2018's 'Suspiria': moet je de originele horror van Dario Argento eerst bekijken?

Wanneer het nieuws van een eerbetoon aan Suspiria raakte de horrorgemeenschap in 2008, de meeste mensen kromden. Het was moeilijk om een ​​moderne regisseur voor te stellen, met name David Gordon Green Pineapple Express, de aanpak van de arthouse cult hit van Dario Argento op een delicate manier. Tot overmaat van ramp werd het project opgezet als een tv-serie. Veel genre-fans hebben hun best gedaan om te voorkomen dat Amazon Studios een remake van zou aankondigen Rosemary's Baby, De glans, of Ogen zonder een gezicht. Er zijn een aantal kunstwerken, velen waren het erover eens, die zo tijdloos en invloedrijk zijn dat een tweede poging om de magie te vangen hun erfenissen volledig zou kunnen ontmantelen.

Natuurlijk leven we in het tijdperk van de reboot, dus het argument voor het nageslacht wordt vaak genegeerd door studio's. Om nog maar te zwijgen, veel critici zijn dol op Suspiria, hoewel de meesten slim genoeg zijn om de remake-film van 2018 te verfrissen zonder het origineel gedateerd of kreupel te achten.

Het is de moeite waard om op te merken dat Guillermo del Toro de horrorfans heeft aangespoord om te proberen het origineel te bekijken als ze dat nog niet hebben gedaan, vooral voordat ze zich laten meeslepen door genegenheid voor de remake van 2018. In 2017 smeekte hij het publiek om het te zien Suspiria "Het is het werk van pure waanzin en filmische vreugde."

Dus, kun je van het nieuwe houden Suspiria terwijl je de film van Dario Argento nog steeds waardeert? Het hangt af van hoeveel je weet over beide.

Het pad naar opnieuw maken Suspiria

De poging van 2008 tot een remake stierf in pre-productie, maar regisseur Green ging verder met een andere horror-remake, 2018's Halloween. Maar in 2015 maakte regisseur Luca Guadagnino bekend dat hij er zo van hield om met de cast van te werken Een grotere splash dat hij ze had neergezet als een eerbetoon aan Suspiria. De nieuwe film speelde Tilda Swinton en Dakota Johnson (Vijftig tinten grijs), en niemand wist wat te denken. Guadagnino gefilmd Suspiria hetzelfde jaar filmde hij Bel mij op uw naam, en toen de laatstgenoemden tot de Oscars van 2018 vreugdevolle kritieke toejuichingen brachten, nemen plotseling Guadagnino's het over Suspiria leek een beetje meer intrigerend. Kon doet hij iets interessants met het materiaal?

Zelfs Argento zelf was boos en vertelde het Indiewire, "Of je doet het precies op dezelfde manier - in dat geval is het geen remake, het is een kopie, wat zinloos is - of, je verandert dingen en maakt nog een film. Waarom zou je het in dat geval noemen? Suspiria ? "Het is een goede vraag, een die Guadagnino nooit echt heeft beantwoord.

Ongeacht de veren van Argento, in 2018, ging de film van Guadagnino in première tijdens het 75e Internationale Filmfestival van Venetië en recensenten riepen op wat elke horrorfan hoopt te horen over een vroege vertoning. Ze werden "getraumatiseerd" door "verknipte" beelden van een jonge vrouw die van binnenuit verpletterd werd. "Spugen, plassen, bloeden", becommentarieerde De Los Angeles Times 'Amy Kaufman. "Het is veel."

Over het algemeen lijken critici verdeeld te zijn over de visie van Guadagnino of, zoals The New York Times Manohla Dargis, zij wijzen erop dat de versie van 2018 de visuele weelde van het origineel verwijdert en poogt het te vervangen door commentaar op het moederschap dat gewoon nooit werkelijkheid wordt. Waar Argento's film weelderig is, betoogt Dargis, is Guadagnino opzichtig, en in plaats van te spelen met licht en techniek zoals Argento deed, zegt Dargi dat Guadagnino "meer geïnteresseerd lijkt te zijn in je terugdeinzen terwijl je ook iets zegt."

