Nieuwe NASA-kaarten laten zien hoe snel Antarctica smelt

Als de wereld een glas water was, zou Antarctica het grootste ijsblokje zijn dat erin drijft. Het zuidelijkste continent wordt bijna volledig bedekt door een dikke laag ijs, bekend als de Antarctische ijskap, die ongeveer 90 procent van het ijs in de wereld en 70 procent van het zoetwater in de wereld vormt. Maar wetenschappers van NASA waarschuwden dinsdag dat het misschien niet zo lang zo groot is.

Met een nieuwe computer-vision-techniek creëerden de NASA-wetenschappers een kaart die het duidelijkste beeld geeft van hoe snel de zuidelijke ijsplaat van Antaractica smelt. Het onderzoek, gepubliceerd in het tijdschrift De cryosfeer, suggereert dat we op dun ijs zijn.

Het smeltende continent heeft in 2015 1.929 gigaton oftewel een miljard ton ijs geloosd. Dat is een stijging van 36 gigaton vanaf 2008.

Die cijfers zijn misschien moeilijk te beschrijven, dus bedenk dat de gemiddelde mannelijke Afrikaanse olifant 6,8 ton weegt. Een enkele gigaton van ijs is dus ongeveer gelijk aan het gewicht van honderden miljoenen olifanten.

Het meest verontrustend aan deze gigantische ijsblokken is dat ze van Antarctica afdrijven naar warmere wateren, waar ze uiteindelijk smelten en de zeespiegelstijging verder versnellen.

De nieuwe software werd gebruikt om honderdduizenden satellietbeelden van de Antarctische gletsjerbeweging te doorlopen van 2013 tot 2015, en vergeleek die gegevens vervolgens met oudere metingen om de veranderingen op de kaart te onthullen. Het stelde de onderzoekers in staat om de ijsstroom te onderzoeken in delen van het continent die nog nooit eerder waren gemeten, zoals de Getz Ice Shelf. De studie onthulde de versnelling van de ijsstroom van de zuidwestkust van het continent.

De meest alarmerende bevinding was echter dat de Oost-Antarctische ijskap - die grotendeels afwatert in de Totten-gletsjer, de grootste en meest onhandelbare van het continent - lange tijd gestaag in de oceaan heeft gestroomd. Tijdens de zeven jaar durende studie zagen de onderzoekers geen verandering in de snelheid waarmee het blad ijs in de oceaan vrijkwam. Deze cijfers werden nooit gemeten vóór deze NASA-studie.

"We kunnen deze informatie gebruiken om veldcampagnes te targeten en de processen te begrijpen die deze veranderingen veroorzaken", aldus de hoofdauteur van de studie en JPL Earth-wetenschapper Alex Gardner, Ph.D., in een verklaring.

"In het volgende decennium zal dit alles leiden tot een snelle verbetering van onze kennis over hoe ijskappen reageren op veranderingen in oceaan- en atmosferische omstandigheden, kennis die uiteindelijk zal helpen projecties van verandering van de zeespiegel te informeren."