Virale postmortem: wat betekende plooien?

We leefden in een eenvoudigere wereld terug, oh, 2010. Het was een tijd waarin je alleen maar met je gezicht naar beneden moest liggen op een vlak oppervlak met je armen naast je en iemand je foto nam om je 15 minuten te halen (of minder) van internet bekendheid. Planking nam Facebook door storm, brandde fel en flitste zo snel naar buiten dat we nauwelijks tijd hadden om na te denken over waar het eigenlijk allemaal om draaide.

De oorsprong van de rage blijft omstreden. Planking bereikte de kritieke massa aan het begin van het decennium, maar het kwam al in 2008 op gang toen Sam Weckert, een Australiër, een Facebook-pagina maakte met de naam "Official Planking" om foto's van hem en zijn vrienden in de nu bekende ab te catalogiseren. -schenkende pose.

Wat begon als een grap om op dansvloeren in clubs te spelen, verliep naar platbalans op andere stevige voorwerpen: brievenbussen, vuilnisbakken. "Het klapte niet echt op totdat een paar lokale radiostations het te pakken kregen, er werden wedstrijden gespeeld en het groeide snel", vertelde Weckert in 2011 aan de BBC. Maar net als Newton en Leibniz tegelijkertijd calculus ontdekten, was Weckert's team overlapt door minstens twee andere plankinginspanningen die terecht de uitvinding zouden kunnen opeisen.

Twee vrienden genaamd Gary Clarkson en Christian Langdon uit Somerset, Engeland, beweren dat ze in de late jaren '90 met hun gezicht naar beneden in openbare ruimtes begonnen te liggen, maar verveelde tieners waren board-tieners. Clarkson heeft het beschreven The Guardian als "Gewoon een echt stom, willekeurig ding om te doen." Ze noemden deze meesterstaak het "Liggende Spel" en creëerden een Facebook-pagina in 2007 - nog steeds functionerend! - na jaren van doorgeven van het idee aan schoolvrienden, die het vervolgens passeerden samen met hun vrienden die ook mee wilden doen aan de grap. De grap van liegen.

Planking sloeg een nieuw plateau toen de Australische rugbyspeler David "Wolfman" Williams het opnam als zijn go-to scoring feest. Het pakte extra straatkrediet op toen het land zijn eerste plunderende arrestatie noteerde en langzaam naar Engeland riep. De rage brak via sociale media uit zijn huizen op het eiland en leek aardig vooruit te gaan, tot hij comedian Tom Green bereikte, die een eigen aanspraak maakte.

Het lijkt erop dat de maker van "The Bum Bum Song" misschien ook in 1994 een planking heeft gemaakt in een niet-gereserveerd segment met de titel "Dead Guy" voor zijn pre-MTV-kabeltoegangshow in Ottawa. Het betrof de komiek die met zijn gezicht naar beneden lag in de drukke straten van de Canadese hoofdstad om te zien of iemand zou stoppen om te kijken of er iets mis was.

Groen stopgezet naar CNN in 2011, "Ik wil niets van iemand afnemen, maar ik heb wel videobewijs." De video in kwestie, die Green uiteindelijk op Twitter plaatste, was zo obscuur dat de komiek contact moest opnemen met Rogers Cable, het bedrijf in Canada dat zijn kabeltoegangshow uitvoerde, om het bewijs van de oorspronkelijke grap uit de camera te ontgraven.

Met behoefte aan een goede oorlog of kidnapping of pest of verkiezing of zo, bestreken de media de planking alsof het kanker zou genezen. In een vergelijkbaar, wanhopig spel om aandacht gingen ook beroemdheden horizontaal: Ellen Page, Kristen Bell, Dwight Howard, Diplo, eigenlijk de hele cast van Het kantoor en zelfs Flavor Flav sloot zich aan bij het vermeende plezier. Wat ooit eigenzinnig was, raakte de mainstream en werd onmiddellijk vervelend. De reactie begon.

In 2011 nam het leven een morbide wending toen een 20-jarige Australische man genaamd Acton Beale ten prooi viel aan zijn dood nadat hij probeerde te ploffen vanaf het balkon van een gebouw met zeven verdiepingen. Planking was dreigend geworden. "Misschien is de magie nu weg, waarschijnlijk zal ik het niet nog een keer doen," zei Daniel Hoppin, een van de vrienden van het Britse stel dat begon met het spel "Lying Down". "Mensen moeten zich concentreren op de humoristische in plaats van de extreme, gevaarlijke."

Google zoekt naar de term tanked, bottoming out in 2013. Planking mocht in de vergetelheid raken, alleen herinnerd door internetschrijvers op zoek naar absurde trends om te verkennen. Wat deed dan planking gemiddelde, in het grote schema van memes?

Nou, als niets anders, planking was een snelvuur collectief exhibitionisme aangewakkerd door het vermogen van internet om gelijkgestemde mensen te verzamelen om woedend (als zelfs oneigenlijk) enthousiast over iets te zijn. Toen toonde het de ADD-getinte neiging van internet om naar het volgende glanzende ding te racen, en het ding daarna zonder sentimentaliteit, en zonder zelfs maar te beseffen dat het vergeten is waar het ooit van hield.

Misschien omdat het tot zulke hoogten steeg, stierf het plankieren ook een totale en onomkeerbare dood. Het is weg. Een poging om nu te plegen zou belachelijk gemaakt worden of nieuwsgierig zijn - was dat een ding, echt, en hoe heette dat ook alweer? Hoewel het variaties had - Tebowing en owling kwamen voor de geest - hebben ze nooit de absurdistische en collectieve magie van het origineel vastgelegd. Als iemand ergens in de straat met planken naar beneden kijkt, bel dan geen ambulance. Bel een lijkwagen.