Van Mean Girl tot Mean Cop: Rachel McAdams 'laatste sprint naar oscardom

Een decennium geleden, als je het idee had geworpen dat Rachel McAdams de vloer met Vince Vaughn en Colin Farrell af zou vegen als een onderdrukte, belegerde agent, zou je van de studio worden gelachen. Echte detective seizoen twee heeft nog niet dezelfde sterke reacties opgeroepen als zijn humeur doordrenkte debuutseizoen - dat stuk is maar een verre herinnering. Maar de reddende genade is McAdams, de Canadees steeg op tussen het onkruid. Ze is een mededinger. Ze heeft een lange weg afgelegd sinds ze uitkwam in een handvol vergeetbare tv-films voordat ze naar een film ging die geflopt had kunnen worden, maar gelukkig een cult-smash werd: De mooie meid. Sorry, Gemene meiden.

Regina George was haar baanbrekende rol. Een kliekleider op de middelbare school - dus incarnaat van satan - geïnspireerd door het drieluik van conformiteit van Heathers, Regina George waart met bijbedoelingen. Ze ziet neerbuigend. Ze is een minnares van manipulatie. Je krijgt de foto en het is nauwelijks hartverwarmend. McAdams kwam op de kaart omdat ze de film van de vermeende ster had gestolen - die nog steeds een echte stijlvolle breedeling is.

Het was haar volgende rol die haar goed en echt in de culturele bodem vasthield. Haar doorweekte liplock met Ryan Gosling in de melodramatische weepie van Nicholas Sparks scoorde haar grote punten met een jongere demografie waarvan de romantische idealen na oneindig verslinden werden herschreven De laptop. Overstappen van een harteloze bijenkoningin naar een verliefde tiener werkte. En daar bleef ze, gevangen in een zoete, stroperige barnsteen gedurende een aantal jaren als een romantisch ondersteunend personage.

De typecasting wordt gedeeltelijk geïnformeerd door haar werkelijke persona. McAdams is geen wilde partier, woedend door de industrie in een blitzkrieg van drank en pillen. Haar echte persoonlijkheid lijkt heel aardig. Dat maakte het voor het publiek gemakkelijker om haar te geloven als een hopeloze romanticus, een up-and-be-have nieuwszender, een humeurige twintiger of een hoopvolle romanticus. Dus probeerde ze op die manier dingen op te schudden door te dwalen in scherper materiaal.

Wes Craven's Rood oog was een van de drie films die ze in 2005 aanpakte - de andere twee waren Bruiloft Crashers en Familie steen - en ze pakte de druk van een psychotische Cillian Murphy goed aan. Jammer dat de film een ​​blindganger was en geen erkenning kreeg voor haar inspanningen. Woody Allen wierp haar als een socialite snob voor zichzelf Middernacht in Parijs en ze loopt met de kans iets te doen - iets anders dan een reekalf over een man. Wat vrijwel elke rol vooraf heeft geëist. Willen de experimentele kant van films verkennen, leidde haar naar Terrence Malick, de gedecoreerde filmmaker met de gewoonte om acteurs volledig uit zijn films te halen in de bewerkingssuite. McAdams heeft het overleefd To The Wonder. Zelfs als de film zelf niet voldoet aan de schittering waarvan je getuige bent De levensboom het duwde McAdams uit haar veilige zone. Op weg naar de duisternis.

Passie was geen terugkeer naar vorm voor Brian DePalma wiens werk in de afgelopen decennia verbleekt in vergelijking met zijn hoogtijdagen. Voor McAdams bood het nog een kans om los te komen en het mooie beeld van twee schoenen te schrappen dat haar tegenhield van nieuwe ervaringen. Het bleek ook trashy DVD-bakvoeder met korting te zijn. Ongetwijfeld geflankeerd als sprankelend wanneer ze worden neergezet, de lesbische knuffels tussen McAdams en Noomi Rapace dragen minder romantische chemie dan die tijd die Ryan Gosling aankleedde met een opblaaspop.

"Als je aanvankelijk niet slaagt," leidde haar naar Een meest gezochte man - en ongetwijfeld haar meest aangrijpende voorstelling tot nu toe. Als het niet om deze politieke thriller ging, dan is het onwaarschijnlijk dat HBO's creatieve koper haar zou hebben overwogen.

Over haar carrière heeft ze de verschillende (Passie) en keerde altijd terug naar de bekende (Werd tijd). Deze huidige swing van een betrouwbare romantische lead naar een veelzijdige dynamische artiest kan McAdams nog een tijdje vasthouden. Kijken, en haar beurt absorberen als Echte rechercheurs Ani Bezzerides is als het horen van een album van een band die een moordenaar, carrièrebepalend album heeft gepompt in een geheel nieuw genre. En dat is wat dit tijdperk is voor McAdams - een curve, een buiging, een nieuwe definitie in haar carrière. Drinken, drogeren en porno zijn het favoriete bezigheid van Bezzerides, die ook overal een mes bij zich heeft. En ze houdt van gokken. Wie wil een brave meid zijn als je bladen rond kunt gooien?

Natuurlijk is er meer aan de hand dan alleen haar gevestigde imago te ontmantelen. Tegen de stroom ingaan heeft ze een nieuwe weg ingeslagen, geplaveid met kansen. Alleen al dit jaar zit ze in boksdrama linkshandige en onderzoekende thriller Spotlight. De toekomst voor McAdams ziet er rooskleurig uit. Op die hard-hitting duistere manier afgebeeld in prestigieuze films. Weet je, degenen die alle prijzen inpakken.