Je scheten zijn een bedankte boeket van zwavelig bacterieel afval

De nieuwe film Zwitsers leger man - beter bekend als Daniel Radcliffe's scheten lijkkunstenfilm - heeft winderigheid terug in de culturele schijnwerpers gezet. In de film wordt de dode butthole van Radcliffe letterlijk gekurkt wanneer zijn onwelriekende aanbod te sterk wordt om te dragen, wat ons uitnodigt om de olfactorische details van brekende wind te heroverwegen. Het suggereren dat een extra-geurige flatus gewoon een direct gevolg is van het voedsel dat we eten of niet kunnen verteren, is overdreven gemakkelijk, zoals zeggen dat een prachtig rijp ruikende Stilton slechts een beschimmelde crème is. Het complexe boeket dat wordt aangeboden door een ziedende scheet is het hete gevolg van een reeks fysiologische machinaties die zijn ontworpen om inname en spijsvertering in evenwicht te brengen.

Maar eerst, neem een ​​seconde om te beseffen dat scheten voor het grootste deel bestaat uit goedaardige, geurvrije lucht. In feite publiceert een team van onderzoekers in de Journal of Chromatography B zo ver gegaan om wetenschappelijk vast te stellen dat 99 procent van de gemiddelde scheet een cocktail is van onschuldig ruikende gassen, zoals zuurstof, koolstofdioxide, stikstofmethaan en waterstof.

(De laatste twee zijn overigens brandbaar en leveren brandstof voor sigarettenaanstekers in de omgeving van je achterste.) In de wereld van flatulentie, net als in het echte leven, is de 1 procent een ongelooflijk invloedrijke minderheid met de macht om de massa's.

De stink-rijke elite van de fartverse zijn een nauw verwante stelletje krachtige chemicaliën bekend als de vluchtige zwavelverbindingen. Deze ploeg, samengebonden door het centrale atoom dat ze allemaal delen, is verantwoordelijk voor enkele van de ergste geuren die de mensheid kent: kak, slechte adem, bepaalde shitty-geurende lelies en, ja, scheten.

Onder de leden van de VSC bevinden zich verbindingen zoals de klassieke rotte, met ei geurende waterstofsulfide en zijn neef methaanthiol, die aspergeplas zijn ranggeur geeft. Dan heb je een trio van dimethylsulfiden - namelijk dimethylsulfide, dimethyldisulfide en dimethylsulfide, die respectievelijk verantwoordelijk zijn voor de bedwelmende fetor geassocieerd met de zee, knoflook en Limburger kaas.

De VSC's komen niet zomaar onaangekondigd opdagen. Uiteraard zorgen zwavelhoudende voedingsmiddelen voor meer zwavelhoudend gas. Vrijwel al het voedsel dat is veroordeeld als scheetinductor - bonen, kool, eieren, broccoli en verwanten, uien en rood vlees - zijn niet alleen moeilijker te verteren, maar bevatten ook een hoger dan gemiddelde hoeveelheid zwavel in het eiwit ketens, die vrijkomen tijdens de spijsvertering.

Maar als het gaat om stinkende scheten, misschien nog belangrijker dan wat je eet wat eet wat je eet. Wacht even om dit op te nemen: wat is eten eigenlijk? Voeding uit voedsel halen, is het proces van het afbreken van, laten we zeggen, een hapje bonenachtige chili, in de individuele snaren van eiwitten en koolhydraten waaruit de ingrediënten bestaan. Het kauwen en opblazen van ons half verteerde voedsel met maagzuur is slechts het eerste deel van het eetproces.Alles wat overblijft - sommige voedingsmiddelen zijn moeilijker te verteren dan andere - komt terecht in de lagere diepten van je darmen, waar hongerige commensale bacteriën, die gespecialiseerd zijn in het afbreken van specifieke soorten eiwitten en koolhydraten, verder gaan waar onze darmen ophielden.

Bacteriën, zoals wij, boeren wanneer ze eten. En sommige soorten die onze moed koloniseren, hoesten meer schadelijke VSC-rijke gassen op dan andere. Deze gassen, die de krachten bundelen met de lucht die van nature worden opgenomen als je eet en praat, zwemmen bij de deuropening van je sluitspier, waar ze uiteindelijk worden uitgeperst - soms stiekem, soms als triomfantelijke koperen fanfare door je achterste uiteinde. Of stille scheten eigenlijk luchtiger is, staat nog ter discussie; het geluid van een scheet heeft weinig te maken met het volume of de inhoud en alles wat te maken heeft met de positionering van je billen terwijl je kont besluit te blazen. Toch is het mogelijk dat kleinere - en daardoor meer discrete - scheten een groter deel van de VSC's bevatten in zijn gasachtige samenstelling.

Dit alles is om te zeggen dat: als je schetengeur in het bijzonder rangorde, je waarschijnlijk wel precies weet waarom. Onze lichamen kunnen elk verschillende niveaus van VSC-oprispende bacteriën bevatten, maar als we eerlijk zijn, weten we ook allemaal wat hen drijft. Om te weten waarom je scheet echt ruikt, moet je jezelf kennen.