3 redenen waarom we meer ijsberengevechten moeten verwachten

Eerder deze maand bevonden vijf Russische wetenschappers zich in een huiveringwekkende hachelijke situatie: een dozijn ijsberen die hun kamp omsingelden en ze wekenlang vasthielden. Het beleg was bloedig, met ten minste één hond verloren van de beren. Gelukkig kon een nabijgelegen schip uiteindelijk meer honden en vuurpistolen sturen en kon het team de angstaanjagende roofdieren wegjagen.

Ondanks het feit dat ijsberen de kinderen zijn van bedreigde soorten van de klimaatverandering, wijzen alle tekenen in de toekomst op meer conflicten tussen mens en dier.

Vaarwel, zee-ijs

De belangrijkste reden dat de klimaatverandering zuigt voor ijsberen, is dat ze afhankelijk zijn van zee-ijs om hun favoriete maaltijd te jagen: zeehonden. Geen ijs betekent geen zeehonden, en het is de reden dat in enig onderzoek wordt voorspeld dat catastrofale ijsberen afsterven als de poolzee wegsmelt.

Dat neemt natuurlijk aan dat de beren gewoon op het strand gaan rondhangen, wachtend tot de zeehonden op de kust springen. Zij zullen niet. Bij gebrek aan ijs, zullen de beren zich zeker naar het land keren, waar ganzen, eieren en kariboes een smakelijk hapje kunnen opleveren.

Land is ook waar mensen samenkomen, en meer beren op het land voor langere tijden vertaalt zich in verhoogde kansen op conflicten. De ijsbeer-verzorgers in de Noord-Canadese stad Churchill voelen al het knijpen.

Het is nog erger als je op een eiland bent, zoals de Russische wetenschappers dat waren. Als de beren vastzitten op een beperkt stuk land - zonder een ijsbrug om gelukkiger jachtgebieden te zoeken - en voedsel schaars is, zullen ze meer kans hebben om menselijke kampen en nederzettingen te zien als hun beste kans op een snack.

Het wordt daar heet

Het noordpoolgebied warmt gemiddeld twee keer zo snel op als de rest van de wereld. Dit smelt natuurlijk ijs, maar het verandert ook landschappen. Dat betekent dat wezens en vegetatie hun reeksen naar het noorden zullen uitbreiden. Meer overvloed aan land geeft ijsberen reden te meer om graszoden te oogsten over surfen, en ze kunnen energie besteden aan het verfijnen van hun ganse jachttechnieken in plaats van jagen op ongrijpbaar zeehondenvlees.

En om alle redenen die al genoemd zijn, betekent meer ijsberen op het land meer conflicten met mensen.

Meer wetenschap, meer toerisme, meer industrie

De keerzijde van het hebben van meer ijsberen rondhangen op het land is dat er ook meer mensen zullen zijn. Zoals het er nu uitziet, besteden niet veel mensen veel tijd aan het rondhangen in het ijsbeerland. Churchill terzijde, heel weinig gemeenschappen hebben een hardnekkig probleem met de dieren.

Een warmer klimaat betekent echter vrijwel zeker dat meer mensen naar het noorden trekken en langer blijven. Wetenschappers zullen profiteren van een langer onderzoeksseizoen, en vermoedelijk zullen meer van hen geïnteresseerd zijn in het bestuderen van de snel veranderende Arctische wereld. Minder zee-ijs betekent meer open water voor transport en toerisme; dit jaar de Crystal Serenity vervoerde 1700 passagiers en bemanning voor de eerste keer op een luxecruise door de Noordwestpassage, en in de toekomst zullen meer reizen worden gepland. Warmer weer is ook goed nieuws voor iedereen die geïnteresseerd is in het exploiteren van de grote bronnen voor mineralen en fossiele brandstoffen van het Noordpoolgebied; langere seizoenen en beter transport zullen de kosten drukken en meer projecten economisch haalbaar maken.

Tot nu toe zijn ijsberen en mensen er meestal in geslaagd elkaar uit de buurt te blijven, in het voordeel van beide, maar vooral van de beren. Mensen hebben niet de beste staat van dienst als het gaat om overlappende landeisen met grote zoogdieren - wanneer mensen naar binnen gaan, hebben de grootste dieren de neiging uit te sterven. IJsberen hebben geluk gehad dat ze tot voor kort een comfortabel huis vonden in een ecosysteem waar de meeste mensen de neiging hebben om weg te blijven. En hoe angstaanjagend het idee van een ijsbeeraanval ook is, het is de moeite waard om te bedenken dat de wereld nooit een punt zal bereiken waarop ze mensen net zoveel pijn doen als wij hen pijn doen.