The Science of Sad Christmas Songs ... of Why 'Christmas Shoes' wordt gespeeld

$config[ads_kvadrat] not found

Science Christmas Carols ft. Jon Cozart | SCIENCE SONGS

Science Christmas Carols ft. Jon Cozart | SCIENCE SONGS
Anonim

'Kerstschoenen', zegt de vakantiedag over een kind dat een paar lieve schoppen voor zijn stervende moeder koopt, krijgt elk jaar in december nog steeds zendtijd. Idem de Elvis-klassieker "Blue Christmas" en Joni Mitchell is ongewoon ellendig zelfs voor Joni Mitchell "River." Hoewel een ander opvallend seizoensgeluid beargumenteert dat het "het seizoen gezellig is", lijkt dat niet altijd het geval. Droevige kerstmuziek is onvermijdelijk, want het blijkt dat mensen niet puur positiviteit hebben.

Door de jaren heen hebben wetenschappers die proberen ons schijnbare emotionele masochisme te verklaren, zoals USC Matthew Sachs, op een cruciaal punt geraakt: Soms ervaart het ervaren van verdriet gewoon goed. "Het is algemeen aanvaard dat er verschillende redenen zijn waarom verdriet, uitgedrukt in kunst, plezierig kan zijn," vertelde hij omgekeerde. "Als jij het soort persoon bent dat tijdens de vakantie naar droevige muziek luistert, ben je waarschijnlijk eerder een empathisch persoon, maar meer in het algemeen krijg je een psychologisch voordeel van verdriet."

Volgens Sachs, die eerder dit jaar een artikel schreef over de geneugten van trieste muziek, zijn gemengde emoties een kenmerk van het Hallmark-seizoen - het einde van het jaar zorgt voor bezinning, nostalgie en, voor sommigen, seizoensgebonden affectieve stoornis - en droevige muziek kan gebruikt als hulpmiddel bij het omgaan met deze problemen. Terwijl "Rudolph the Red-Nosed Reindeer" ons vraagt ​​om onaangenaamheden onder een kleed weg te vagen en het bestaan ​​van een fysiologisch onwaarschijnlijke Caribou te kopen, laat "Fairytale of New York" de vakantie een beetje leeglopen zodat we er onze handen omheen kunnen krijgen.

In grote lijnen, zegt Sachs, biedt trieste vakantiemuziek twee strategieën om met negatieve emoties om te gaan. "Je zou jezelf kunnen zuiveren om langs ze te komen of van ze af te komen", zegt hij. "De andere zou zijn om ze te versterken en dieper in te gaan."

Dit is waar persoonlijkheidsverschillen in het spel komen. Sachs vindt het handig om aan de deelnemers één vraag te stellen: wanneer je je verdrietig voelt, wil je je meteen beter voelen, of is het oké om je verdriet een beetje te verlengen? Mensen die de voormalige aanpak volgen, luisteren mogelijk naar een lied als Taylor Swift's 'Christmases When You Were Mine' als middel voor Aristotelische catharsis - dat wil zeggen, een emotionele zuivering. Anderen, die all-in gaan, vinden misschien meer psychologische waarde als ze toelaten te genieten van Tay's hardhandige ellende ("Toen je dit jaar de lichten opsteed, heb je één minder paar handen opgemerkt?").

Natuurlijk, als het gaat om iets dat zo ingewikkeld is als menselijke emotie, is het om te denken in binaries massaal te eenvoudig te simplificeren. Sachs geeft toe dat er meerdere andere theorieën zijn die proberen uit te leggen hoe we plezier putten uit droevige muziek: sommige onderzoekers suggereren dat het ons aanmoedigt om alles aan te pakken wat de droefheid veroorzaakte, wat op de lange termijn goed aanvoelt. Anderen vinden het leuk omdat we onderscheid kunnen maken tussen het verdriet dat we waarnemen en voelen. Weer anderen denken dat het goed voelt om gerustgesteld te zijn dat we überhaupt iets kunnen voelen.

Vakantie-emoties zijn net zo moeilijk te vermijden als de familie en vrienden die ze veroorzaken. Mitigatie is een veel productievere strategie. Het feit dat verdrietige muziek emotionele reacties kan uitlokken die vrolijke muziek niet kan, zegt Sachs, is op zichzelf waardevol. Hoewel hij geen kerst doet, kan hij niet ontkennen dat hij plezier beleeft aan de aangrijpende schoonheid van de melancholieke Peanuts-klassieker 'Christmastime is here'.

"Ik ben Joods", lacht hij. "Maar ik betreur het bijna dat ik het niet vier."

$config[ads_kvadrat] not found