Een houten mierenkolonie wordt blootgesteld in de Poolse bunker voor nucleaire wapens

Wat oorlogsoffers betreft, het is moeilijk om de benarde toestand van de houtmieren van Templewo, Polen, te verslaan.

Daar, vlakbij de grens van Duitsland, heeft zich een grote kolonie gevestigd boven een Sovjet-kernwapenbasis die operationeel was van de jaren 1960 tot 1992. Behalve dat niemand dacht de mieren te vertellen dat de Koude Oorlog voorbij is. En elk jaar jagen honderdduizenden mieren weg en vallen een ventilatiepijp in de bunker voor wapensopslag onder de grond, om nooit meer het daglicht te zien.

In de bunker bevinden de mieren zich in totale duisternis, met heel weinig voedsel om te eten. Temperaturen raken zelden 50 graden, zelfs in de zomer. Maar geven deze mieren het op in wanhoop? Nee dat doen ze niet. Ze blijven gewoon werken, bouwen en onderhouden hun heuvel. Ze zullen het doen tot ze sterven, van honger of ouderdom, maar dat doet er niet toe. Een jongere generatie is onderweg, klaar om de gesneuvelden naar een twee miljoen mierenbegraafplaats achter de heuvel te rijden en hun eindeloze, zinloze arbeid voort te zetten.

Onderzoekers stuitten in 2013 op deze vreemde kolonie, nadat ze in de bunker door "een aantal illegaal gegraven scheuren" waren gekropen om een ​​kleine populatie vleermuizen te tellen die een huis binnen de nucleaire opslagplaats hadden gemaakt. De wetenschappers, geleid door Wojciech Czechowski van de Poolse Academie van Wetenschappen, publiceerden hun beschrijvingen van de mierenmaandag in de Journal of Hymenoptera Research.

Monitoring sindsdien heeft geen bewijs gevonden dat de kolonie nakomelingen kan produceren. In juli 2015 hebben de onderzoekers een gedeelte van de 10-inch hoge heuvel gedemonteerd en specifiek gekeken naar larven, poppen, lege cocons en koninginnen, maar geen gevonden. Toen ze in januari 2016 terugkeerden, was de schade hersteld.De wetenschappers vermoeden dat de koude temperaturen en het gebrek aan voedzame bronnen de voortplanting onmogelijk maken.

Toch lijkt de kolonie zijn omvang te behouden en misschien zelfs te groeien. De onderzoekers schatten dat minstens enkele honderdduizenden mieren, mogelijk een miljoen, de bizarre kale heuvel naar huis noemen.

In de zomer beklimmen de mieren de muren van de bunker, misschien in een poging de warmere lucht van bovenaf te raken. Maar de onderzoeker zag geen mieren aan het plafond en geen bewijs dat een van hen ooit was teruggekeerd naar de moederkolonie hierboven.

Als de mieren dichter bij de oppervlakte zelfbewustzijn hadden over hun benarde situatie, zouden ze nu zeker een ingewikkelde mythologie hebben ontwikkeld over degenen die de pijp waren kwijtgeraakt, voorbestemd om beneden te zwoegen en nooit meer terug te komen. Zij zijn de uitverkorenen, weg om een ​​hoger doel te dienen, vertellen ze elkaar. Hun werk moet gemiddelde iets, hoewel ze er in de duisternis voor verblind zijn.

Maar hier zijn we, net als de alwetende verteller van een perfecte dystopische fictie, en we kennen de waarheid: de oorlog is voorbij en je koude, seksloze heuvel dient geen doel, behalve om wat troost te brengen voor de nieuwste lichting aankomsten die er is nog wat werk aan de winkel.