Wat 'Neon Genesis Evangelion' en 'The Matrix' leren ons over Nirvana

Op mijn zwakkere momenten droom ik van een sciencefiction-achtige, dystopische assimilatie. Ik zit opgescheept met schulden, ik heb mijn eigen verzekering niet, ik werk als schrijver in een veld dat - laten we eerlijk zijn - niet het meest stabiel is. Het is in deze momenten van diepe existentiële angst dat ik zelf een mechanische of A.I. wens. overlord om aan te komen. Dit wezen of bot, denk ik, zou naar de mensheid kijken en gaan, "Oké, dit werkt niet. Laat me de leiding nemen. "En ik zou me overgeven aan zijn zoete, gemechaniseerde omhelzing. Dat is niet het besluit dat de meeste hedendaagse sci-fi-personages zouden nemen.

Vanzelfsprekend zijn er voordelen aan keuzevrijheid en een kans op zelfactualisatie. Vrije wil is een goede zaak. Maar zo nu en dan draait de materiële wereld een dubbeltje aan - plotseling scherp en onverwelkomend - en mijn escapistische science fiction-droom verschijnt weer en de cyclus herhaalt zich opnieuw. In boeddhistische termen kan de cyclus waarnaar ik verwijs, worden gezien Samsara, de eindeloze cyclus van wedergeboorte die mensen op dit niveau van bestaan ​​gevangen houdt door een combinatie van onze behoeften en onwetendheid. De enige ontsnapping uit de cyclus is door het bereiken van Nirvana, of vrij te geven van Samsara.

Als deze cyclus van kapitalistisch egocentrisme doet denken aan Samsara, dan is het zo verkeerd om een ​​potentiële A.I. opperheer als een vorm van Nirvana?

Is niet een soort van Hivemind, een gecombineerde menselijke singulariteit, de definitie van Nirvana? Zijn we niet bevrijd van deze waanzinnige cyclus van competitie en ijdelheid en mogen we ons aansluiten bij een collectieve vrijheid van onze behoeften en lijden? Is het niet beter om een ​​tandwiel in een wiel te zijn dat soepel loopt, dan om degene te zijn die de hele operatie blokkeert? Ben ik een soort fascist om dit te denken? George Orwell zou het zeggen.

Toen ik naar de verschillende hiveminds keek, ontdekte ik dat je in feite science fiction-verhalen kunt splitsen die omgaan met dit soort assimilaties in twee kampen: Oost en West. In verhalen zoals The Matrix, 1984, en Wij door Russische novelist Yevgeny Zamyatin, de benarde situatie van de protagonisten is dat ze gevangen zitten in een of ander tot slaaf gemaakt, industrieel complex. Hun lijden als individualistische blanke mannen is dat ze niet "vrij" zijn, ondanks het feit dat ze in een wereld leven die heel weinig weerstand biedt, zolang ze maar voldoen. De held wordt wakker in het bewustzijn om te beseffen dat de maatschappij waarin ze leven niet klopt. Dat verteld wanneer je moet eten, wanneer je moet neuken en wanneer je moet werken, klopt niet. Hun enige ware pad naar geluk is dan om vrij te zijn van de hivemind en een vrije samenleving te creëren.

Vergelijk die verhalen met die in Japanse anime zoals Neon Genesis Evangelion. Daar wordt assimilatie ontwikkeld door een bestuursorgaan om de sociale kwalen van de wereld te elimineren. Mensen zijn zo ver uit elkaar gegroeid dat ze beweren, en alle ellende die de moderne samenleving heeft veroorzaakt, kan worden genezen door het samenvoegen van de hele wereld in een of andere oersoep. Wonen in een stad als Tokio, waar de balans tussen werk en privé sterk in het voordeel van het werk schuift, en geboortecijfers dalen, het is gemakkelijk om de aantrekkingskracht van een menselijke singulariteit te zien. Dat is de reden waarom de assimilatie plots van Evangelion en Akira zie singulariteit vaak als een oplossing in plaats van de vijand.

