Waarom wetenschappers niet uitwazen over vallende zuurstofniveaus

Wetenschappers van Princeton hebben deze week aangekondigd dat de aarde de afgelopen 800.000 jaar langzaam zuurstof lekt, en ze weten niet precies waarom. Maar deze wetenschappers dringen er bij u op aan Alsjeblieft, word rustig, alles komt goed.

De wetenschappers, geleid door geochemist Daniel Stolper, keken naar monsters van lucht gevangen in ijs uit Groenland en Antarctica, en ontdekten dat de zuurstofconcentraties tijdens de studie gestaag met 0,7 procent waren afgenomen. Dat is niet alarmerend - u zou net zo veel van een verandering merken als u de lift van de begane grond naar de 30e nam in een gebouw aan zee, vertelt Stolper Live Science. De resultaten werden vrijdag gepubliceerd Wetenschap.

Realiteitscontrole: het langzame, geleidelijke lek is niets vergeleken met de zuurstofuitputting die mensen momenteel veroorzaken door verbranding van fossiele brandstoffen, die zuurstof opeet en koolstofdioxide afgeeft. In feite negeerden de onderzoekers de jongste 200 jaar om door mensen veroorzaakte factoren uit te sluiten, waardoor de dingen meer dan een beetje raar zijn geworden. Tegenwoordig is de snelheid van zuurstofdepletie in de atmosfeer meer dan 2.000 keer hoger dan in de onderzoeksperiode.

Je vraagt ​​je waarschijnlijk op dit moment af waarom je zoveel hoort over het verhogen van de koolstofdioxide niveaus en niets over het afnemen van zuurstof, als deze dingen ongeveer equivalent zijn. Het is een heel goede vraag met een vrij eenvoudig antwoord.

De klimaatverandering is tot nu toe veroorzaakt door een toename van het atmosferische koolstofdioxide van ongeveer 280 deeltjes per miljoen in de pre-industriële tijd tot ongeveer 400 deeltjes per miljoen vandaag. Dat is meer dan een toename van 40 procent - genoeg om de warmteopvangende effecten van het gas aanzienlijk te veranderen. Maar zuurstof is vele honderden malen overvloediger in de atmosfeer, en de keerzijde van deze transactie is een daling van O2-niveaus van ongeveer 209.580 tot 209.460 ppm. Dat is een verlies van slechts 0,06 procent, een verwaarloosbare hoeveelheid voor de planeet en zijn O2-ademende wezens, inclusief Homo sapiens.

Op zijn minst op het land - de oceanen zijn een ander verhaal. Hoewel atmosferische zuurstof niet snel tot gevaarlijke niveaus zal dalen, kan hetzelfde niet gelden voor onderzeese wezens die afhankelijk zijn van opgeloste O2, die minder overvloedig is en daarom gevoeliger is voor verandering.

Elk jaar creëren plaatselijke dalingen van zuurstofniveaus dode zones in de oceaan, die steeds erger worden. De belangrijkste bijdrage aan deze apocalyptische scènes is kunstmest van de landbouw, die algenbloei veroorzaakt en een geweldig feest vormt voor bacteriën die zuurstof verbruiken. De overvloed aan deze bacteriën zorgt ervoor dat de O2-niveaus dalen en als ze laag genoeg worden, zwemmen organismen die het nodig hebben om te overleven weg of sterven ze.

Fossiele verbranding van brandstoffen is niet de primaire boosdoener voor deze dode zones - hoewel het zeer waarschijnlijk ze erger maakt, om ten minste twee redenen. Warmer water kan eigenlijk minder opgeloste zuurstof bevatten dan koeler water, dus oceanen verliezen zuurstof omdat het broeikaseffect ze opwarmt.

Ten tweede voorspellen wetenschappers minder vermenging van de oceanen in de toekomst, omdat oppervlaktewateren warmer en minder zout worden dan diepe wateren beneden. Het zal minder zout zijn vanwege meer zoetwaterafvloeiing van smeltende gletsjers, en warmer vanwege de extra atmosferische warmte. Deze factoren zijn samengesteld om het verschil in dichtheid tussen hogere en lagere lagen te vergroten, waardoor ze moeilijker te mengen zijn. Dit kan een ramp betekenen voor O2-verbruikende wezens die in de diepte rondhangen en de hoeveelheid zuurstof in de zeeën in het algemeen verlagen.

Kortom, maak je geen zorgen over een door klimaatverandering veroorzaakte kortademigheid in de nabije toekomst. Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden van de zeevruchten die je graag eet.