High-Rise 'markeert de terugkeer van brutalistische horror

Al vroeg in de nieuwe film van regisseur Ben Wheatley High-Rise, een maniakale bewerking van auteur J.G. Ballard's 1975 sociale satire, de architect van het titulair gebouw (gespeeld door Jeremy Irons), vertelt quasi-protagonist Dr. Robert Liang (gespeeld met een fris-faced waanzin door Tom Hiddleston) de reden waarom hij de moeite heeft genomen om een ​​utopisch ontwerp te maken woonruimte voor honderden mensen weg van de stad.

"Ik zag dit gebouw als een smeltkroes voor verandering", zegt hij, zijn sigaret letterlijk en onze wereld metaforisch smeulend in zijn hand.

Het is dit idee van een experimentele overdrive die aandrijft High-Rise, een film over de wrede burgerlijke onrust die ontstaat tussen middenklasse kaders opgesloten in een brutalistische box. Het is een motief waarvan sommigen misschien herkennen Shivers, David Cronenberg's document uit 1975 over een parasitaire venerische ziekte die de inwoners van een Canadese bouwsteen aanvalt. De twee films bieden spiegelbeelden van het verval en de val van praktisch iedereen.

Cronenberg, Wheatley en Ballard zijn onverbiddelijk op tangentiële manieren met elkaar verbonden. Cronenberg paste de psychologische thrillerroman van Ballard aan neerstorten in 1996, terwijl High-Rise 'S Irons was ook in de film uit 1998 van Cronenberg Dead Ringers. Er is dus een duidelijke lineaire relatie tussen hun medewerkers.

Maar Shivers en High-Rise zelf delen een onmiskenbare esthetiek, misschien als Wheatley's eigen knipoog naar de film van Cronenberg die meer dan vier decennia ervoor kwam. De opzichtige jaren 70 retro chic van High-Rise - met zijn personages uitgerust in een overvloed van tweedelpakige tweedpakken, goed gekapte mop-tops, en eindeloze bakkebaarden - is ironisch gezien de oppervlakkige stijlen van Shivers waren hoe mensen zichzelf op dat moment vertegenwoordigden.

Het is een soort achterwaartse draai voor het prachtige productieontwerp van High-Rise omdat het zijn anarchistische uitspraken in een omgeving uit de jaren zeventig laat zien dat chaos tijdloos is, ongeacht wat mensen dragen, maar het gaat heel erg om hoe ze leven of misleiden zichzelf in het denken hoe ze moeten leven. Het is dan ook geen misverstand dat het belangrijkste artistieke symbool van de twee films de structuren zijn waar de actie plaatsvindt.

Shivers en High-Rise beginnen met te kijken naar hun respectieve gebouwen, die uitsteken tegen een onbelemmerde hemel als een soort van geïsoleerde betonnen fallus. Deze gebouwen zouden ultra moderne utopieën moeten zijn die naar verluidt de problemen van de identiteit dragende hedendaagse stedelijke levensstijl zouden verlichten. Leef in deze hoge gebouwen, die de verteller van de makelaar in de openingsshows van Shivers noemt een 'eilandparadijs' en je zult nooit meer hoeven te vertrekken. Elke voorziening die u ooit zou willen is binnen handbereik, of u nu boodschappen wilt doen bij de meest luxe supermarkten, winkelen in de meest modieuze boetieks, trainen in de eigen sportscholen en zwembaden, en meer.

Elk gebruikt deze afgezonderde tuinen van Eden en hun segregatie van de samenleving (en de klassenstructuur onder de bewoners zelf) om de chaos los te laten. In de opvattingen van beide filmmakers lijkt er een soort van verwrongen en inherente stoornis in de volgorde te zijn. Wanneer dingen naar het zuiden gaan - mensen beginnen binnen te worden vermoord High-Rise terwijl mensen beginnen te worden met wrede sekszombies Shivers - het publiek moet erop reageren op basis van hun conceptie van de beschaafde samenleving.

En toch zijn walgelijke seksparasieten die kamer naar kamer gaan door mensen te doden en tot leven te wekken of de sociale klassen van een Britse hoogbouw die zich tegen elkaar keren door pure anarchie op te wekken, gezien als een normaal proces. Iedereen en alles is een monster. Deconcentratie is bijna onvermijdelijk, wat een sombere kijk is op de dingen, maar dat is het punt.

Het is niet alsof iemand kan helpen. Ondanks het potentieel voor een heldenkarakter is er de minimale hoeveelheid terugslag, van het personage Dr. Roger St. Luc van acteur Paul Hampton in Shivers en doe de hoofdrol van Tom Hiddleston in High-Rise. Ondanks elke mate van terugslag is de golf van wanorde in hun respectievelijke gebouwen iets dat ze onmogelijk kunnen stoppen. Ze moeten het accepteren omdat ze een vals georganiseerde en liederlijke levensstijl hebben aanvaard. Dit wordt ook vertegenwoordigd in de grillige bewerkingsstijl in beide, van karakter naar karakter springen en elk gevoel van echte emotionele ontwikkeling negeren. Ze zijn onthecht omdat ze altijd zijn geweest ondanks de zogenaamd warme en gezellige grenzen van hun woonplaats, en we zijn ook onthecht.

Seks staat ook erg centraal Shivers net zoals High-Rise. Naast het feit dat ontrouw een van de opruiende incidenten van beide films is, worden genderrollen ook in vraag gesteld. De vrouwen hebben kort de overhand Shivers, maar voor Cronenberg is de corruptie van iedereen het grotere idee hier en binnenkort wordt het hele gebouw geïnfecteerd. De mening van Wheatleys is meer empowerend voor de vrouwen, zelfs als ze tegen het einde van de film ook uitmonden in een soort Amazone-stam. Ze hebben nog steeds een schijn van gemeenschap, terwijl de mannen eenvoudigweg individualistische dieren zijn die zich vastklampen aan de symbolen van hun hogere klassenstatus, champagne nippend terwijl ze anderen enigszins willekeurig doodslaan.

De film van Cronenberg gaat zeker voor Schlock, een benadering die hij steeds meer zou verfijnen als een manier om intellectuele lezingen van zijn latere films zoals Scanners en Videodrome, maar dan gekoppeld aan het woeste raamwerk van Wheatleys Shivers en High-Rise zijn een paar diep verontrustende opvattingen over moderniteit. "Laing zou zich overgeven aan een logica die krachtiger is dan de rede," kapselt Hiddleston in High-Rise, een regel opgeheven uit de tekst van Ballard. De 'logica' van beide films lijkt te zijn dat als we ons overgeven aan bepaalde luie sociale normen, we allemaal gedoemd zijn.