Heeft de wetenschap het driehoeksmysterie van Bermuda opgelost? Nee. Dat is niet hoe de wetenschap werkt

De Bermudadriehoek staat deze week in de krantenkoppen dankzij een paper van onderzoekers van de Arctic Universiteit van Noorwegen die aantonen dat oceanische methaanbellen 'enorme uitbarstingen' kunnen veroorzaken, luchtzakjes die groot genoeg zijn om schepen in te slikken. De gigantische bubbels waargenomen en uitgelegd door het Noorse team waren in de Barentszzee, die nergens in de buurt van Hamilton of een fatsoenlijke donkere en stormachtige, maar een soortgelijk fenomeen kan - het denken gaat - resulteren in mysterieuze verdwijningen. Het onderzoek poneert naar alle waarschijnlijkheid een theorie voor het verdwijnen van boten in de Sargassozee.

Dit is allemaal waar en redelijk logisch als je het bestaan ​​van de Bermudadriehoek als een gegeven beschouwt. De media hebben grotendeels besloten om precies dat te doen, waardoor je je afvraagt ​​of Summerland of Camelot of Shangri-La de volgende zal zijn en waarom de rationele wereld het nog steeds acceptabel vindt om de moderne wetenschap te verbinden met ouder wordende mythen.

Laten we beginnen met het vaststellen van een duidelijk uitgangspunt: er is geen Bermudadriehoek. Alleen omdat je iets op een kaart kunt tekenen, wil dat nog niet zeggen dat het bestaat. Tal van politieke wetenschappers hebben dat argument over falende staten gemaakt, maar de meer gepaste parallel betreft hier een doodling-cartograaf. Is er een rode polygoon die iets ten oosten van de Carolinas is gekrabbeld, betekent dat er in feite iets ten oosten van de Carolinas is? Nee. En als het op elke kaart in de hele wereld staat? Nogmaals, nee. Tenzij er fysieke tekenen of verschijnselen zijn die bewijzen dat iets bestaat, is het - in het beste geval - een collectieve fictie. Fictie en wetenschap spelen niet goed.

De term "Bermudadriehoek" werd in 1964 bedacht door Vincent Gaddis in een artikel getiteld "The Deadly Bermuda Triangle" dat liep in koopvaardijschip, een pulp-fictie wekelijks. Die context moet een indicatie zijn van hoe serieus deze moet worden genomen. Dat gezegd hebbende, is er een geschiedenis van schepen die op mysterieuze wijze verdwijnen in de wateren ten westen van Bermuda. In 1918 werd de USS Cyclops vermist met meer dan 300 zeilers aan boord. In 1919 spoelde de Carroll A. Deering, een schoener, zonder bemanning aan in North Carolina. Dit zijn de soorten gebeurtenissen die landrotten opjagen maar geen matrozen. Waarom? Zeilers weten dat de wrakken overal ter wereld voorkomen en rumlopers mensen vermoorden. Als het in de aard van boten is om te drijven, is het ook in hun aard om niet te zweven. Als dit niet het geval was, zouden er veel meer boten elke haven op aarde verstoppen. Je ziet geen lange schepen per dag (tenzij je in Annapolis woont) om een ​​reden. Het wordt gezonken of gezonken.

Dus wat, in het bijzonder, is enkelvoudig over het gebied dat we de Bermudadriehoek noemen? Dat is moeilijk te zeggen, omdat verschillende mensen de driehoek op verschillende plaatsen plaatsen, maar we kunnen nog steeds een beetje generaliseren over een stuk water:

1. Het is niet bijzonder gevaarlijk. Er is geen reden om te geloven dat de Sargassozee of het gebied eromheen ooit bijzonder gevaarlijk was voor boten of vliegtuigen, hoewel het in het begin van de 19e eeuw goed verhandeld was. Tegenwoordig zijn drug lopers waarschijnlijk de meest dringende zorg voor zeilers in het gebied.
2. Het is in de Golfstroom. Als een boot stopt met bewegen of een vliegtuig naar beneden gaat, zal hij zuidwaarts varen op een enigszins onvoorspelbaar traject.
3. Het is in een gebied waar orkanen plaatsvinden. Vraag het aan Franscisco de Babodilla. Zijn vloot daalde vier en een halve eeuw voordat iemand op het idee kwam van een driehoek.

Geen van die details is bijzonder overtuigend, maar de media is ronduit enthousiast om te praten over de Bermudadriehoek en om dit wetenschappelijk te doen (wat onmogelijk is). Waarom deze ene specifieke plaats? Als iemand de verhalen leest, wordt het antwoord duidelijk. De Bermudadriehoek is nooit ontmaskerd omdat het niet waar kan zijn. Het aantonen van een negatief is bijna, zo niet helemaal onmogelijk. Dus, wijzen naar een gebrek aan bewijs ter ondersteuning van de conclusie dat er iets aan de hand is, levert niet veel op. De Bermudadriehoek zal er altijd zijn om dezelfde reden dat het Flying Spaghetti Monster en het concept van "clutch hitting" in honkbal niet snel verdwijnen. Het is een plakkerig idee dat blijft hangen omdat het fundamenteel abstract is.

Wat fascinerend is aan de verhaalboom van methaanbellen, is dat elk artikel in essentie een poging is om een ​​sociaal fenomeen te begrijpen met behulp van geowetenschap. Geloof is een sociaal fenomeen. Methaanbellen zijn een geologische. De ene heeft weinig invloed op de andere, maar probeer de cultuur ervan te weerhouden om de wetenschap en de wetenschap te beletten om de cultuur uit te leggen. Het is onmogelijk zolang de mensen in het midden de taak hebben om verhalen te vertellen.

Het methaan-bubbelverhaal is een goed verhaal. Zo ook het originele Bermuda-driehoeksverhaal. Laten we de Noorse gasexperts zo ver achter zich laten.