Dus, als de versie van Guadagnino allemaal geluid en woede over niets is, was het origineel Suspiria meer dan de som van zijn delen? Als je in een historische context over de film nadenkt, dan was dat inderdaad zo.

Wat de originele 'Suspiria' deed voor afgrijzen

Van de eerste tinkelende tonen van het origineel Suspiria 'S soundtrack - volledig opgenomen door progrockband Goblin - het is duidelijk dat Dario Argento aan de top van zijn spel stond in 1977. Argento wordt gezien als een van de meest prominente kunstenaars die in de Giallo all'italiana subgenre van films. Deze Italiaanse thrillers zijn steamy, gestileerde horrors gedrenkt in technicolor tinten of speelse schaduwen, en ze communiceren de diepe bron van donkere emotie die kookte tussen de eerste naoorlogse generatie van Europa. Giallo all'italiana films gaan over schuldgevoel, waanzin, lust en angst, en het gebruik van cinematografie door hun makers is meestal belangrijker dan bijvoorbeeld verhaal.

De originele film combineert oude technologie zoals de kleurverzadiging die wordt gebruikt in Disney's Sneeuwwitje, De tovenaar van Oz, Weg met de wind en de geremasterde versie van Het kabinet van Dr. Caligari (beschouwd als de eerste horrorfilm). Hij construeerde fysieke sets voor de film, en hij liet de camera hier en daar fysiek tegen de muren kloppen, bijna om de kijker een gevoel te geven dat hij bekneld zat in de balletschool. De soundtrack van Goblin, in het bijzonder de nummers die spelen zodra we de vervloekte balletacademie binnengaan, werken aan datzelfde doel van claustrofobie. We horen het woord 'heks' steeds weer herhaald worden en synthesizers die in een lus worden gespeeld, beginnen te klinken als de hartslag van een gekooid dier. Argento speelde zelfs de soundtrack op de set tijdens het filmen, waardoor het volume op tinnitus-y-niveau werd gezet om zijn cast op scherp te houden.

Om het origineel te bekijken Suspiria is om erin vast te zitten, blindelings om je heen reikend naar een vertrouwde gewaarwording. Een algemeen verhaal misschien? Een personage met een plan?

Een film zoals het origineel Suspiria is bijna een durf om het publiek te mainstreamen. "Noem het verwarrend", lijkt Argento te grijnzen. "Geef toe dat je niet begrijpt wat ik doe." Zijn esthetiek verwarde zelfs David Kajganich, de scenarioschrijver van 2018 Suspiria, die controversieel vertelde De LA Times in 2016 dat hij geen fan was van Argento's film omdat "het als een verhaal bijna nergens op slaat".

Suspiria is nu de beroemdste film van Dario Argento, hoewel critici het uit elkaar scheurden toen het werd uitgebracht. De cultstatus was het toneel voor arthouse auteurs die hem volgden om gecommercialiseerde versies van hun typische rit te proberen: David Lynch, Vincenzo Natali, Terry Gilliam, Lars Von Trier, of zelfs Michael Haneke. Hoe aanstootgevend voor de zintuigen moet een arthouse-horror worden gedaan om zijn straatwaarde te behouden? Voor veel cinefielen, Suspiria is de gouden standaard.

Misschien is een van de meest desoriënterende aspecten van de originele film het ontbrekende bindweefsel. Na het wegnemen van de iconische soundtrack, Argento's experiment met kleur en licht, en de theatrale set-stukken, beschermt de ribbenkast van de film, nou ja, niets. Er is geen les over vrouwelijke woede of de aard van geweld, en dat is de kijker gedurende de 98 minuten duidelijk. Door een eigentijds verhaal in te stoppen Suspiria, inclusief een hele deelstreep over de Duitse politiek en de Berlijnse muur, eindigt Guadagnino met wat NYT roept "opzichtige hoofdstukpauzes en narratieve vulling" op.