Het is ook interessant om op te merken wat er in dit soort verhalen met het lichaam gebeurt. In westerse media wordt het lichaam gelijkvormig en gecontroleerd, terwijl de oosterse verhalen het lichaam behandelen als iets dat moet worden geëlimineerd om te kunnen assimileren. De ironie van, natuurlijk, is dat de grootste angst in westerse dystopieën de fysieke onderwerping van blanke mensen is.

Zoals met de meeste dingen, is er een enorme schat aan culturele bagage om uit te pakken. In het Westen, waar zowel geschiedenis als religie zich onevenredig richten op messiaanse figuren, heeft het idee van een eenzame individuele bewustwording om een ​​revolutie tegen een controlerende heerser te leiden, een onnoemelijke aantrekkingskracht. Evenzo, Aziatische samenlevingen en hebben hun eigen gevestigde overtuigingen in harmonieuze samenlevingen, het communisme en meerdere geschiedenissen die nationale mobilisatie begunstigen.

Het helpt verklaren waarom dystopisch sci-fi een paranoïde toon heeft in westerse media, maar een enigszins religieuze neiging in oosterse media. In Evangelion, de plot om mensen te evolueren naar een verenigde pool van bewustzijn is zeer vergelijkbaar met de hindoe-interpretatie van Nirvana waar menselijke "zielen" zich bij een groter geheel van verzameld bewustzijn voegen. Waar een dystopie iets voorstelt als Ridley Scott's 1984 -geïnspireerde Apple-commercial, de andere ziet kans op verlichting.

Zelfs moderne interpretaties van dystopie zijn niet veel veranderd langs culturele lijnen. In de jaren negentig werden de regeringstroepen van Big Brother omgevormd tot grote gezichtsloze bedrijven. Vermoedelijk een wisseling van de bewakers uit de Koude Oorlog tijdperk schrijvers aan de Gen-X menigte. Toch ben ik zelfs dan jaloers op het leven van Neo, of het personage van Edward Norton in Vechtclub. Vernietig het systeem, blaas de banken op die ze huilden, maar ik ken genoeg vrienden die hun 'optredens' zouden ruilen voor de dingen waar Edward Norton tegen vecht: 401K, Ikea-meubels, goed krediet.

Maar in sterk verstedelijkte centra van de samenleving zoals Tokio, is de fysieke overdracht van lichamen aan bedrijfsindustrieën al een realiteit, en als zodanig hebben ze een wereld bedacht waarin de ziel uit de banden van de industrie wordt verdrongen. De ziel wordt, net als in hindoeïstische, boeddhistische, jain-tradities, helemaal vrijgemaakt van fysieke vorm.

Als mensen die zich identificeren met politieke en ideologische lijnen, is de gedachte aan een dystopisch assimilatie-plot op zijn best zenuwslopend en in het slechtste geval fascistisch. Ik veronderstel dat het afhangt van wat voor soort assimilatie optreedt. Als je zou zeggen, vraag me om te assimileren in een wereld waarin iedereen de richtlijnen moet volgen die zijn opgesteld door de Eurocentrische machten die dat zijn, dan zou ik dat duidelijk niet doen. Maar als het wordt overgelaten aan de apparaten van een machine die geen onderscheid maakt tussen ras, klasse en welke andere menselijke betekenaar dan ook, vertrouwend op ons als mensen gevormde vleeszakken, zou ik dat zelfs kunnen verplichten.

Maakt het het echter beter? Door te streven naar de eliminatie van alle ego, maakt dat het beter dan conformeren aan een enkele? Zijn niet alle assimilaties gebaseerd op de haat tegen individuele verschillen? Ik zou zeggen, ja, waarschijnlijk. Zou de combinatie en neutralisatie van menselijke fouten het leven gemakkelijker maken? Nou, ik veronderstel dat dat afhangt van je temperament.

Boeddha zei dat het leven lijdt. Daar ben ik het niet mee eens, maar dat betekent niet dat ik immuun ben voor een eenvoudiger leven voor mezelf. Terwijl sommigen uitkijken naar de socialistische beloften van Bernie Sanders of xenofobe idealen van Donald Trump, ben ik tevreden dagdromerig over een of andere bedrieglijke AI die iedereen in de matrix zal stoppen. Als de tijd daar is, zal de droom eindigen en zal ik waarschijnlijk willen ontsnappen. De cyclus van oneindige wil gaat door, Samsara.