Introverte mensen genieten niet meer van eenzaamheid dan van extraverten, vindt nieuwe studie

De meeste mensen gaan ervan uit dat introverte mensen meer van hun eigen bedrijf genieten dan van iemand anders. Maar mensen ervaren eenzaamheid op verschillende manieren, en of het een prettige ervaring is of een negatieve ervaring hangt af van meer dan alleen je persoonlijkheidstype, volgens een pre-print papier op PsyArXiv.

Nog meer dan introversie, is de eigenschap die echt bepaalt of je het meeste uit je alleen-tijd kunt halen, 'dispositionele autonomie' of een diepe interesse in je eigen gedachten, onthulden onderzoekers. Hoewel de bevindingen nog steeds door vakgenoten beoordeeld moeten worden, zijn ze gebaseerd op een algemeen aanvaarde theorie dat mensen met een hoog niveau geïnteresseerd zijn in hun persoonlijke ervaringen en emoties, hoofdauteur Thuy-vy T. Nguyen, Ph.D., op De universiteit van Rochester vertelt omgekeerde via e-mail. Het is dan logisch dat mensen die hoog scoren in autonomie willen om tijd alleen door te brengen.

Nguyen legt uit dat er twee hoofdtypen van eenzaamheid zijn die mensen zoeken: reactieve eenzaamheid en constructieve eenzaamheid.

"Betrokken zijn bij reactieve eenzaamheid betekent dat iemand eenzaamheid wenst over interactie met anderen," zegt ze. "Het onderscheid erkent echter dat iemand eenzaamheid op zichzelf kan nastreven, niet in verband met hoe zij zich voelen bij de omgang met anderen."

Reactieve eenzaamheid is het soort van alleen tijd dat je kunt zoeken naar een familiereünie, wanneer je gewoon echt wat ruimte van iedereen nodig hebt, zegt Nguyen. Een constructieve eenzaamheid is echter onafhankelijk van hoe beu je bent met je familieleden. Nguyen verklaart het als "het streven naar eenzaamheid vanwege zijn intrinsieke waarden en voordelen." Het is het verschil tussen alleen zijn naar vermijden anderen, en alleen zijn om te zijn met jezelf.

Dit onderscheid is belangrijk, volgens de nieuwe onderzoeksresultaten, omdat als mensen niet het gevoel hebben dat ze ervoor gekozen hebben om alleen te zijn, en ze eenzaamheid zoeken als een ontsnapping van anderen, ze het waarschijnlijk niet leuk zullen vinden - zelfs als ze introvert zijn.

Nguyen identificeerde deze trend in drie verschillende experimenten, waarbij ze drie cohorten van meer dan 170 undergrads had die dagboekaantekeningen en vragenlijsten invulden die beide aspecten van hun persoonlijkheid hadden gedestilleerd. In een van de experimenten vroeg ze de deelnemers bijvoorbeeld om na te denken over hun ervaring van 15 minuten eenzaamheid per dag.

Ze ontdekte dat mensen die 'vermijdende gehechtheid' vertoonden - mensen die nabijheid met anderen vermijden - de neiging hadden om de eenzaamheid te verkiezen, maar dat hun momenten alleen werden geplaagd door negatieve gedachten. Mensen met een hoge dispositionele autonomie, of interesse in hun eigen gedachten, hadden daarentegen de neiging om constructieve eenzaamheid te zoeken en er meer positieve ervaringen mee op te doen.

In de loop van haar analyse merkte Nguyen op dat de vraag of mensen eenzaamheid genoot, te danken was aan het soort tijd dat ze alleen hadden gekozen en aan hun autonomie. En bij zowel introverte als extraverte mensen waren er mensen die niet aan deze beschrijving voldeden.

"Het lijkt erop dat het streven naar eenzaamheid vanwege de intrinsieke waarden en voordelen en het vermogen om ervan te genieten meer een functie is van hoe een individu zichzelf reguleert," zegt Nguyen. "We zien dit als een nieuwe vooruitgang in de literatuur die verder onderzoek rechtvaardigt."