Is diepe ruimtestraling het doden van de eerste astronauten?

Voormalige Apollo-astronauten die naar de maan en terug reisden, stervende aan cardiovasculaire problemen met vier tot vijf keer de snelheid van hun tegenhangers, volgens bevindingen die donderdag in Wetenschappelijke rapporten. Het is niet helemaal duidelijk waarom, maar de belangrijkste verdachte is verreweg de diep-ruimtestraling - wat een kritieke zorg is voor NASA omdat het van plan is mensen naar Mars te sturen.

"We weten heel weinig over de effecten van deep-space straling op de menselijke gezondheid, met name op het cardiovasculaire systeem", zegt hoofdauteur Michael Delp van de studie, een gezondheidsonderzoeker aan de Florida State University. "Dit geeft ons de eerste blik op de schadelijke effecten op de mens."

Straling kan op veel manieren schade aanrichten aan het lichaam. Bedenk dat kosmische straling in de ruimte een bemanning van astronauten op weg naar Mars kan blootstellen aan ongeveer 277 maal de hoeveelheid straling die iemand hier typisch op aarde wordt blootgesteld. Het magnetisch veld van onze planeet beschermt ons tegen kosmische straling en beperkt massaal hoeveel straling ons hier op de grond treft - maar in de diepe ruimte lijken de dingen meer op de dodelijke vrijheid voor alle Thunderdome.

Apollo-astronauten gingen veel verder dan de beschermende magnetosfeer en hoewel hun ruimteschip was uitgerust met aluminiumafscherming, was het verre van volledig beschermend. In deze nieuwe studie bestudeerden Delp en zijn collega's de sterfte en medische gegevens van 77 overleden astronauten - van wie er 35 aan de grond blijven, van wie er 35 naar een lage baan om de aarde en terug zijn gereisd, en van wie er zeven naar de maan en terug zijn gegaan (24 mensen hebben zich in totaal ooit in de diepe ruimte gewaagd).

Het sterftecijfer voor Apollo-astronauten als gevolg van hartaandoeningen was maar liefst 43 procent, vergeleken met negen procent voor geaarde astronauten en 11 procent voor LEO-astronauten.

Om na te gaan of deep-space radiation en niet weightlessness de schuld was, voerden de onderzoekers ook een onderzoek uit naar muizen, waarbij één groep knaagdieren blootstond aan straling die kenmerkend is voor deep space, waarbij de achterpoten van een andere groep worden opgeheven om gewichtloosheid op inwendige organen te simuleren, en beide maatregelen toepassen op een derde. Alleen de bestraalde groepen ondervonden afwijkingen van het bloedvat - het type dat leidt tot hartaanvallen en beroertes.

Het is cruciaal om op te merken dat de schade veroorzaakt door kosmische straling niet alleen een kwestie is van welke vormen van ruimtestraling men blootstelt, maar ook van hoe lang. De kleine steekproefomvang, limieten in het soort gegevens dat wordt geanalyseerd en de onzekerheid over andere factoren betekenen dat "voorzichtigheid moet worden betracht bij het trekken van definitieve conclusies over specifieke gezondheidsrisico's", schreven de auteurs.

Toch wordt voorspeld dat een enkele reis naar Mars ongeveer zes tot zeven maanden duurt. Voeg daarbij het feit dat alle mensen die op de rode planeet komen waarschijnlijk op de planeet willen blijven - die een robuuste magnetosfeer mist - en een beetje willen verkennen, en je hebt een situatie waarin toekomstige Mars-astronauten onherstelbare schade zouden kunnen lijden.

NASA doet er zeker alles aan om de blootstelling aan kosmische straling zo veel mogelijk te beperken, maar tot nu toe zijn er geen duidelijke oplossingen. Afscherming op basis van supergeleidermagneten is niet energiebesparend en andere biologische interventies zijn niet volledig uitgewerkt. We zullen moeten afwachten of het multibillion-dollar agentschap of zijn partners erin slagen om een ​​technologie of methode te ontwikkelen die toekomstige astronauten in diepe ruimte veilig zal houden.