Beste Guillermo del Toro, Please Do not Give Up Maken van videogames

Guillermo del Toro wil geen videogames meer doen. De productieve genrefilmer is een keer te vaak verbrand als hij een project probeert.

Het laatste project, "Silent Hills", zou een ongelooflijk angstaanjagende survival-horror-samenwerking worden tussen hem, "Metal Gear Solid" -ontwikkelaar Hideo Kojima, en De wandelende doden ster Norman Reedus. Vanwege bedrijfsconflicten buiten de controle van del Toro, werd het spel zonder pardon ingetrokken.

Het volgende is een pleidooi, van een van zijn meest fervente fans en ethers, om op zijn minst te heroverwegen. Ahum.

Beste Guillermo del Toro,

Hallo, ik ben het. Nee, je kent me niet, maar dat is oke. Ik ken je al sinds ik 12 zag kijken Hellboy. Mijn naam is Eric, en je verbeelding en wereldvorming hebben mijn ogen sinds die dag verbreed in de bioscoop.

Ik hoorde via de grapevine dat je overwoog om nooit meer een videogame te maken. Niet dat ik in enige positie ben om u te vertellen wat u moet doen, maar doe het alsjeblieft niet.

Doe het gewoon niet. Helemaal niet. Ga alsjeblieft gewoon terug naar je magische huis en bedenk een nieuw idee en maak het dan. Dat is niet moeilijk, toch? Je bent een genie, je films verdienen geld, dus ga naar iemand anders en maak een verdomd videogame.

Ik wil dat je een videogame maakt, omdat je een geniaal verhaal bent. Je bouwt werelden die authentiek, rustiek zijn, bijna alsof ze zelfstandig kunnen ademen, ongeacht hoe oud ze zijn. Toen ik zag Hellboy, Ik kon niet helemaal geloven wat ik zag. Het moet zijn geweest wat 12-jarigen dachten Star Wars leek op toen het voor het eerst uitkwam. Wij filmliefhebbers geloven romantisch dat de cinema een toegangspoort tot een andere wereld is, maar Hellboy, net zoals Star Wars en Indiana Jones ervoor, maakte het denkbaar dat het waar was. Laten we eerlijk zijn, Hellboy heeft onze cultuur niet gedefinieerd Star Wars, maar vind je niet dat dat verdomd jammer is?

Hoe dan ook, jouw films, zoals Hellboy en het vervolg, Hellboy II: The Golden Army waren ongelooflijke zaken waar ik verliefd op werd steeds weer opnieuw.

Toen ik ouder werd, werd ik geïnspireerd om je andere werk te bekijken, namelijk The Devil's Backbone. Nee, ik heb het niet gezien allemaal jouw werk, want - nou, ik vergeet het gewoon om toe te voegen Cronos naar mijn Amazon wishlist - maar verdomd, ik weet goed werk als ik het zie!

Je foto uit 2013 Pacific Rim is een meesterwerk en ik moet mezelf verzetten tegen het fysiek aanvallen van mensen die denken dat het een domme robotfilm was. Ik heb ruzie gehad met mensen die dachten dat het absurd of belachelijk was, zoals ze niet konden accepteren in de fantasiewereld dat er robots zijn gemaakt om monsters te bestrijden. Ze zullen geloven in magische, vervloekte ringen en ruimteschepen en laserzwaarden en Reese Witherspoon is een geloofwaardige liefdesbelang, maar geen gigantische robots? Ik vraag me af wat er mis is met mensen, en misschien verdienen we je talenten niet.

Maar wij doen het, en we hebben jou nodig. Ten minste een keer.

Videogames zijn een meeslepend medium en ondanks mijn liefde voor de cinema zijn er dingen die films niet kunnen waarmaken dat videogames gewoon als vanzelfsprekend worden beschouwd. Ten eerste is het eigenlijk een prestatie: terwijl films vaak eindigen op een euforisch gevoel van overwinning, is het een passieve sensatie. We hebben Ivan Drogo niet verslagen, Rocky wel. We reisden niet vanuit Oz terug naar Kansas, Dorothy wel. We zijn Summer niet voorbij, Tom wel. We reden gewoon met geweer.

Toen 'Mass Effect 3' gamers overal teleurstelde met zijn onbevredigende einde, grapte de komediogroep Mega64 dit fenomeen. We geloofden zo in wat we in het spel hebben bereikt, we dachten dat het onze eigen levens ten goede zou komen.

Met het emotionele en fysieke overwinningen die je personages volbrengen in films zoals The Devil's Backbone en Pacific Rim, Ik kan me alleen maar voorstellen hoe je videospel eruit zou kunnen zien.

Over uiterlijk gesproken, je esthetiek kan adembenemend zijn voor videogames. Mijn absoluut favoriete onderdeel van je filmmaken is je algehele visie die verrijkt is met details. Pacific Rim was slechts een van de weinige films die me mijn Blu-ray deed pauzeren en inzoomen om naar de knoppen te kijken, consoles te bedienen en zelfs de verdomde wanden. Alles wat op het scherm stond, was van belang, alles betekende iets in die wereld. Een verbranding aan de muur betekende een experiment dat verkeerd ging, een rode knop betekende een kill-schakelaar die niemand mocht aanraken tenzij het een noodgeval was.

Videogames laten een ongekend detailniveau toe dat spelers daadwerkelijk zouden kunnen verkennen in plaats van passief op te merken. We kunnen eigenlijk in steegjes of hoeken lopen of extra aantekeningen van tekens als in lezen Massa-effect of draken tijdperk die ons meer informeert over de wereld die we verkennen.

Er zijn veel meer redenen om erop te wijzen, meneer del Toro, waarom u bij videogames hoort. Ik zou kunnen wijzen op je prachtige griezelige personageontwerpen, zoals in Hellboy, die eruitzien alsof ze thuis horen in games. Ik zou je kunnen uitleggen waarom, omdat je zelf zo'n fanboy bent, je beter dan de meesten weet hoe je je werk in pixels moet vertalen.

Maar echt, het is gewoon dat je te goed bent om nooit een videogame te doen, ooit. Onze popcultuur is op een all-time hoogtepunt voor superhelden, fantasie, sci-fi, en accepteert gewoon schijn. Verrijk het alsjeblieft verder.

Ondergetekende, een fan.

Postscriptum Kun je me uitleggen wat het is met het hackermeisje? De druk ? Ik begrijp haar niet. Bedankt.