'The Hunger Games: Mockingjay Part 2' heeft niet toegegeven aan Blockbuster-vermoeidheid

In een recent artikel in de Vanity Fair schreef schrijver John Lopez het openingsweekend voor de box office performance van The Hunger Games: Mockingjay: Deel 2 naar die oude kastanje, blockbuster vermoeidheid. Het publiek wordt te zeer overrompeld door het spektakel van big budget cinema om er meer om te geven. Werkelijk? Daarop zeg ik eenvoudig: Star Wars.

Dit is de deal. Lopez kraakt nummers, roept enorme ongelijkheid op tussen het openingsweekend van dit filmweekend van $ 101 miljoen en dat van zijn voorgangers. Mockingjay deel 2 is "een financieel dieptepunt" in de context van de serie in het algemeen. Ik kan niet discussiëren met feiten. Ik kan echter wel argumenteren met zijn redenen. Er is iets groters in de fout dan de duidelijke culturele wegwijzers waar Lopez naar wijst. EEN Forbes artikel waarin het grimmige, door oorlog verscheurde verhaal van de finale als schuldige wordt geschetst. Verwijzingen naar de recente aanslagen in Parijs, ervan uitgaand dat de overmatige blootstelling van het publiek aan geweld een waarschijnlijke oorzaak van afkeer is. Waarom zou iemand in een bioscoop willen stappen om de wreedheid van het conflict te zien wanneer ze het nieuws kunnen inschakelen? hij veronderstelt. Als dat het geval is, kan ik alleen maar aannemen dat Lopez het nieuws al decennia niet heeft gezien. Het is lui en misleid. Oh, en dan laat hij dit juweel vallen:

"Wanneer is de laatste keer dat een film met zo'n enorm moeilijke morele kijk en onbeschrijfelijke commentaar op menselijke wreedheid voor $ 100 miljoen open is gegaan?"

De eerste Hongerspelen ?

Hij noemt de publieke tolerantie voor dit soort rit - naar zijn inschatting maximaal - als een andere bron van schuld. "De gebieden van ons enthousiasme zijn overmatig bewerkt door de mega-blockbuster-mentaliteit van Hollywood." Leiders van een hoge cultuur bidden misschien voor de dood van het blockbusterisme, in de hoop dat Marvel op een gegeven moment zal worden omvergeworpen, verpletterd in de geschiedenis door een slaper indie. Met Captain America: Civil War aan de vooravond van het bevestigen van Marvel als de grote hitfabriek, dat type uitkomst is niet alleen onwaarschijnlijk, het is ook ongewenst. De mega-blockbuster is hier om te blijven.

Wat als de echte oorzaak van Mockingjay deel 2 De minder dan indrukwekkende daling van de box office heeft niets te maken met publieke uitputting? Wat als het komt door goede oude verhalen? Storytelling-stijlen blijven in grote budgetkringen hetzelfde: actie! sterren! trailermomenten! Laat de boot niet schommelen, en zo. Maar franchises van dit kaliber moeten de belangstelling van het publiek over een langere periode ondersteunen. Stel je voor dat je een jaar moet wachten op de volgende aflevering van je favoriete tv-programma. Het is onpeilbaar, toch? Het splitsen van lange verhalen in jaarfilms vereist nieuwe, unieke verhaalkeuzes. Degenen die weigeren dezelfde bekers steeds opnieuw te mineren, in de hoop op een herhalingsucces. Misschien een last-minute onthulling die in de laatste rol valt. Of gewoon een verdomd goed verhaal waar je meer naar hunkert.

Dat wil niet zeggen De Hongerspelen is gewoon een lading set-stukken aan elkaar geregen door een vaag 'woede tegen de machine' ideaal. Er is een verhaal. En soms duwt het mee met dwang. Maar Katniss 'verhaal slaagt echt in wat het ons vertelt over onszelf, onze tijd, dan het doet over haar specifieke traject. Omdat het te lang duurt om de verschroeide ruïnes van het Capitool te bereiken. Andere blockbuster-franchises hebben deze valkuil vermeden. Harry Potter en Lord of the Rings, om er maar twee te noemen, leerde ons om naar de toekomst te kijken. Ons plagen met wat er vervolgens gebeurt door zijn harmonieuze unie van verhaal, karakter en thema.

En dit is waar we toe komen. Wat drijft De Hongerspelen is niet het verhaal. Het is een universeel thema: uitdaging autoriteit. Katniss 'boog zwaait langs die iconoclastische lijnen. Ze is een nederige boerinnetje. Ze is een rolmodel voor haar wijk. Ze is een embleem voor verandering in donkere tijden. Het pad dat ze volgt is goed aangedaand, geschetst door Joseph Campbell in het reismodel van de held. Haar doel? Om een ​​triomf te garanderen.

Het is zelfs groots, glorieus, tranentrekkend. Het is gewoon te laat. Mockingjay: deel 1 is tweederde van een film. Gebeurtenissen werden vastgesteld, een jaar lang laten staan ​​en drogen, totdat de laatste actie twaalf maanden later plaatsvond. Er is een reden om films te splitsen, als het onderwerp simpelweg te compact is om met één enkele functie te beschrijven. Om een ​​beroep te doen op de Pottenbakker Franchise opnieuw, de tweedelige finale positief neuried. Ik ben niet eens een fan, maar die beslissing om te delen heeft gewerkt om het materiaal en de fans beter te bedienen. Niemand wilde dat Harry's laatste hoera kort werd veranderd. Mockingjay is geen deurstopper die verdeeld moet worden. Een film van drie uur, vol met de beste van zijn roman, zou het recht hebben gedaan. In plaats daarvan werd het over te veel jaren te dun verdeeld om studiekisten te stimuleren.

Lopez vermijdt zich tot de eigenlijke films om een ​​antwoord te vinden. Dit ging nooit over het vermoeien van blockbusters bij een publiek, maar een openbaar moe van de manier waarop ze worden gepresenteerd. We bevinden ons in een cultuur van directheid, wanhopig om te hebben wat we willen, wanneer we het willen. Dat is nu. Als we worstelen om geduldig te zijn in afwachting van een app om te vernieuwen, dan biedt dat misschien wat antwoorden met betrekking tot het verval van de box office. De Hongerspelen duurde vier jaar om ons een oplossing te geven. Voor het publiek was de afsluiting van die reis het wachten niet waard.