Wat de Raven-cyclus betekent voor de toekomst van fantasie

Maggie Stiefvater's Raven Cycle-serie eindigt vandaag, als vierde en laatste deel The Raven King is vrijgegeven. Het verhaal is hoogst ongebruikelijk voor een populaire bestseller: het is moeilijk te beschrijven en het is niet betrokken bij traditionele toetsstenen van het genre, zoals plot. Het uitgangspunt gaat over een groep vrienden op zoek naar een slapende koning, maar dat klinkt misleidend conventioneel en heeft weinig te maken met de reden waarom de serie zoveel mensen heeft gevangen. Ze zijn er dol op, omdat de personages leuk zijn om op te hangen, zelfs als ze alleen lunchen; omdat er magie in zijn proza ​​is, zelfs wanneer er niets overdreven magisch aan de hand is; omdat het de meest gedurfde reguliere serie van de afgelopen jaren is. En dat is waarom het zo belangrijk is voor de fantasie, vooruitgaan.

De meeste fantasie - met name YA - volgt bepaalde regels. Het schrijven is eenvoudig en er is een duidelijke plot met een begin, een midden en een einde. Gebeurtenissen gebeuren. Meestal zijn dit de soorten verhandelbare dingen die gemakkelijk kunnen worden gedestilleerd tot filmaanpassingen: climaxgevechten, kussen, aanwijzingen, onthullingen, dramatische tranen. Kijk naar Pierce Brown's Red Rising trilogie, of kijk naar Cassandra Clare's boeken of De Hongerspelen of de afwijkend trilogie. Elk is razend populair omdat ze wild afgeleid zijn. Er is niets fout daarmee, maar zulke boeken zijn de meerderheid.

Dit komt deels omdat fantasie van nature een genre van tropes is en deels omdat, zoals YA heeft gebloed, veel gewoon ingrediënten uit het verleden gooien die hebben gewerkt, graag aan boord van een bloeiende bandwagon springen.

De Raven Cycle-serie is in de minderheid. Het is geen hele speciale sneeuwvlok; het maakt gebruik van Arthuriaanse mythologie. Fantasietrips zijn zeker aanwezig: er zijn speurtochten en kussen en dramatische tranen en onthullingen en stoere helden en slinkse schurken. Maar de manier waarop Stiefvater ze aan elkaar hecht is ongebruikelijk en tart gemakkelijke categorisering. Stiefvater onlangs verteld omgekeerde, "Het gevoel van iets meer is een menselijke constante, maar de cultuur kronkelt en doet afwisselend expansieve en beperkende dingen over het presenteren ervan", en de Raven-cyclus stopt nooit met uitzetten en vernauwen.

Het eerste boek begint met wat lijkt op een plot: een meisje genaamd Blue valt in met een groep van vier jongens die op zoek zijn en er is zelfs een profetie (ze kan haar ware liefde niet kussen of hij zal sterven) - wat niet mainstream fantasie daarover?

Maar het is een rookgordijn, een glorieuze truc. De serie is echt de speelplaats van Stiefvater voor het verkennen van haar personages tot op zekere hoogte zelden gezien in het plot-zware rijk van YA-fantasy (of zelfs, laten we eerlijk zijn, veel fantasie voor volwassenen). Sterker nog, het verhaal is op zijn best wanneer de personages niets anders doen dan rondhangen in levensechte momenten. Het tweede boek in de serie, The Dream Thieves, is de sterkste omdat het meestal uit zulke momenten bestaat en het functioneert als een roman-lang karakteronderzoek.

Het slaagt er bijvoorbeeld in om te onthullen dat het meest intrigerende karakter van het verhaal homo is zonder het in zoveel woorden uit te spreken. Het vertrouwt de lezer genoeg om te beseffen dat ze niet met de paplepel ingegoten hoeven te worden.

Adam was ook in de droom; hij volgde het verwarde patroon van inkt met zijn vinger. Terwijl hij het steeds verder volgde op de blote huid van Ronans rug verdween Ronan zelf volledig en werd de tatoeage steeds kleiner. Het was een Keltische knoop zo groot als een wafer, en toen zei Adam, die Kavinsky was geworden, "Scio quid estis vos." Hij stopte de tatoeage in zijn mond en slikte hem in. Ronan schrok wakker, schrok en euforisch. De euforie droeg al lang voordat de schaamte toesloeg. Hij sliep nooit meer.

Of het heeft leuke gelegenheden zoals deze:

Het ene moment droeg ze kleding en het andere moment droeg ze een bikini. Vijftig procent van de wereld was bruine huid en vijftig procent was oranje nylon. Van de glimlach van Mona Lisa op Orla's lippen, was het duidelijk dat ze blij was om eindelijk haar ware talenten te mogen laten zien. Een klein deel van Gansey's hersenen zei: Je hebt te lang gestaard. Het grootste deel van zijn hersenen zei: ORANJE.

Noch heeft veel te maken met de plot - zei zoektocht naar de slapende koning - maar als lezers, maakt het ons niet uit. Het is een genot om de ingewikkelde diepten van de psyche van Ronan Lynch te verkennen - om de minutieuze interacties van de rest van de bende te observeren - dat die momenten hun eigen soort magie creëren die sterker is dan de werkelijke magie.

Het enige nadeel van een dergelijke vertelbenadering is dat wanneer het tijd is om de plot in te schakelen, het zeker anticlimax is. The Raven King is precies de zwakste vermelding in de serie om die reden. Door de noodzaak, biedt het minder tijd voor slice-of-life momenten, en wanneer we do pak ze, velen hebben een nieuw personage dat op het elfde uur is geschud. Er is niets mis met Henry Chang, maar in de laatste aflevering van een serie is het raar dat iemand die nieuw is meer schermtijd krijgt dan gevestigde personages die we voor vier boeken hebben gevolgd. Als Orla, The Grey Man, Declan Lynch (die een bevredigende comeback maakt), of zelfs een van de voormalige vrienden van Kavinsky de nadruk kreeg die Chang had, dan zou dat niet zo willekeurig aanvoelen, omdat ze er al langer mee bezig zijn. Maar hoewel zijn aanwezigheid niet werkt, is de bereidheid van het verhaal om het te proberen symbolisch voor zijn ballen.

Daarom The Raven King is underwhelming, het doet niets af aan het belang van de Raven Cycle als geheel. Meer mainstream YA-fantasie zou kansen moeten hebben om de lezer te vertrouwen om meer te geven dan te plotten, dan gemakkelijk gedefinieerde relaties, dan vereenvoudigd proza. De Raven-cyclus loopt vast The Raven King wanneer het openlijk probeert om magisch te zijn, omdat zijn magie ligt in zijn stille karaktermomenten, zijn mooie proza, en zijn ambitieuze naleving van zijn eigen originaliteit.

Als dit de toekomst van de fantasie kan zijn - of het nu YA of een volwassene is - kunnen we een ritje maken.