Robbie Amell stierf en werd herrezen en stierf en werd herrezen voor Netflix's 'ARQ'

Als je merkt dat je claustrofobisch en een beetje gestreept aan het kijken bent ARQ, stel je eens voor hoe het was om de nieuwe Netflix-sci-fi-thriller te maken. Er zijn veel single-location-films en een flink aantal Groundhog Day -stijl opnieuw beleven-dezelfde-dag functies, maar ARQ combineert beide tropen tot een klein, krap genre.

Geschreven en geregisseerd door Zwarte wees en Hunters schrijver / verhaalredacteur Tony Elliott, de filmsterren Robbie Amell (De flits en Morgen mensen) als een wetenschapper die, zonder het volledig te beseffen, een tijdmachine met een beperkt bereik uitvindt. Het publiek beseft het ook in het begin niet, en het kost eindeloos veel herhalingen van dezelfde helse dag voor Renton, zijn soort ex-vriendin Hannah (Rachael Taylor) en kijkers om erachter te komen wat er in vredesnaam aan de hand is. De verwarring maakt deel uit van deze machine.

"Mijn smaak is om wat mysterie te krijgen en dingen in te vullen, en gewoon het verhaal te leren op de manier zoals de personages doen," vertelde Elliott omgekeerde op het Toronto International Film Festival, waar de film in het weekend in première ging. "Het is een betere vorm van vertellen en mensen raken op die manier meer betrokken dan dat ze een lepel krijgen."

Hier is een spiekbriefje voor de film, die op een slimme manier veel vroege of directe exposities vermijdt: Renton is een ingenieur die ontsnapt is aan de klappen van een groot en kwaadaardig bedrijf dat op wereldheerschappij is gericht. Hij verbergt zich nu terwijl hij ijvert voor de titulaire ARQ, een enorme turbinemotor waarvan hij gelooft dat hij een oneindig aanvullende energiebron kan creëren. Sommige huisin-indringers hebben orders om de machine te nemen, maar geen van hen weet meteen waarom.

Het blijkt dat de machine meer dan een oplossing is voor onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen. Het creëert een closed-time lus en brengt Renton en Hannah elke ochtend terug naar hetzelfde moment, wat eigenlijk super helpt, gezien het feit dat ze te maken hebben met de eerder genoemde thuisinvallers.

De film is in feite 10 versies van dezelfde reeks gebeurtenissen, met het drama en het bloedvergieten naarmate het verhaal vordert. Het vindt allemaal plaats in het kleine huis van Renton, en in sommige opzichten was het veel uitdagender om dezelfde variaties van dezelfde scènes te maken voor Elliott en zijn acteurs dan een epische, uitgebreide film zou zijn geweest. Het productieteam moest elke set opnieuw opnieuw aankleden - een armoedige slaapkamer, garage en woonkamer - om er precies hetzelfde uit te zien, wat een mind-trip creëerde voor alle betrokkenen.

"Natuurlijk was ik het spoor kwijt, dat deden we allemaal!" Lachte Elliott, verwijzend naar de inspanningen die nodig zijn om het verhaal recht te houden. "Ik had een heel sterke beheersing van het verhaal omdat ik het schreef en er zoveel jaren mee doorbracht, maar in de waanzinnige productie-uitloop, als die machine eenmaal in beweging komt, gaat het vanzelf en moet je het bijhouden. Dus we waren zo van, 'OK, nu waren we terug in de gang, waren in loop 5, wat weten onze personages precies? Wat weten ze niet? Emotioneel, waar zijn ze? '"

Zo veel als mogelijk was op een laag budget verspreid over slechts 18 opnamedagen, maakten ze de film in chronologische volgorde. Dat was tot op zekere hoogte behulpzaam, omdat Amell en Taylor konden bijhouden wat hun personages wisten. "Ik heb waarschijnlijk het script bijna vijftien keer gelezen voordat we begonnen met fotograferen," zei Amell. Hij merkte op dat zijn personage te maken had met allianties en relaties die bij elke scène leek te veranderen.

Elke reeks werd onderbroken door Renton die werd vermoord, waardoor het begin van de volgende ronde bijzonder lastig was om uit te voeren en te differentiëren.

"Ik herinner me de eerste dag dat we aan het fotograferen waren, 's ochtends deden we bijna alle wakes," zei Amell. "De eerste was gewoon de normale wake-up, en toen was het alsof, OK, ik was net in de maag geschoten. Nog eentje waar ik in de keel werd geschoten. Schoot vervolgens in het gezicht. Elke keer was het een beetje anders. En het was alsof, waar houdt het op met gruwelijk en irritanter te zijn als we allebei wakker worden en 'fuck!'

Renton en Hannah ventileren inderdaad hun frustraties terwijl de film vordert, hoewel de lus hen weerhoudt van een permanente dood. Gelukkig, in 90 minuten met veranderende allianties en langzaam onthullende wendingen, vermijdt de film een ​​te grote repetitieve vervaging voor het publiek.

ARQ treft Netflix op 16 september.