cortex.

Musical Antropomorfisme

Het feit dat muziek-naar-kleur associaties zo sterk worden beïnvloed door emoties roept nog meer vragen op. Hoe komt het bijvoorbeeld dat snelle, luide, hoge tonen "boos" "klinken", terwijl "rustige", rustige, lage muziek "kalm" klinkt?

We kennen de antwoorden nog niet, maar een intrigerende mogelijkheid is wat we graag 'muzikaal antropomorfisme' noemen - het idee dat geluiden emotioneel worden geïnterpreteerd als analoog aan het gedrag van mensen.

Snellere, luidere, hoge muziek kan bijvoorbeeld als boos worden ervaren, omdat mensen sneller bewegen en sneller spreken en hun stemmen verhogen in toonhoogte en volume wanneer ze boos zijn, terwijl ze het tegenovergestelde doen wanneer ze kalm zijn. Waarom muziek in een hoofdsleutel gelukkiger klinkt dan muziek in een mineur toestenbord, blijft echter een raadsel.

Kunstenaars en grafisch ontwerpers kunnen deze resultaten zeker gebruiken wanneer ze lichtshows maken voor concerten of albumhoezen voor bands - zodat het 'luisteren' naar muziek kan worden rijker en levendiger door het ook te 'zien' en 'voelen'.

Maar op een dieper niveau is het fascinerend om te zien hoe effectief en efficiënt het brein is om abstracte associaties te bedenken.

Om verbanden te vinden tussen verschillende perceptuele gebeurtenissen - zoals muziek en kleur - proberen onze hersenen overeenkomsten te vinden. Emoties komen dramatisch naar voren omdat zoveel van ons innerlijk leven ermee verbonden zijn. Ze staan ​​niet alleen centraal in hoe we inkomende informatie interpreteren, maar ook in hoe we erop reageren.

Gezien de talloze verbindingen van percepties tot emoties en van emoties tot acties, lijkt het heel normaal dat emoties zo sterk - en misschien onbewust - naar voren komen bij het vinden van de beste kleuren voor een nummer.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Stephen Palmer en Karen B Schloss. Lees hier het originele artikel.