Epigenetica staat op de weg naar de wetenschap van het Jurassic Park, ook de dreigende dood

De Jurassic Park franchise, zoals de dinosaurussen die het reanimeert, niet zal worden genegeerd. Het meesterstuk van Michael Crichton maakt veel cameo's in academische papers. Toch is het zelden de focus van echt onderzoek. Het is immers een beetje gemakkelijk te ontslaan. Maar Lauren Ammerman, een Ph.D. kandidaat bij Southern Methodist University, wil niet afwijzend zijn. Dit is de reden waarom ze, als senior aan de Baylor University, een eervolle thesis schreef over wat er gebeurt als Jurassic-genbewerking voldoet aan de rewilding-beweging en het ultieme alpha-roofdier ontmoet. Ze maakte zichzelf - en dit is echt geweldig - een expert in wat er zou gebeuren als we de Tyrannosaurus Rex zouden terugbrengen.

omgekeerde sprak met Ammerman, wiens werk luidt als een mogelijk vervolg op Jurassic World, over hoe wetenschap en blockbusters naast elkaar kunnen bestaan.

Oké, ik weet dat we de T. rex niet echt kunnen herrijzen - voor nu. Wat houdt ons tegen?

We hebben één of twee complete genen, maar ze zijn niet belangrijk, zoals dinosauriërhemoglobine. En de informatie die we hebben is behoorlijk beschadigd dus op dit moment kunnen we er niet veel aan doen. We weten niet genoeg over deze rotprocessen om ze om te keren en de oorspronkelijke volgorde te bepalen. Dus het hele Jurassic Park-idee om kikkergenomen en reptielgenomen te gebruiken om het aan te vullen, werkt niet echt omdat we niets aan te vullen hebben. Dinosaurussen zijn ook fysiologisch gezien anders dan de reptielen die we op dit moment op aarde hebben. We hebben geen goede basis om daar verder te bouwen.

Ik had niet echt de kans om hier in mijn proefschrift over te beginnen en ik heb nog nooit iemand het zien noemen, maar je hebt ook het volgende probleem van 'Oké, het zit in de cel, wat doen we nu?' DNA is gewoon een stukje van de puzzel. Het wordt vrij strikt gereguleerd door epigenetische mechanismen, processen die DNA beschikbaar maken of niet beschikbaar zijn voor genexpressie. We hebben geen manier om te weten welke belangrijke punten het in- of uitschakelen.

Ik ga doen alsof ik dit allemaal niet heb gehoord. Wat zou er gebeuren als we ergens een T. rex zouden vrijgeven zoals het Yellowstone National Park; het is zowel een straatveger als een roofdier, en het is ook duidelijk enorm. Dus op een schaal van destructief naar … super destructief …?

Het feit dat het een aaseter en een roofdier is, was een soort verrassing, een recente ontwikkeling die de manier waarop we het kunnen zien in interactie met de moderne wereld verandert. Het zou interageren als een toproofdier, maar op een niveau dat we nog nooit eerder hebben gezien omdat er niets is dat overeenkomt met zijn grootte. Het zou niet alleen aan de top van de voedselpiramide staan, het zou in zijn eigen piramide bovenop die piramide staan. Het zou waarschijnlijk behoorlijk rampzalig zijn. Het zou te efficiënt zijn, het zou ecosystemen vernietigen, zelfs op plaatsen die dat wel zijn nodig hebben een top toproofdier.

Dus we hebben het niet over het opnieuw introduceren van een poema naar de Rockies of iets dergelijks.

Mensen zijn behoorlijk aan het pushen, maar er is nog steeds niet zoveel bewijs dat het echt werkt. Wolven in het Yellowstone National Park zijn een goed voorbeeld van iets dat werkt, maar als je denkt aan de lange geologische tijdlijn, is het een zeer korte geschiedenis.

Je scriptie bevatte een uitspraak over hoe deze jongens 'niet zouden moeten worden vrijgelaten in enige nabijheid van de beschaving.' Zouden ze niet rondzwerven? Wat betekent 'nabijheid' hier zelfs?

Ze konden overleven in een enorm scala aan omgevingen, terwijl de meeste toproofdieren tegenwoordig in slechts één of twee omgevingen leven, maar een T. rex kan overal overleven, dus er is echt geen 'te ver weg'. In Zuid-Afrika kunnen ze nog steeds niet bouw een omheining die olifanten tegenhoudt om te komen - neem dat, vermenigvuldig het met 13, maak het boos en geef het scherpe tanden - ja, het zou waarschijnlijk een ramp zijn.

U noemt Jeff Goldblum heel graag in uw dankbetuigingen, en Jurassic Park duikt duidelijk meerdere keren op - werd dit allemaal veroorzaakt door een enorme liefde voor de franchise?

Ja. Als ik Jeff Goldblum tegenkom, weet ik bijna zeker dat ik zou huilen. Ik ben dol op het boek, maar ik hou ook gewoon van zijn karakter, dr. Malcolm.

Verlaagt je wetenschappelijke en academische kennis over dit spul alle delen van de boeken of films voor jou?

Niet echt. Ik heb enorm veel respect voor Michael Crichton. De breedte van kennis daar wanneer u leest Jurassic Park is best ongelooflijk. Toen hij het boek schreef, baseerde hij het op het meest geavanceerde onderzoek dat op dat moment bestond, en ik vind het ongelooflijk goed gedaan. Ik word nog steeds verliefd op het rondlopen van de velociraptors. Ik zou het leuk vinden om er een te hebben met mijn kat. Het enige deel dat ik niet leuk vind, is het Mr. DNA-deel aan het begin.

Hij is eigenlijk die paperclip van Microsoft Word. Maar je bent bereid om zelfs dat voor de dieren in het wild te verdragen?

Ik ben opgegroeid met liefhebbende dinosaurussen, ging naar dinosaurusmusea en droomde altijd over hoe het zou zijn om ze terug te brengen. Kan we brengen ze terug? Niet vandaag, niet in de nabije toekomst. Maar ik denk dat het naïef is om een ​​vast 'nee' te zeggen.

Dit interview is bewerkt voor beknoptheid en duidelijkheid.